Қавлаи таъолӣ : إни тҷтнбўои кабоири мо тнҳўни анҳу алоиаҳи кабоири аҳли хизмат дар роҳ шариъат инаст ки шунидӣ , кабоири аҳли суҳбат дар кӯии тариқати бзбони ишорат навъе дигараст ,у завқӣ дигар дорад . Аз онкии аҳл хизмат дигаранду аҳли суҳбати дигар . Хизматён муздуронанд ,у суҳбатёни муқаррабони тоъати хизматёни кабоири мқрбонст .

Чунин меояд дар осор ки : « ҳасаноти алأброри сиоти алмқрбин » , ва ҳам азин бобаст сухани он пери тариқат ки гуфт : « рёءи алъорФини хайри ман ихлоси алмридин » .

Ва мустанади ин қоида онаст ки Мустафо ( с ) аз нуктаи ғин хабар дод , ва аз он истиғфор кард , гуфт : « анаи лиғони алии қалбии ФостғФри аллоҳи фии алиўми сабъин мара »

Абӯи бикр садиқ гуфт : литнии шаҳдати мо астғФр манеҳ расӯли аллоҳ .

Ва нишони кабоир эшон онаст ки дар олами равиши хеши эшонро гоҳ гоҳе фатратӣ биафтад ки фитрати эшон мағлуби авсоф башарият шавад ,у ҳаёти эшон дар маърази русум ва одот уфтад ,у ҳқоӣқи имони эшон бшўоӣби ағрозу шавоҳиди ҳзўзи хеш мамзуҷ гардад . Агар дар он ҳоли эшонро буридӣ аз сиҳҳати иродату сидқи аФтқору сарвари ваҷд истиқбол накунад , ва даст нагирад аз чоҳи худии худ беруни нёинд .

Бузургон дайн гуфтанд : ки мард то басари ин хатаргоҳ нарасад , ва ин мақоми фатрат боз нагузорад , пер тариқат нашавад ,у мурӣд гирифтанро нишоед . Мардӣ бояд ки ҳазор бори роҳ гум карда буд ва бароа бозомада , то касеро аз бироҳии бароаи бозорд , ки аввали роҳи бароа бояд , он гуҳи роҳ бояд . Он кас ки ҳама бар роҳ бошад роҳ донад , аммо роҳ бароа надонаду сари зулати анбёءу вуқуъи фатрат эшон инаст ,у аллоҳи аъламу ҳўи қръи боби азими тӯбои лмни фатҳи алайҳ ,у ҳудои илайҳ .

Ва лои ттмнўои мо фазли аллоҳ ба бъзкми алии баъзи алоиаҳи абӯи бикр каттонӣ гуфт : ман занни анаи бғири базли алҷҳўди исл , Фҳўи мтмн , ва ман занни анаи ббзли алҷҳўди исли Фмтън . Ҳар ки пиндошт ки ранҷи нобарда бмқсўд мерасад мтмнӣаст ,у алъоҷзи ман атбъи ҳавоҳоу тмнии алии аллоҳ , ва ӯ ки пиндошт ки биринҷу талаб бмтлўб мерасад мтънӣаст .

Шайхи алисломи Ансории қудси аллоҳ рӯҳа гуфт : ӯро баталаб нёўнд . Аммо толиби ёўд , ва тоаш нёўд талаб накунад . Ҳар чаҳ баталаб ёфтанӣ буд фурӯмояаст , ёфт ҳақи раҳеро пеш аз талаб . Аммо талаб ӯро пешин пояаст . Орифи талаб аз ёфтан ёфт , на ёфтан аз талаб . Чунон ки мутӣъи тоъат аз ихлос ёфт на ихлос аз тоъат ,у сабаб аз маънӣ ёфт , на маънӣ аз сабаб . Илоҳӣ чун ёфт ту пеш аз талаб ва толибаст , пас раҳе аз он дар талабаст ки беқарорӣ бирав ғолибаст , толиб дар талабу матлӯби ҳосили пеш аз талаб , инат корӣаст баси аҷаб ! аҷаб тар онаст ки ёфт нақд шуду талаби брнхост , ҳақи дида вар шуду парда иззат баҷост ! .

Ва қили фии маънии алоиаҳ : ттмнўои мақоми алсодаҳи дуни أни тслкўои снтҳм ,у тлозмўои сиртҳм ,у тъмлўои ъмлҳм . Ҳоли бузургони хоҳӣ ,у роҳи бузургони норафта ! каъбаи мўослти ҷӯӣ , бо дидаи муҷоҳидати нобурӣда ! ниҳояти давлати дӯстони бинӣ , меҳнати эшон нодида . Тънии ман ани тмнии ани икўни кмни тънӣ . Ту пиндории қалами аҳд бар ҷони ошиқон осон кашиданд ! ё рақами дӯстӣ бар дили эшон ройгон заданд ! эшон баҳри чашм задани захмӣ бар ҷону дил хӯрдаанд ,у шарбатӣ зҳролўдаҳ чашидаанд !

Ва локин на ҳар касе сазоӣ захм ӯст , ва на ҳар ҷонии шоистаи ғам хӯрдан ӯст .

Раҳмати худо бар он ҷавонмардони бод ки ҷони хеши ҳадафи тири блоء ӯ сохтаанд ,у бори ғам ӯро дили хеши маҳмил шинохтаанд , ва он гуҳ дар он балоу андӯҳи ин тараннум мекунанд :

Оре , захм ҳар касе бар андозаи имон ӯ ,у бор ҳар кас бар қадари қӯт ӯ , ҳар киро қӯти тамомтар , бо рӯй гаронтар . Инаст сари он оят ки гуфт : « алрҷоли қўомўни алии алнсоء » мардонро бар занон афзӯнӣ дод ки бор , ҳама бар эшонаст , аз онкии камоли қӯту шарафи ҳиммати эшонроаст ,у бор бақадр қӯти кашанд , ё бақадр ҳиммат . Алии қадари аҳли алъзми тأтии алъзоӣм .