Он ки дар дидаи биноӣ ман омад ҷояш

Ҳеҷ аз рехтан хӯн набӯд парвояш

Карда минқор ба хӯни ҷигари хеши хизоб

Тӯтӣ аз ҳасрати лаъли лаби шкрхоиш

Зинда чун Хизр аз он нест Сикандар ки надошт

Завқ бӯсидани лаъли лаби рӯҳи афзоиш

Гуфта буданд ба овози дафу нағмаи чанг ,

Дида буданд ба зебоӣ агар ҳамтояш

Ноз бар муштарӣу фахр ба ноҳид кунам

Бар серум бошад агар сояи гардуни соиш

Он ки Фрсўди маро дар ғами танҳоӣ ва рафт ,

Бод ёрб ҳамаи ҷои шодии ғами фарсойиш