Ва إзои қили ?лаами омнўои алоиаҳ эй худованди Карим , эй кирдигори номдори ҳаким , эй дар въди рост ва дар адли пок , ва дар фазли тамом , ва дар меҳри қадим , ончӣ мехоҳӣ май намое ва чунонк хоҳӣ май ороӣ . Ҳар якро номӣ ва дар дил ҳар як аз ту нишонеи рақами шойистагӣ бар қавмӣ , ва доғ набоистагӣ бар қавмӣ , шоиста аз роҳи фазли дароварда бар мураккаби ризои ббдрқаҳи лутф дар ҳангоми икром дар навбати тақрйв . Ва ношоиста дар кӯии адли ронда бар мураккаби ғазаби ббдрқаҳи хизлон дар навбати ҳурмон . Ин ҳурмон ва он тақрйв на аз об омад ва на аз хок , ки он рӯз ки ин ҳар ду рақам зад на об буд ва на хок , фазлу лутфи азалӣ буду қаҳру адли сармадӣ , он яке насиби мухлисон ва ин яке баҳраи мунофиқон .

Пер тариқат гуфт : « оҳ аз қисмии пеш аз ман рафта ! фиғон аз гуфторӣ ки хўдроӣӣ гуфта ! чаҳ суди иршоди бум ё ошуфта ? тарсон аз онам ки он қодир дар азал чаҳ гуфта ! » мунофиқон ки дар зери ҳдми адли афтоданди хештанро худ писандиданд ,у никномӣ бар худ ниҳоданд . Ва мухлисону садиқону саҳобаи расӯлро сФҳо гуфтанд . Раби Алъоламин бикрами худ ин ниёбати бдошт ва эшонро ҷавоб дод ки сафеҳон на эшонанд сафеҳон онанд ки эшонро сафеҳон гӯйанд . Оре ҳар ки хештанро набӯд аллоҳи вайро буд , ҳар ки фармонбардории аллоҳро камари басти аллоҳи буии пайваст , ман кони ллаҳи кони аллоҳи ?ла .

Кофарони фарои Мустафоро гуфтанд ки ту маҷнӯнӣ ё аиҳо алзӣ назул алайҳи аззикри анки лмҷнўн аллоҳ гуфт ё Муҳамади ӣнони турои девонаи мигўинд ва ту девона на « мо أнти бнъмаҳи рбки бмҷнўн » ту дӯсти мое писандидаи мое ! туро чаҳ зиён ки эшон туро напасанданд , турои он бояд ки миннати писандам . Дӯсти дӯсти писанд бояд на шаҳри писанд .

Ва إзои лқўои аллазӣнаи омнўои қолўои омно мунофиқон хостанд ки ҷамъ кунанд миёни суҳбати мусулмонону ъушрати кофарон , аллоҳ таъолӣ мегуяд иридўни ани иأмнўкму иأмнўо қўмҳм хоҳанд ки ҳам аз шумо эмин бошанд ҳам азишон , акнӯн на аз шумо эминанд на азишон , музабзабин байни злки лои илои ҳؤлоءу лои илои ҳؤлоء .

Иродату одат бо якдигар насозанд торикии шабу равшанои рӯз ҳар ду дар як ҳол муҷтамаъ нашаванд дар як дили ду дӯстӣ нагунҷад .

Мунофиқон ки бар муъминон астҳзоء мекарданду ҷуз зонк дар дил доштанд бзбон мегуфтанд вои шаётини сарони худ яке шуданд то бар муъминон кидҳо сохтанду азоби эшонро дар ҳол менагирифт , он на аз натавонистан аллоҳ буд бо эшон ё аз фурӯи гузоштани эшон куллан !у ҳошо ! Фإни аллоҳи таъолии имҳлу лои иҳмл . Аллоҳи зудгир ва шитобанда нест , ки шитобандаи бъзоб касе бошад ки аз фӯти тарсаду аллоҳи таъолӣ бар ҳамаи чизи баҳамаи вақти қодир бар камоласт ,у тоўндаҳ бо ҳар коўндаҳ . Буии ҳеҷ чиз дар нагзарад ва аз вай Фоӣт нашавад . Фиръавни чаҳор сад соли даъвӣ худоӣ карду сар аз рбқаҳи бандагии беруни бараду аллоҳи таъолии вайро дар он шухӣу туғён фаро гузошт ва азоб нафиристод . На аз онк бо вай май нтоўст ё дар мамлакат май дрбоист ,у локин худовандӣ бузургворасту бурдбору сабур , аз бузургворӣу бурдбории вай буд ки ӯро зуд нагирифт ,у бзбон Мӯсо кулем буи пайғом фиристод ва гуфт : « ё Мӯсо , антлқи брсолотии Фонки бъинӣу самъӣ ва мъкедӣу насрӣ , илои халқи заъифи ман халқии бтри неъматӣу амни макрӣ ,у ғртаҳи алднё ҳатто ҷҳди ҳақӣу анкри рубубиятӣ ,у абди дунӣ ,у заъми анаи лои иърФнӣу ании ақсми бъзтии луи лои алъзру алҳҷаҳи аллзони вазъати бинӣу байни халқии лбтшт ба бтшаҳи ҷаббори бғзби иғзбаҳи алсмоўоту аларзу алҷболу албҳор , ?фони амрати алсмоءи ҳсбтаҳ ,у ани амрати аларзи абтлътаҳ ,у ани амрати алҷболи дмртаҳ ,у ани амрати албҳори ғрқтаҳ ,у локинаи ҳони алӣу сиқти ман Айнӣ ,у вусъаи ҳлмӣ , Фостғнити ани убайдӣ . Ва ҳақи лии أнии анои алғнии лои ғанӣ ғайриӣ , Фблғаҳи рисолатӣу аъдаҳи илои ибодатӣ ,у зикраи боёмӣ ,у ҳазараи нқмтӣу бأсӣ ,у ахбраҳи ании анои аллоҳи илои алъФўу алмғФраҳи асраъи манӣ илои алғзбу алъқўбаҳ , ва қул ?лаи аҷби рбк , ?фонаи восеъи алмғФраҳ . ?фонаи қади амҳлки арбъи моӣаҳи санау ҳўи имтри алейк алсмоءу инбти локини аларзу лами тсқму лами тҳрму лами тФтқру лами тғлб . Ва луи шоءи ани иҷъли злки бки феълу локинаи зўи أноаҳу ҳалами азим » .

Зикраи вҳби бен мнбаҳ . Қоли қоли аллоҳи ъзу ҷли лмўсии алайҳи ассалому зикри алҳдиси батӯлиа .

Мслҳми кмсли алзии астўқд норо ин мисли касеаст ки бдоитӣ некӯ дорад ҳолеи писандида , ва вақте орамида , тан бар хизмат дошта ,у дил бо суҳбати пардохтаи рӯзӣ чанд дарин равшанои рафта ,у умрӣ басар оварда ногоҳ дасти қадар аз камӣни гоҳи ғайб дар ояд ва ӯро аз сари вақти худ дар рибоед , ва он равшанои иродат ба зулмати ҳирс бадал шавад ,у табъи ҷоФӣ бар ҷои вақт софӣ нишинад . Дар банди ълоқт чунон шавад ки низ аз он раҳои наёбад . Он гуҳи рӯзгорӣ дар талаби ҳтоми дунёу зинати он басари орад , ва аз ҳалолу ҳаром ҷамъ кунад ,у олӯдаи табаъот ва хатарот шавад . Пас чун кори дунёу асбоби он рост карду дил бар он ниҳод бурид марги камӣни гоҳи макр бар кушод ! ки ҳин рахт бурдор ки на ҷой нишастанаст ва на вақт орамидан ! он мискини оҳ сард мекашаду ашки гарм аз дида май борад ,у брўзгори худ тҳср мехӯрд ,у бзбони ҳасрати ин навҳа мекунад ки :

Инаст ишорати оят ки раб Алъоламин гуфт : Флмои أзоءти мо ҳавлаи зҳби аллоҳи бнўрҳму тркҳми фии зулмоти лои ибсрўн . Ва локини соҳибдилӣ бояд ки асрори қадам қуръон бигӯаш дил башнаваду бидонад ва бидида сари ҳақоиқи он ба бинад ва бишносад . Аммо эшон ки сами бкми ъмии сифати эшону ҳукми ҳурмони рақами бидўлтии эшон , на гӯш дил доранд то ҳақ шунаванд на забони ҳол то бо ҳақ муноҷот кунанд , на дидаи сар то ҳақиқати ҳақи бенанд , ?лаами қулӯби лои иФқҳўни баҳоу ?лаами أъини лои ибсрўни баҳоу ?лаами озони лои исмъўни баҳо . Ва луи шоءи аллоҳи лзҳби бсмъҳму أбсорҳм агар аллоҳи хостии шунавоӣу бенаӣ азишон дареғ доштӣ чунонк равшанои доноӣ дареғ дошт , ва агар хостии барқи исломи фарои дил эшон гузоштӣ то бахуди рабӯдӣ ва ба исломи даровардӣ , ва агар хостии онро тўонндаҳ будӣ ки вай худовандӣаст ҳар корро тўонндаҳу баҳри чизи рсндаҳ ва бҳич ҳаст нмонндаҳ !