Қавлаи таъолӣ : Фإзои қзитми мносккми алоиаҳ . . . Абтдоءи маносики ҳаҷу умра ниятаст ,у аввали рукнӣ аз арқони он эҳромаст ,у эҳром аз ҷомаи берун омаданаст , аз рӯй ишорат мегуяд ҳар ки бетони зиёрати хона мо кунад аз ҷома берун ояд , пас ҳар ки бадали қасди ҳазрат мо кунад аввалитар ки аз муродоти башарӣ берун ояд « алмкотби абди мо бқии алайҳи дарҳам » раби Алъоламин риояти дили дарвешро фармуд ки чун бадаргоҳи ман оӣид ! бсФти даравишону оҷизони оӣид ! сару пои бараҳна , ва аз асбоби роҳату лиззати бозмонда , на ҷомаи некӯ , на буии хуш , на суҳбати ҳам ҷуфт , то даравишон чун подшоҳону ҷҳондорони бсФти дарвешӣ ҳамчун худашони бенанд , бар даргоҳи иззати дил эшон бинмоанд ,у қадар дарвешӣ бидонанд ,у хатар он бишносанд . Оре , ҳар ки гавҳари дарвешии шиносад , осони осон аз дасти бандаад , сирати даравишон дар равиши роҳи дайни чунон бояд ки сирати ҳоҷён дар аъмоли ҳаҷ , ки ҳар чаҳ нобакор ва ношоистаст чашму забону дили хеш аз он нигаҳ дорад ,у злки фии қавлаи Флои рФсу лои Фсўқу лои ҷидоли фии алҳҷи алоиаҳ . . . Равиши дайни дорони ҳам барин сон ниҳоданд , чашми хеш аз млоҳзти ағёр фурӯ гиранд ,у дили хеш ҳамчун корвони сарои гадоёни манзили гоҳ ҳар биҳдаҳ нагардонанд , вагар ҳосидону ҷоҳилони ҷумла муттафиқ шаванд ,у дилу дидаи эшон нишонаи таъни хеши созанд , эшон озоди вор бар гузаранд , ва мукофот накунанд , ҳам рӯй бо худ кунанд ва бар нафаси худ бо хасм худ бархезанд иқўли аллоҳи таъолӣу إзои хотбҳми алҷоҳлўни қолўои сломо .

Ва манеҳам ман иқўли рбнои отнои фии алднёи ҳасанау фии алохраҳи ҳасанаи алоиаҳ . . . Гуфтаанд ки ҳасанаи ин ҷаҳонӣ ки муъминон мехоҳанд илм ва ибодатаст ,у ҳасанаи он ҷаҳонии биҳишту руят . Ин ҷаҳонии шуҳуд асрораст ва он ҷаҳонии руяти абсор , ин ҷаҳонии тавфиқи хизмат ва он ҷаҳонии таҳқиқи васлат , ин ҷаҳонии ихлос дар тоъат ва он ҷаҳонии халос аз ҳрқту фурқат , ин ҷаҳонии суннату ҷамоати он ҷаҳонии лақоу руят , ин ҷаҳонии саботи алоямони он ҷаҳонии рӯҳу райҳон , ин ҷаҳонии ҳаловати тоъати он ҷаҳонии лиззати мшоҳдт , ин ҷаҳониро амал бояд дар тоъати он ҷаҳониро дард бояд андари маърифат , ва аз амал то дард роҳ давраст ӯ ки бад-ӣн басар надорад ва маъзӯраст , ҳосили он амали ҳур ва қусӯраст ,у соҳиби ин дард дар баҳри аён ғарқа нураст .

Ва манеҳам ман иқўли рбнои алоиаҳ . . . Дарин оят латифааст он кас ки дунёи хост аз савоби уқбои лои маҳолаи дармонд , ки аллоҳ гуфт ва мо ?лаи фии алохраҳи ман халлоқу Мустафои слии аллоҳи алайҳу ?ала ва силам гуфт : « ман аҳби дунёаи азри бохртаҳ ва ман аҳби охиратаи азри бадунёа , Фосрўои мо ибқии алии мо иФнӣ »

Ва он кас ки ҳам дунё ва ҳам уқбои хости раби алъзаҳ аз вай дареғ надошт , ва ӯро дод ончии хост , ФФии алхбр « ани аллоҳи листҳиии ман алъбди ани ирФъи илайҳи идиаҳи Фирдҳмои хоӣбтин »

Ва рӯй « ани аллоҳи листҳиии ман зии алшибаҳи азои кони мсддо лузуман ллснаҳи ани исأлаҳи Флои иътиаҳ »

Бимонад ӣнҷои қавмии дигар ки ҳақиқат ризо бишнохтанд ,у бҳкми худои тан дар доданд ,у тақдир вай писандиданд , ва аз сноءи аллоҳи бози савол аз ваии напардохтанад , на таъарруз дунё карданд ва на уқбо хостанд , раби Алъоламин дар ҳақ эшон мегуяд « ман шуғлаи зикрии ани масъалатии аътитаҳи афзали мо аътии алсоӣлин »у азкрўои аллоҳи фии أёми маъдӯдоти алоиаҳ . . . Зикри се қисмаст : зикри одату зикри ҳасбату зикри суҳбат . Зикри одат беқиматаст , аз баҳри онк аз сар ғифлатаст , зикри ҳасбат безинатаст ки саранҷоми он талаб аҷратаст , зикри суҳбат вадиатаст аз баҳри онки забони зокир дар миён ориятаст . Зикр , хоӣФ аз бим қтиътаст , зикри раҷӣ бар умед ёфт талабатаст , зикри муҳиб аз риққат ҳрқтаст . ХоӣФ бигӯаш тарси ндоء ва ид шунид дар дуо овехт , раҷӣ бигӯаш раҷои ндоء въд шунид дар сано овехт , муҳиб бигӯаш меҳри Нидо фаротар шунид бо баҳона нёмихт , орифро зикри азал дар расед аз ҷаҳд дар бахт гурехт .

Ва азкрўои аллоҳи фии أёми маъдӯдоти Фмни тъҷли фии явмин алоиаҳ . . .

Ин сифат ӯро охир наскаст ,у оқибати аъмоли ҳаҷ , вақтаст акнӯн ки суханӣ ҷомеъ баравад муштамил бар ҷумлаи машоиру маносик , мақруни бошороту лтоӣФ .

Бидон ки ҳарам дуанд : ҳарами зоҳиру ҳарами ботин , гирд бар гирди бкаҳ ҳарам зоҳирасту гирди дили муъминони ҳарами ботин . Дар миёни ҳарами зоҳир каъбааст қиблаи муъминон , ва дар миёни ҳарами ботини каъбаи исти нишонаи назари рҳмн , он мақсади зуввор ва ин маҳали анвор « Фҳўи алии нури ман раба » , он озодаст аз дасти ашрору куффор , ва ин озодаст аз чашму андешаи ағёр , дар ҳарами зоҳир агар лқтаҳ ёбанд ҳам бар ҷой бигузоранд то худовандаш падед ояд ,у басар он расад , ва дарин ҳарами ботин агар лқтаҳ буд ҳам гирди он гаштан рӯй нест , ва он ҷузи сар аллоҳ нест . Худоиро ъзу ҷл дар ҳар дилӣ сиррӣаст ,у касро бони сар роҳ нест , мегуяд ҷли ҷалола : астўдътаҳи қалби ман аҳббти ман ибодии сари мо мҷўӣ ! ки ҳар ки сар мо ҷӯяд хештанро дар ғарқоби балои афканд , бандаро бо сари рубубият чаҳ кор !у лами икни сами кони балами излу лои изол чаҳ роҳ ?

Пер тариқат гуфт : ин илми сар ҳақаст , ва ин мардумони соҳиби асрор , посбонро бор аз мулӯк чаҳ кор ? дар пеши он каъбаи зоҳири бодияи мардуми хор , ва дар пеши ин каъбаи ботини бодияи андӯҳу тимор !

Он каъбаи қибла мъомлтаст , ва ин каъбаи қиблаи мушоҳидот , он мӯҷиби мкошФ , ва ин муқтазии мъоинт , он даргоҳи иззату азимат , ва ин пешгоҳи лутфу мбостт !

Дар зиёрати он каъбаи азор врдо маълумаст , дар зиёрати ин каъбаи азори тФриду рдоء таҷредаст , эҳроми он лаббайк забонаст ,у эҳроми ин безорӣ аз ҳар ду ҷаҳонаст !

Ҷзоءи он ҳаҷи ҳур ва қусӯрасту Наиму роҳати биҳишт , ҷзоءи ин ҳаҷ онаст ки дар қубба ғайрат бинишонад бар бисоти ъз , бар тахти қурб ,у такяи гоҳи инс , ФикошФаҳи бсФотаҳу ишоҳдаҳи бзотаҳ , гуҳ дар ҷалоли мкошФту гуҳ дар лутфи мшоҳдт , фии мақъад сидқ ъанд млики муқтадир .