Бидон эй писар ки сипоси худованди неъмат воҷибаст бар ҳамаи халқ бар андозаи фармон , на бар андозаи истеҳқоқ , агар ҳамагии хеш шукр созад ҳануз ҳақи шукри як ҷузв аз ҳазор ҷузви натавонади гуфтан бар андозаи фармон . Агар ҳақи таъолӣ аз неъмати андак шукр хоҳад бисёр буд , чунонкии андозаи тоъат дар дайни ислом панҷаст : ду азуи хоси манъмонро ва се азуи умуми хилоиқро , яке азуи иқрор ба зФону тасдиқ ба дилу дигари намози панҷгонау дигари рӯзаи сӣ рӯз . Аммо шҳодоти далел нафйаст бар ҳақиқат ва ҳар чаҳ ҷуз аз ҳақиқатасту намози сидқи қавли иқрори бандагӣу рӯзаи тасдиқи қавли иқрор додан ба худои таъолӣ , чун гуфтӣ ки ман бандаам дар банди бандагӣ бояд буд , чун гуфтӣ ки ӯ худованди сети зери ҳукми худованд бояд буд ва агар хоҳӣ ки баробар тоъат дорад ту аз тоъат магрез ва агар бигурезӣ аз бандаи хеши тоъати чашми мадор ки некии ту бар бандаи ту беш аз онаст ки некии худоӣ бар туу банда бе тоъати мадор ки банда бетоъат худовандӣ ҷӯяду зуд ҳалок шавад :

Огоҳ бош ки намозу рӯзаи хос худоӣаст , дар он тақсир макун , чун дар хос тақсир кунӣ аз оми ҳамаи ҷаҳони бози Монӣу бдонкаҳи намозро худованди шариъати мо баробар кард бо ҳамаи дайн , ҳар ки намоз аз дасти бдошти ҳам чунонаст ки аз ҳамаи дайни дасти бдошт ки мард бе дайни дарин ҷаҳони сазои куштан буду бадномӣ ва дар он ҷаҳони уқубати ҳақи таъолӣ . Зинҳор эй писар ки бар дил нагузорӣ беҳуда ва нагӯйӣ ки тақсир дар намоз ҷоизаст ки агар аз рӯй дайни бознгирӣ аз рӯй хиради бозгирӣ , бадоне ки фоида намоз чандаст ва хабараст аввал ҳар ки панҷ намози фаризаи биҷои оради модоми ҷомау тан ӯ пок бошаду баҳамаи ҳоли покӣ ба аз палидӣасту дигар аз тънту мутакаббирӣ холӣ бошад зеро кӣ асли намоз бар тавозуъ ниҳодаанд , чун табъро бар тавозуъ одат кунӣ тан низ мтобъ табъ гардаду дигари маълуми ҳамаи доноён он бошад ки ҳар ки хоҳад ки ҳам табъ гуруҳе гардад суҳбат бо он гуруҳ бояд дошт ва агар касе хоҳад ки неки бахтӣ ва давлат ҷӯяд мтобъи худовандони давлат бояд буд ва касе ки хоҳад ки бадбахт гардад бар бадбахтони суҳбат бояд кардану иҷмоъи ҳама хирадмандон онаст ки ҳеҷ давлатӣ нест қавитар аз дайну ислом ва ҳеҷ амре нест равонтар аз амри ислом , пас агар ту хоҳӣ ки модом бо давлат ва неъмат бошӣ суҳбати худовандони давлати ҷӯй ва фармон бурдор эшон бошу хилофи ин мҷўӣ , бо бадбахт ва шқӣ набошӣу зинҳор эй писар ки дар намози сабукӣ ва истеҳзо накунӣ бар нотамомии рукӯду суҷуду мтоибт кардан дар намоз ки ин на одати дайну дунё буд ва бидон эй писар ки рӯза тоъатӣаст ки дар солӣ якбор бошад номардумӣ буд тақсир кардану хирадмандони чунин аз хештан раво надоранд ва бояд ки гирд маъсият нагардӣ , аз ончи моҳи рӯза бетаассуб набӯд , андар гирифтани рӯзау кушодани ту низ таассуб макун ; ҳар гоҳ ки доне кӣ панҷ олами муттақеи муътақид рӯза гирифтанд ту низ бо эшон рӯзаи гир ва бо эшон бигушоӣу бгФтори ҷҳол дил мабанд ва огоҳ бош эй писар ки ҳақи таъолӣ аз сирӣу гуруснагии ту бе ниёзаст , лекини ғараз дар рӯза Меҳрӣаст аз худоу малики ту малики хеш ва ин меҳр на бар таассубӣ аз мамлакатаст кӣ бар ҳама танаст , бар дасту пойу чашму забону гӯшу шикаму урати ин ҳама ба меҳр кард , то чунонк дар шартаст муназзаҳи дории ин андомҳоро аз фуҷуру ношоист ва нобоист , то дод меҳр бидода бошӣу бдонки бузургтарин корӣ дар рӯза онаст ки чун нони рӯзи бшби афкании он нонро ки насиба хеш доштӣ бурузи бнёзмндони диҳӣ , то фоидаи ранҷи ту падед ояд ва он ранҷро буи буд ки нафъи он бмстҳқ расад . Нигар эй писар то дарин се тоъат ки ом ҳама ҷаҳонаст тақсир накунӣ ки чун тақсири ин се тоъати ҳеҷ тақсирӣ нест ва узрӣ нест , аммо аз ду тоъат кӣ махсӯсаст тавонгаронро тақсирро узри раво буд ва дарин боб сухан бисёраст аммо ончи ногузир буд ёд карда омад .