Ҷавонии слили ном аз сулолаи киром ки дар қабоили араб ба ҷамолу адаби машҳур буд ва дар бешаи шерону маъракаи далерон аз заъфу сустии давр , дар дил аз духтар ъам ҳавоӣ дошт ва дар сар аз васвасаи ишқ ӯ савдое , умрҳо ранҷи талаби барад то ба матлӯб раседу зарбат ишқ хӯрд то ҷамол маъшӯқ бидид .

Ҳануз дар базми висоли ҷой гарм накарда буд ва аз ҷоми висоли ҷуръае беш нахурда , азимати онаш хост ки аз он манзил дар ҷои дигар мақом кунад ва дар мӯтини тозатар ором гирад , он моҳро дар имории нишонду имориро ба он роҳ ки дилаш мехост баранд .

Чун як марҳала бибаред ба ҷое хушу манзилӣ дилкаш расед нузул карду имориро фурӯд оварад ногоҳ дид ки аз як ҷониби сӣ савор ошкоро шуданд . Бархесту силаҳи баст ва дар хона зин нишаст . Чун наздик омаданд донист ки душманон вайанду қасд ӯ доранд . Ба муқобилау мақотилаи эшон машғӯли гашту бештари эшонро кишт аммо захмҳои корӣ хӯрд ба пеши дхтръми бозгашт ва гуфт :

Духтар гуфт : валлоҳи ту хӯн ман нарезӣ ман хӯни худ худ хоҳам рехт ва бо хӯн ту хоҳам омехт , аммо он ба ки ту пишдстии намое ва ин уқдаро аз дил худ бигушое слил бархест ва ин таронаро оғоз кард :

Пас бар гулӯе ки бар он аз зиҳи гиребони рашк май барад ва аз ғайрати ақди ҳамоили ашк май рехти як теғ баранд ва он шамъи ҷаҳони афрӯзро ба икдм бинишонад ва рӯй хок олуд худро дар хӯн ӯ молида ва ба он сурхи рӯеи бори дигар рӯй дар он сияҳ рӯзон оварад ва чанд тани дигарро сари бардошту охир сар биниҳод .

Чун қавми слил аз ин воқеа хабар ёфтанд ҷома дарону мӯя кунон бишитофтанд ва он ҳар ду куштаро ба мақобири қабӣлаи бурданд ва дар як қабр ба хок супурданд .