Бидон ва огоҳ бош эй писар ки нест аз бӯданӣ ва нобӯданӣ ва шояд буд ки шинохт мардум нагашт чунонкӣ ӯст , ҷузи офаридагори ъзўҷл ки ношиносро бар вай роҳ несту ҷуз ӯ ҳама шинохта гашта сету шносндаҳи ҳақи таъолӣ онгоҳ бошӣ ки ношиноси шӯйу мисол шинохтан чун манқӯшасту шносндаҳи наққошу гумони наққоши нақш , то дар манқӯши қабул нақш набӯд ҳеҷ наққош бар ваии нақш натавонад кард , на бинӣ ки муми нақши пазирндатар аз сангаст ва аз муми муҳраи созанд ва аз санг насозанд , пас дар ҳамаи шинохтаи қабул шинохтасту офаридагори қобили он ва ту ба гумон дар худ нигар ва дар офаридагори мангар ки ӯро бишнос ба басирати ақлу нигар то диранги сохтаи роҳи созанда аз даст ту бурноед ки ҳам дирангии замон буду замон гузарандаасту гузарандаро оғозу анҷом ва ин ҷаҳонро ки бастаи ҳаме бинӣ бабанд ӯ хираи ммон ва бегумон мабош ки банд нокушода намонад ва дар олоу нъмои офаридагор андеша кун ва дар офаридагор макун ки бироаҳтар касе он буд ки ҷое ки роҳ набӯд роҳ ҷӯяд чунонкӣ расӯл гуфт алайҳи ассаломи тФкрўои фии олоءи аллоҳу лои тФкрўои {и фии }и зота ва агар кирдигори мо бар забони худовандони шаръи бандагонро густохӣ шинохтани роҳи худ надодии ҳаргизи касро далер ӣ он набӯдӣ ки андар шинохтани роҳи худои таъолӣ суханӣ гуфтӣ ки ба ҳар номӣ ва ба ҳар сифатӣ ки ҳақро бидон бихонӣ бар мӯҷиби аҷзу бечорагии хеши дон , на бар мӯҷиби илоҳяту рубубияти вай ки худовандро ҳаргизи бсзоӣ ӯ натавонӣ сутудан , пас чун ӯро бсзо шинохтӣ битавон сутудан ; пас агар ҳақиқати тавҳиди хоҳӣ ки бадонеи бдонкаҳ ҳар чизакӣ дар ту маҳоли сет дар рубубият сидқаст , чун яке эй ки ҳар якеро ба ҳақиқат бидонаст аз маҳзи ширки барии гашт ва яке бар ҳақиқат худоӣаст ъзўҷлу ҷуз ӯ ҳамаи ду ва ҳар чаҳ ба сифат ду гардад ё таркиби он ду буд чун ададу ҷамъи ду буд чун ба сифот , ё ба сӯрати ду буд чун ҷавҳар , ё ба таваллуди ду буд чун аслу фаръ , ё макони ду буд чун арз , ё ба ваҳми ду буд чун ақлу нафас , ё ба эътидоли ду буд чун табъу сӯрат , ё дар муқобилаи чизеи ду буд чун мислиу шабаҳ , ё аз баҳри сози чизеи ду буд чун ҳиўлӣу унсур , ё аз барои садри ду буд чун макону замон , ё аз барои ҳади ду буд чун гумону нишон , ё аз барои қабули ду буд чун хосият , ё беш ваҳм буд чун маскук , ё ҳастӣу нестии ҷуз ӯ буд чун зиду фавқ ва ҳар чаҳ ҷуз ӯ чигуна ?гий дорад чун қиёс , ин ҳамаи нишон дуӣаст ва инро ба ҳақиқат яке натавон гуфт , яке ба ҳақиқат худоӣаст ъзўҷл ; чун чунин буд ин чизҳо ки нишон дуӣаст ҷуз аз ҳақи субҳонау таъолӣ буд . Ҳақиқат тавҳид онаст ки бадоне ки ҳар чаҳ дар дил ту ояд на худоӣ буд ки ҳақи таъолии офаридагори он буд , барӣ аз шабаҳу ширк , таъолии аллоҳи ъмои исФўни алмлҳдўну ҳўи хабири бмои иъмлўну аллоҳи олами алғибу алшҳодаҳ .