эй писар аз фароз овардани чиз ғофил мабош , лекин аз ҷиҳати чизи хештан мухотира макун ва ҷаҳд кун то ҳар чаҳ фарозоварӣ аз некӯтарин ваҷҳе бошад , то бар ту гўорндаҳ бошад ва чун фарозоварӣ онро нигоҳи дор , то баҳри ботилӣ аз даст надиҳӣ ки нигоҳи доштани сахттар аз фароз овардан бошад ва чун ҳангоми дрбоист харҷ кунӣ ҷаҳд кун то иваз ӯ зуди биҷои бознҳӣ , ки агар бурдорӣу ивази биҷой боз нанаҳй агар ганҷи қорун буд сипарӣ шавад ва низ дил дар он чандон мабанд ки онро абадии шиносӣ то агар вақте сипарӣ шавад андӯҳ манд набошӣ , ки гуфтаанд ки : чизе ба душманони яла кардани беҳтар ки аз дӯстони ҳоҷат хостану сахти доштани воҷиби дон , ки ҳар ки андаки моя нигаҳ надорад бисёр ҳам надонад доштану кори хеш ба дон аз кори касон ва аз коҳилии нанги дор кӣ коҳилии шогирд бадбахтӣаст ва ранҷ бурдор бош ки чизе аз ранҷ гирд шавад , на аз коҳилӣ , чунонк аз ранҷи мол фароз ояд ва аз коҳилии бишавад , ки ҳакямон гуфтаанд : кӯшо бошед то ободон бошед ва хурсанд бошед то тавонгар бошед ва фурӯтан бошед то бисёр дӯст бошед ; пас онч аз ранҷу ҷаҳд ба даст ояд аз коҳилӣ ва аз ғифлат аз дасти бдодн на аз хирад бошад , ки ҳангоми ниёзи пушаймонӣ суд надорад , чун ранҷи худ барӣ кӯш то бар ҳам ту хурӣ , агар чаҳ чизи азизи сет аз сазовори дареғи мадор , ки ба ҳамаи ҳоли каси чизе ба гӯри набард ; аммо харҷ бояд кӣ ба андоза дахл бошад , то ниёзманд набошӣ , ки ниёз на дар хонаи даравишон буд , бал ки ниёз дар ҳамаи хонаҳо буд , фии алмисли дарме дахл бошад дармеу ҳубае харҷ кунад ҳамеша бо ниёз буд , бояд чун дармеи дахл буд дарме кам ҳубае харҷ кунад , то ҳаргиз дар он хона ниёз набошаду бдончи дорӣ қонеъ бош ки қаноати дувум бениёзӣаст ва ҳар он рӯзӣ ки қисмати тест ба ту расад ва ҳар он корӣ ки аз сухани накӯ ва ба шафоати мардумон рост шавад мол бар он кор базл макун ки мардум бечизро ҳеҷ қадар набошаду бдонки мардумони оммаи ҳамаи тавонгари анро дӯст доранд бенафъӣу ҳамаи даравишонро душман доранд безарарӣу бадтарӣни ҳоли мардуми ниёзманд ӣаст ва ҳар хислат кӣ он мадҳ тавонгаронаст ҳамон хислат , накӯҳиши даравишони сету ороиши мардум дар чизе додани байну қадар ҳар касе бар миқдори ороиши эшон шинос . Аммо исрофро душмани дон ва шавам дон ва ҳар чаҳ худои таъолии онро душман дорад бар бандагони худоӣ таъолӣ шавам буд , чунонк гуфта :у лои тсрФўои анаи лоиҳби алмсрФин , чизе ки ҳақи субҳонау таъолии онро дӯст надорад ту низ онрои дӯсти мадор ва ҳар офатиро сабабӣаст , сабаби фақри исрофи дон ва на ҳамаи исрофи харҷи нФқот буд , дар хӯрдан ва кардану гуфтан ва дар ҳар шуғлӣ ки бошӣ исроф набояд кардан , аз баҳри онки исрофи танро бакоҳаду нафасро биринҷанду ақлро пжмронду зиндаро бимиранд ; на бинӣ ки зиндагонии чароғ аз равғанаст , пас агар беҳаду андоза дар чароғ равған кунӣ дар ҳоли чароғи бимирад ва ҳам он равған ки сабаби мурдан буд чун ба эътидол буд сабаб ҳаёт бошад ва он исрофи сабаби мамот ӯ буд , пас маълум шуд ки чароғ аз равғани зинда буд , чун аз эътидол бугзарад исроф падед ояд ва ҳам бидон равған ки зинда буд ҳам бидон равғани бимирад ; худои таъолиро исрофи бад-ӣни сабаб душман дорад ва ҳукамо написандидаанд исроф кардан дар ҳеҷ кор , ки оқибати исрофи ҳамаи зиёни сет ; аммо зиндагонии хеши талхи мадор ва дар рӯзӣ бар худ мабанду хештанро ба тақдири некӯи дор ва аз ончи дрбоист буд тақсир макун ; ки ҳар ки дар кори хеш тақсир кунад аз саодати тавфири наёбад ва аз ғаразҳо бебаҳра монад ва бар хештани ончи дорӣу туро дрбоист бошад ҳазина кун , ки охир агар чанд чиз азизаст аз ҷон азизтар нест ; дар ҷумлаи ҷаҳд он кун ки онч ба дасти оре ба масолеҳи бакори барӣу чизи хештани ҷуз бар дасти бахилони мспор ва бар мқомру сикии хораи ҳеҷ устувори мадору ҳамаи касро дузди дон то чизи ту аз дузд эмин бошад ва дар ҷамъ кардани чизе тақсир макун ки тани осонӣ дар ранҷасту ранҷ дар тани осонӣ , чунонк осоиши имрӯзи ранҷ фардо бошаду ранҷи имрӯзи осоиши фардо буду ҳарчи он ба ранҷ ва беранҷ бадаст ояд ҷаҳд кун то аз дармеи ду донги харҷи хона хеш кунӣ ва аз он аёли хеш , агар чаҳ дрбоист буд ва муҳтоҷ бошӣ беш аз ин бакор мабар ва чун азин рӯй ду донг бакор баравад ду донги дигари захира на ва ёд макун ва аз баҳр ворисон бигзору айёми перӣу заъифиро , то фарёди раси ту буд ва он ду донги дигар ки боқӣ бимонад ба таҷаммули хеш сарф куну таҷаммул он кун ки намирад ва куҳан нашавад , чун ҷавоҳиру зарринау симинау брнҷинаҳу рўинаҳ ва монанди ин ; пас агар бештар аз ин чизе бошад ба хоки даҳ , ки ҳар чаҳ ба хоки диҳии бозёбӣ аз хоку мояи доим бар ҷой бошаду суди равону ҳалол ва чун таҷаммули сохтӣ баҳр боистӣу заруратӣ ки туро бошад таҷаммули хонаро мафруш ва магӯӣ ки « эй мард акнӯн зарурат аст бифурӯшам вақте дигари бози хуррам » ки аз баҳри халалӣ агар таҷаммул хона бифурӯшӣ ба аўмиди бозхридн магар харида шавад ва он аз дасти бишаваду хона тиҳӣ бимонад , пас дайр набошад ки муфлистар ҳамаи муфлисон ту бошӣ ва низ баҳри заруратӣ ки туро пеш ояд фом ( вом ) макуну чизи хеш ба гарав манеҳ ва албата зар ба суд манеҳу мисатону айём хостани залилӣ ва кам озармии бузурги дон ва то битавонӣ ту ҳам ҳеҷ касро як дирами фоми мада , хоссаи дӯстонро , ки айём хостан аз дӯсти бузургтарин озор ӣ бошад ; пас чун фом додӣ он дирамро аз хостаи хеши мшмр ва дар дили чунин дон кӣ ин дирами бад-ӣн дӯст бахшедам ва то ваии бози надиҳад аз ваии матлаб , то ба сабаби тақозои дӯстӣ мунқатиъ нашавад ки дӯстро зуди душман тавон кард , аммо душманро дӯсти гардонӣдани неки душвори сет , ки он кори кӯдакони сет ва ин кори перони оқили доҳӣ ва аз чизе ки туро бошад мардумони мустаҳаққро баҳра кун ва ба чизи мардумони тамаъи мадор , то беҳтарини мардумон ту бошӣу чизи хешро аз он хеши дон ва аз он дигаронро аз он эшон , то ба амонат маърӯф бошӣ .