Қавлаи таъолӣу тақаддус :у атли алайҳими нбأи ибнии одами болҳқи ин ду писари одами яке Њобиласту дигари қобил ,у қили Қойину ҳўи алосҳу одамро алайҳи ассаломи чиҳил фарзанд буд ба бист батн биёмада , ҳар батнии писарӣу духтарии магари шис ки муфрад омад бе ҳам батнӣ ки бо вай буд ,у аввали фарзанд ки омад вайро , қобил буд ,у тавъамаи ваии ақлимё , дувуми Њобил ,у тавъамаи ваии лўзо ,у охири фарзандони абди алмғис буд ,у тавъамаи ваии ИМАи алмғис .

Пас раби Алъоламин дар насли одам баракат кард , ва бисёр шуданд фарзанди фарзандон , чунон ки одами чиҳил ҳазор азишон бидид , пас аз дунё берун шуд . Ва дар муваллиди қобилу тавъама вай ихтилофаст уламоро , қавмӣ гуфтанд : дар биҳишт буд пеш аз онкии бзлт дар афтод ,у ҳавво дар он вилодати ҳеҷ дарди зиҳу ранҷи талқу асар нФос надид , аз онкӣ дар биҳишт қозўрот набӯд . Пас чун базмин омад бҳобилу тавъамаи вай ёр гирифт ,у бўлодти эшон ранҷ ва нФос дид , чунон ки занони бенанд . Қавмӣ гуфтанд : вилодати эшон дар биҳишт набӯд ки ҳам дар замин буд , пас аз онкӣ аз биҳишт берун омад бсди сол , пас чун бҳди булӯғи расиданд , фармон омад аз ҳақи ҷли ҷалолаи бодм ки хоҳар Њобил бизанӣ бқобили даҳ ,у хоҳари қобили бҳобил , ва дар шаръи ваии раво буд ки писари ин батн , духтари он батн дигар бизанӣ кардӣ . ё духтар ҳар батнӣ ки хостӣ , магари тавъамаи хеш ки ҳам батни вай буд , ин яке раво набӯд .

Одами ин пайғоми малики ҷли ҷалола бо ҳавво бигуфт ,у ҳавво бо ҳар ду писар гуфт .

Њобил ризо бидоду пайғоми худоиро гардани ниҳод ,у қобил хашм гирифт ,у фармони набард , ва гуфт : ин одам мекунад на худои миФрмоид , ва ман хоҳар худ бизанӣ бҳобил надаҳум , ки хоҳари ман некӯтараст ,у канти аҷмли бенот одам . Ман ӯро худ бизанӣ кунам , ва ман бадви сзотрм , ки вилодати мо дар биҳишт бӯда ,у вилодати эшон дар замин ,у мароу хоҳарамро бар эшон фазл ва шарафаст , ва бидон ризо надаҳум ки буи диҳанд . Одам гуфт : ҳалол нест ки ту вайро бизанӣ кунӣ . Хоҳари Њобили туро ҳалоласт ,у фармӯда худоӣаст . Ҷавоб дод ки : ин рой туаст на фармӯдаи худоӣ , ва ман нашнавам , ва фармон набарам .

Одам гуфт : акнӯн ҳар яке қурбонӣ кунед , ҳар он кас ки қурбонии вай пазируфта ояд ақлимёи зан вай бошад . Ва Њобили шубон буд , гӯсфандон дошт ,у қобили брзигр буд кишоварзӣ кардӣ . Њобил рафт ва он нар мешайъ некӯи писандидаи фарбеҳ ки дар миёни гилаи маърӯф буд ,у номи ваии зриқ , ин нар мяш биовараду пораи равғану шери чандон ки ҳозир буд , ва қобил рафт ва аз он хушҳои радӣ бе мағзи чизе ҷамъ кард , ва оварад . Ҳар ду бар кӯҳ шуданд , ва он қурбонии хеш бар сар кӯҳ ниҳоданд ,у одам бо эшон буд ,у қобил дар дил дошт ки агар қурбонӣ ман пазиранд ё напазиранд , хоҳар худ бизанӣ буи надаҳум ,у Њобили ризоу таслим дар дил дошт . Пас одам дуо кард то оташии сифед аз осмон фурӯ омад ,у нахусти Фромиш Њобил шуд ,у буии буи фаро дошт , он гоҳ бо қурбонии ваии гашт ва бихӯрад ,у Фромиш қобил шуд ,у вайро ббўӣиди он гуҳи фарои қурбон вай шуд , ва нахурд , ҳам чунон бгзошт то мурғон ва дадон бихӯраданд , ва дар он рӯзгори нишони қабули қурбони ин буд , оташи барин сифат аз осмон фурӯ омадӣу соҳиби қурбонро ббўиидӣ , он гуҳ бо қурбони ваии гаштӣ , агар бихӯрадӣ мақбул будӣ , ва агар нахурдӣ мардӯд будӣ , ва гуфтаанд : он нари мяш ки Њобил қурбон кард , ва пазируфта омад , худои таъолии онро ббҳшти боздошти рӯзгори дароз , то он рӯз ки иброҳӣми халилро забҳ фарзанд бихоб намуданд , ва он кбши фидоӣ вай шуд .

Ва дар ин қиссаи тазвиҷи бенот одами мари писарони вайро , ҳеҷ кас аз уламо хилоф накард магари ҷаъфари содиқ ( ъ ) ки гуфт : маози аллоҳ ки одами духтари худ ба писар худ дод , ки агар ин раво будӣ ва одам кардӣ Мустафо ( с ) ҳамон кардӣ , ва раво доштӣ , ки дайн ҳар ду яксон буд . Аммо раби алъзаҳи ҷли ҷалола чун хост ки насли одам дар пайвандад , ҳўроӣӣ аз биҳишт базмин фиристод , басӯрат инсӣ , ва дар ваии раҳми офарид , ва бо одам ваҳй омад ки ин ҳўро бизанӣ бҳобили даҳ ,у духтариро аз авлоди ҷони сӯрат инсӣ дод ,у одамро фармуд ки вайро бизанӣ бқобили даҳ , пас қобил хашм гирифт ва бо одам гуфт : ман писари мҳинм ,у Њобили писари киин , чаро ҳўро буи додӣ ва ман бадв сазовортар будам ? ! . Одам гуфт : « ё банӣ ани алФзли беди аллоҳ » , ин фазл худост , ӯро диҳад ки худ хоҳад . Қобил гуфт : ин раъии ту буд на фармӯдаи худоӣ . Гуфт : акнӯн қурбонӣ кунед ҳар яке аз шумо , то он кас ки қурбони ваии пазируфта буд , фазлу шарафи вайро буд ,у ҳўрои сазои вай буд .

Пас чун қурбони Њобил пазируфта омад ,у қурбони қобили мардӯд , қобилро ҳасад омад бар бародар , ва бағӣ кард бо вай , ва он ҳасаду бағӣу кӣна дар дил медошт , то он рӯз ки одам ба Макка мешуд бзёрти хонаи каъба ,у одам ( ъ ) чун хост бимика шавад осмонро гуфт : « ё смоءи аҳФзии валадӣ » ё осмони фарзанди ман гӯши дор ,у амонати ман нигаҳи дор .

Осмони сари возд , ва напазируфт , он гуҳ гуфт : « ё арзи аҳФзии валадӣ » замини ҳам чунон сари возд .

Он гуҳ гуфт : « ё ҷиболи аҳФзии валадӣ » , кӯҳҳо низ сари возднд . Пас бқобили супурд , қобили дрпзирФт , инаст ки раб Алъоламин гуфт : « إнои ързнои алأмонаҳи алии алсмоўоту алأрзу алҷболи Фأбини أни иҳмлнҳоу أшФқни минҳо ва ҳамлҳо алإнсон » яъне қобил , « إнаҳи кони злўмои ҷҳўло » ҳайн ҳамламона абӣа , сами хона .

Пас чун одами ғоӣби гашт , қобил бар Њобил шуд онҷо ки гила бар чаро дошт , гуфт : « лأқтлнк ё Њобил » ман одам то туро бикашам ё Њобил , ки қурбони ман рад карданд ва напазируфтанд , қурбон ту пазируфтанд ,у хоҳари ман ки бо ҷамол ва ҳасанаст бтў медиҳанд ,у хоҳари ту ки беҷамоласт ва беҳасан , бмн медиҳанд . Фардои мардуми дарин сухан гӯйанд ,у фарзанди ту бар фарзанди ман шараф оварад , ва фазл ҷӯяд . Њобил гуфт : ман покдл будам бехиёнат ва беҳасад , аз онаст ки қурбони ман бпзирФтнд ,у турои ин сафо ва покӣ набӯд , балки ҳасаду бағӣ буд , аз он напазируфтанд ,у إнмои итқбли аллоҳи ман аламтқину худоӣ ки қурбони пазирад аз эшон пазирад ки парҳезгор ва покдл бошанд . Пас бидонаст ки вайро хоҳад кишт . Забони тазаррӯъ ва насиҳат бикшод . Абди аллоҳ умр гуфт : на аз онкии оҷиз буд аз кўшидн бо вай , ки ин аз ваии қавитар буд , локини парҳезгорӣу порсоеи вайро нагузошт ки дасти буи боз кунад , ва бо вай бакӯшад . Гуфт : ё бародар аз худоӣ битарсу марои макаш . Май бинӣ ки одам аз як зулат чаҳ дид ! ту аз қатли ман худ чаҳ хоҳӣ дид ! агар маро бикашӣ хору залили шӯй дар миёни мардум , ва аз ҳар кас ва ҳар чиз битарсӣ . Дар осор овардаанд ки он соъат ки вайро бикушт , Нидо омад аз осмон ки : « кун хоӣФо абадан ё қобил , лотарӣ аҳдо ало хуфт манеҳ ҳатто туроаи иқтлк » .

Он гуҳ гуфт : « лӣни бастати إлии ядаки лтқтлнии мо أнои ббости ядии إлики лأқтлк » агар ту дасти бмнгузорӣ то маро бикашӣ , ман даст бтў нагузорам ,у турои нкшм , ки ман аз худои тарсам на аз онкии ншкибм , ё бо ту брнёим , إнии أриди أни тбўءи бإсмӣу إсмк .

Агар касе гуяд чун аллоҳ гуфт :у лои тзри возраҳи визри أхрии пас чигуна гуноҳ вай бардорад , ва ин мноқз он менамояд . Ҷавоб онаст ки ин асм ҳар ду бо кушанда мешавад яъне болосми алзии ман қаблии фии қтлк Аёӣу асмки алзии тақаддум . Мегуяд он гуноҳ ки пеши азин қатл кардӣ , ва ин гуноҳ ки бсбби қатл ман кардӣ ҳар ду бо худ бабрӣ . Ва ончӣ гуфт : ман мехоҳам , ин на иродат тмнӣаст , ки ин талаб саломатаст , ва аз кӣна хостани фурӯи нишастан ,у кори баҳақи супурдан ,у қил « إнии أрид » маъноа ло аред , лқўлаҳ « ибини аллоҳи лаками أни тзлўо » эй лои тзлўо .

Фтўъти ?ла нафса қатли أхиаҳ эй Фтоўътаҳ нафса фии қатли ахиаҳ . Нафаси вай ӯро фармонбардор шуд ,у бтўъ пеш омад дар он қатл , ва ҳеҷ сари вонзд , то ӯро бикушт .

Гуфтаанд ки аввали роҳи бқтл наме барад ,у нмидонст ки чигуна мебояд кишт . Иблис биёмад , ва дар ваии омухт ки бигзор то дар хоб шавад , чун дар хоб шуд , сангӣ буи дод ки ин санг бар сари ваии зан . Чунон кард бФрмони Иблис , ва ӯро бикушт ,у Њобили он рӯзи бист сола буд ки кушта шуд , ва дар он ҳоли замини хӯни вай фурӯ хӯрд , чунон ки об фурӯ хӯрд . Раби Алъоламин он замин блънт кард , ва сбох гардонид , то ҳаргиз набот наравед пас аз он рӯзи ҳаргизи замини ҳеҷ хӯн фурӯ нахурд , аз онҷост ки имрӯзи хӯн бар сарзамини бибандад , ва ҳеҷ чиз аз он бхоки Фрўншўд . Пас чун вайро кушта буд , надонист ки бо вай чаҳ бояд кард , ва чун дафн бояд кард ? вайро бар пушт хеш гирифт , ва ҳаштод рӯз бо худ мегардонид ,у брўоитии се рӯз , аз бими онкии дадони биёбону мурғон ӯро бихӯранд . Пас аз он раби Алъоламин ду калоғи бингихт , то бо якдигар ҷанг карданд , ва яке кушта шуд .

Он калоғи дигари бмнқору чанги хеши ҳуфрае бикунад , ва он калоғи куштаро дар он ҳуфраи зери хок пинҳон кард ,у қобил дар он мингрст .

Он гуҳ гуфт : « ё вилтии أи аҷзати أни أкўн мисли ҳозои алғроби Фأўории сўأаҳи أхӣ » . Он гуҳ пушаймон шуд чунон ки аллоҳ гуфт Фأсбҳи ман алнодмин . Гӯйанд пушаймон на бидон шуд ки чаро ӯро бикуштам , бидон пушаймон шуд ки чаро чандини рӯз ӯро доштам , ва дар хок пинҳон накардам , ва гӯйанд пушаймонии вай бар Фўоти бародар буд на бар гуноҳи хеш , он надомат на тавба буд ки мекард , ки он тҳср буд бар ноёфт бародар . Ва он пушаймонӣ ки айн тўбтаст ,у Мустафо ( с ) бар он ишорат карда ки « алндми тавба » он хоссаи уммат Аҳмадаст , ва ҳеҷ уммати дигарро набӯд .

Пас Нидо омад аз осмон ки : « ё қобили мо феъли ахўк » ? бародари ту чаҳ кард ?

Ва куҷост ? ҷавоб дод ки : ман надонам , ва на бар ваии ман рақиб будам . Гуфтанд : « қтлтаҳи лънки аллоҳ » ? ӯро бикуштӣ , рӯ ки лаънат бар ту бод . Қобил битарсед аз он овоз , ва аз миён халқ бигурехт , ва бо ваҳши биёбони бёмихт , ва дар он вақт ваҳш биёбоне бо одамӣ мтأнс буданд ,у ваҳшии набуданд . Чун рӯзӣ чанд баромад гурусна шуд . Таомӣ намеёфт . Оҳӯӣ биёбонеро бигирифт ,у санг бар сар вай мезад то бикушт онро , ва бихӯрад . Раби Алъоламин он рӯзи мўқўзаҳ дар шроӣъ ҳаром кард , ва ваҳш биёбоне азу нафрат гирифтанд . Ва пас аз он бо банӣ одам инс нагирифтанд .

Пас қобили тарсону ларзони дасти хоҳар хеш гирифт ақлимё , ва ӯро базмин адани барад аз диёри Яман . Иблис ӯро гуфт : ту ндонӣ ки оташ чаро қурбон Њобил бихӯрад ,у қурбон ту нахурд , аз баҳри онкии ваии хизмату ибодат оташ кард , ту низ оташӣ бисоз , то туроу ҷуфти турои маъбуд буд . Он бечораи бадбахти фармони Иблиси барад ,у отшгоҳии бсохт .

Аввал касе ки оташгоҳи сохт , ва оташ парастед , вай буд . Раби алъзаҳи фириштае бар вай гумошт , то пои рости вай бо сарин чапи ваии баст ,у пои чапи вай бо сарин рости баст , ва устувор кард ва ӯро муҳкам бибаст , он гуҳ ӯро дар офтоби гарми афканд , ва ҳафт ҳзираҳи оташи гирди ваии даровард , ва ҳаштод сол ӯро чунин азоб кард , пас аз он ваҳй омад аз ҳақи ҷли ҷалола , ки : ахсФӣ ба , қобилро базмин фурӯ бар , замин ӯро то баҳри ду каъби Фрўбрд . Қобил фарёд кард ,у раҳмати хост . Раб алъзаҳ гуфт : « виҳки анмои азъи раҳматии алии кули раҳим » , ман раҳмат бар раҳимон кунам « алроҳмўни ирҳмҳми арраҳмон , арҳмўои ман фии аларзи ирҳмкми ман фии алсмоء » . Дигари бора фармон омад базмин ки вайро фурӯ бар , то бнимаҳи тан фурӯ шуд . Сдигр фармон омад базмин ки ӯро Фрўбр , фурӯ шуд , ва то бқёмт фурӯ мешавад .

Ва гуфтаанд ки : ин олоти лаҳву фисқ ки дар дунёст чун табл ва ноӣу барбату чангу амсоли он , ва низ хамр хӯрдану зино ва фоҳишҳоу оташ парастидан ҳама онаст ки авлод қобил бидид овараданд ,у ҷаҳон азишон пар аз фасоди гашт то брўзгори Нӯҳ . Пас раби Алъоламин эшонро бики бори бтўФон ғарқ кард ,у насли эшон бурӣда шуд ,у насли шиси пайвастаи гашт . Мустафо ( с ) гуфт : « лои тқтли нафаси мусалламаи алои кони алии ибни одами кФли ман дамаи лонаи аввали ман сини алқтл » ,у қол ( с ) ҳайни сӣли ани явми алслосоء , Фқол : « явми дам » .

Қолўо :у Киев ё расӯли аллоҳ ? қол : « фӣаи ҳозти ҳўоءу қатли ибни одами ахоаҳ » .

Ибн аббос гуфт : чун Њобили бадасти қобил кушта шуд , он рӯз дар дарахтони хори пдидомд ,у миваҳо баъзе турши гашт , ва таъмҳо бигардед , ва рӯй замини дигргўни гашт . Одам ба Макка буд , гуфт : « қади ҳдси фии аларзи ҳдс » имрӯз дар замини ҳодисае пдидомдаҳаст , надонам то чаҳ бӯда ? бар асар он бирафт то он аҳвол бидид , ва ин чанд клмти бзбон сурёнӣ бигуфт , ва баъзе фарзандони ваии нақл бо арабят карданд :

Ва пас аз он одами рӯзгорӣ дароз бигирист , ва андўҳгн мебуд бар фироқи Њобил ,у нмихндид , то раби алъзаҳи вайро гуфт : « ҳёки аллоҳу бёк » эй азҳкк , пас аз он бихандед ,у дили ваии хуши гашт , ва аз пас қатли Њобили панҷоҳ соли баромад ,у умри одами бсд ва сӣ сол расед , шис овараду номи ваии ҳибаи аллоҳ . Раби алъзаҳи ибодати халқ дар соъати шабу рӯзи вайро дар омухт , ва панҷоҳ саҳифа бо вай фурӯ фиристод ,у васии одам буд , ва пас аз ваии Халифа ва вале аҳди вай ,у нури Мустафо ( с ) аз ҳавво бо вай интиқол карда , ва ин хусусият аз миён фарзандон ёфта , ва дар он қиссаи исти маърӯфи биҷой худ гуфта шавад ани шоءи аллоҳи таъолӣ .

Ман أҷли злки ктбнои алӣ банӣ إсроӣили дарин « аҷали злк » мухайярӣ , хоҳӣ бо « нодмин » бар , яъне пушаймон шуд аз баҳри он , врхўоҳӣ ибтидо кун .

« ман أҷли злки ктбно » эй ман сабаби феъли қобили Фрзноу аўҷбно , « алӣ банӣ إсроӣил » аз баҳри онкии қобил дар хӯн бародар шуд , ва ӯро бикушт , мо бар банӣ Исроил фарз кардем . Ва ин ҳукм бар ҳамаи халқ фарз кард аммо банӣ Исроилро бзкр махсӯс кард , ки эшон аҳл тавротанду баёни ин ҳукми аввал дар таврот фурӯ омад , ва бар дигарон ки воҷиб шуд ҳам бтўрот воҷиб шуд . Мегуяд : воҷиб кардем бар эшон ки ҳар касе ки тании бикашад , « бғири нафас » яъне бғири қўд , « أўи фасод » яъне бғири фасод « фии алأрз » беқисос ё беанбозӣ ки дар хӯни кушта Эй дошта буд бо кушандае , ё пас аҳсон зиное карда буд , ё аз дайни баргашта буд , « Фкأнмои қатли анноси ҷмиъо » ҳам чунон буд ки ҳамаи мардумони кушта буд , яъне бостҳқоқи уқубату даврӣ аз мағфират , на бондозаҳи азобу мақодӣри уқубат , ки андозаи он аллоҳ донад , чунон ки худ хоҳад бақадр гуноҳ уқубат кунад ё афв кунад .

« иФъли мо ишоء » ва « иҳкми мо ирид » .

Ва ман أҳёҳои Фкأнмои أҳёи анноси ҷмиъо ва ҳар ки танӣ зинда кунад яъне ӯро аз дасти кушандае раҳо кунад , ё аз ғарқӣу ҳрқӣ ва ҳдмӣ барраанд , ё аз залолатӣу куфрии бозорд , ҳам чунон буд ки ҳамаи мардумон зинда карда буд , яъне музди вай чандон бошад ки ҳамаи мардумон раҳонида бошад . Ибн аббос гуфт : « ман қатл набиё ӯ амомои ъдлои Фкأнмои қатли анноси ҷмиъо , ва ман шуд алии ъзди набӣ ӯ эмоми адли Фкأнмои эҳёи анноси ҷмиъо » . Фитода ва заҳҳок гуфтанд : « азми аллоҳи аҷрҳоу азми визрҳо , Фмъноҳои ман астҳли қатли мусаллами бғири ҳуққаи Фкأнмои қатли анноси ҷмиъо , лأнҳми ло ислмўн манеҳ , ва ман эҳёҳо Фҳрмҳо ,у тўръи ани қатлҳо , Фкأнмои эҳёи анноси ҷмиъо , лсломтҳм манеҳ » .

Қоли расӯли аллоҳ ( с ) : « ман сқии мؤмнои шурбаи ман моء ,у алмоءи мавҷӯд , Фкأнмои аътқи сабъин , ва ман сқии фии ғайри мӯтинҳо Фкأнмо эҳё наФасо , ва ман أҳёҳои Фкأнмои أҳёи анноси ҷмиъо » .

Ва лақади ҷоءтҳми рслҳми болбиноти бмои бони ?лаами сидқи мо ҷоءўҳм ба , сами إн ксиро манеҳам баъди злки фии алأрзи лмсрФўн эй мҷоўзўни ҳад алҳақ .

إнмои ҷзоءи аллазӣнаи иҳорбўни аллоҳу расӯлаи ин оят дар шаън қотеъонасту роҳзанон , эшон ки роҳҳо ббим доранду мкобраҳ дар хӯну моли мусулмонон саъй кунанд , ва ончӣ гуфт ки бо худо ва расӯл баҷанганд , онаст ки дар ноэминии роҳҳо инқитоъ ҳаҷасту умрау ғзўу зиёрату салоати арҳому амсоли он . Мақотил гуфту ибни ҷбир ки : ин дар шаъни қавмии ъринон фурӯ омад ки омаданд брсўли худо ва бар ислом байъат карданд , ва дар дили нифоқ ва куфр медоштанд , пас гуфтанд : мо дар Мадинаи нмитўоним бӯдан , ва аз вбоء Мадина метарсим ,у обу ҳўоءи он моро созгор нест . Расӯли худои эшонро бсҳро фиристод , онҷо ки шутурони сидқот истода буданд , гуфт : раведу Абу?илу албони он бакор доред , ва аз он бихӯред , то сиҳҳат ёбед . Эшон рафтанд ,у ръоаҳро киштанд ,у шутуронро ҷумлаи бронднд ,у муртади гаштанд . Хабар бмдинаҳ афтод ,у лашкари ислом тохтани бурданд , ва эшонро гирифтанд ва овараданд . Расӯл худо фармуд : то дастҳоу пойҳошони бибаранд ,у доғ бар чашмҳошон бунаанд ,у майли дркшнд , ва дар офтоб гарм бияфкананд эшонро , то бимиранд . Ҷабраил омад дар он ҳол , ва ин оят оварад , гуфт : ё Муҳамад малик мегуяд ҷли ҷалола , ки : ҷзоء эшон онаст ки мо дарин оят баён кардем , на он мислати ки ту фармудӣ . Пас расӯли худо мислат наҳй кард ,у шурби бўли баъд аз он мансӯхи гашт .

Клбӣ гуфт : ин дар шаъни абӯи бурӣда алослмӣ омад ,у ҳўи ҳилоли бен ъўимр , ки бо расӯли худои аҳди баст ки ёрии ваии надиҳад ,у душманонро низ бар ваии ёрии надиҳад ,у мусулмононро аз худ эмин дорад ,у мусулмонон низ аз худ эмин доранд , ва ҳар кас ки бар ҳилол бугзарад ,у қасди Мустафо ( с ) ва ислом дорад , ҳилол ӯро манъ накунад ,у роҳи буи фурӯ нагирад .

Пас қавмӣ аз банӣ кунона бтмъи исломи қасди расӯл худо карданд . Асҳоби ҳилол бар эшон афтоданд ,у ҳилоли худ ҳозир набӯд , ва эшонро киштанд ,у моли бурданд . Раби Алъоламин дар шаъни эшон ин оят фиристод , мегуяд ки : ҷзоءи эшон ки роҳ зананд , ва дар замини табоҳ корӣ кунанд ,у бнооимни доштани роҳҳо микўшнд , أн иқтлўо онаст ки : ҳар ки куштан карда буду моли нстдаҳ , ӯро бикашанд , агар чаҳ вале дам афв кунад афв суд надорад , ки тариқи он тариқ ҳадаст на тариқи қисос , ва дуруст онаст ки ткоФؤи дарин қатл шарт нест , أўи ислбўоу онкӣ куштан карда буду моли ситада , ӯро бикашанд , ва бурдор кунанд , се рӯзи пеш аз қатл ё пас аз қатл , чунон ки раъй эмом бошад . أўи тқтъи أидиҳму أрҷлҳми ман хилофу онкии моли ситада буд ва куштан накарда , дастӣу пое аз он ваии бибаранд , яке аз рост ва яке аз чап , ва бояд ки мол кам аз нассоб сирқат набӯд . أўи инФўои ман алأрзу онкӣ куштан накарда буду моли нстдаҳ аммо бо эшон буд , ва эшонро анбӯҳ дораду қавӣ , ва эшонро пштиўон буд , вайро нафй кунанд . Нафии он буд ки ӯро битарсонанд ва меҷӯянд то мигризд , ва ҷое қарор нагирад , Фомои итўб ӯ иҳсли фии яди аломом , Фиқими алайҳи алҳд .

Чун дар даст эмом уфтад ҳади қитоъи тариқ бар вай баранд . Ин мазҳаби бӯ Ҳанифааст ,у бнздики ваии бноءи ин ъқўбот бар муҳорибатаст на бар мубоширати феъл , қол :у ҳозои алрдии ءи алмъоўни муҳориби маънӣу ани лами икни мбошрои сувара .

Аммо бмзҳби шофиӣ бар таъзир ақтсор кунанд , ки аз ваии мубошират феъл набӯд , ва на ҳақиқати муҳорибат , ҳузури муҷарраду таксири саводи ҳаддӣ лозим накунад , балки таъзир кифоят бошад . Қавли ҳасану ибн алмсиб онаст ки « ӯ » дарин ояти бмънӣ абоҳтасту тхиир , яъне ки эмоми дарин ъқўботи мари қотеъи тариқро мухайяраст , он яке ки хоҳад мекунад ,у маънии нафй ҳабсаст дар зиндон , ки ҳар кро дар зиндон карданд гӯйӣ ки вайро аз дунё берун карданд .

Злк ?лаам хазӣ фии алднё эй ҳўону Фзиҳаҳи фии алднё ,у ?лаами фии алохраҳи азоби азими ин азоб кофаронаст алӣ алхусус он қавми ъринон ки оят дар шаъни эшон фурӯ омад , аммо мусулмонон чун азишон ҷиноятӣ ояд ,у ҳади шаръӣ бар эшон баронанд , он эшонро куффорат гуноҳон бошад , ва дар он ҷаҳони эшонро азоб набӯд ,у злки фӣ

Қавла ( с ) : « ман асоби знбои ақими алайҳи ҳади злки алзнби Фҳўи кФортаҳ » , ва рӯй : « ман асоби ҳдои Фъҷли уқубатаи фии алднё , Фоллаҳи аъдли ман ани иснии абдаи алъқўбаҳи фии алохраҳ , ва ман асоби ҳдои Фстраҳи аллоҳи алайҳ ,у ъФои анҳу , Фоллаҳи акрами ман ани иъўди фии шайъи ءи қади ъФои анҳу » .

إлои аллазӣнаи тобўо яъне тобўои ман алшрк ,у рҷъўои ман алкФр ,у омнўоу аслҳўо , ман қабл أни тқдрўои алайҳими Фтъоқбўҳм , Фоълмўои أни аллоҳи ғафури раҳими лои сиблати алайҳими бшии ءи ман алҳдўди алтии зикрҳо аллоҳи фии ҳзаҳи алоиаҳ ,у лои табаъаи лоҳди қиблаи Фимои асоби фии ҳоли куфраи лои фии молу лои фии дам . Мегуяд : магари эшон ки тўбт кунанд аз ширку куфр , ва дар ислом оянд пеш аз онкӣ дар даст шумо уфтанд , ва эшонро уқубат кунед , касро бар эшон роҳӣ на ,у ҳаддии барояшони лозим на . Исломи он ҳама аз эшон бардошту мағфирати аллоҳ дар эшон расед , лқўлаҳи таъолӣ : إни интҳўои иғФри ?лаами мо қади салаф ,у қол алнабӣ ( с ) : « алисломи иҳдми мо қибла » .

Ин ҳукм мушриконаст , эшон ки тавба кунанд аз муҳорибат ва босалом даройанд , аммо мусулмонон ки аз муҳорибату роҳ задан тавба кунанд уламо дар он мухталифанд ,у аҳвол дар он мухталифаст : агар пас аз он тўбт кунад ки дар дасти эмом афтода бошад , ва бар вай зафар ёфта , он тўбти ҳеҷ ҳукм аз аҳкоми шаръ аз ваии бозндорд ,у тағйир дар он наёрад , вагар пеш аз он тўбт кунад , ҳуқуқи одамиён чун змони амволу вуҷуби қисос , ҳеҷ чиз аз вай исқот накунад . Аммо ҳуқуқи аллоҳи таъолӣ бар ду зарбаст : баъзе аз он бмҳорбт махсӯсаст ,у ҳўи анҳтоми алқтлу алслб ва қатъ ?иледу алрҷл , ин ҳама биафтад , ва баъзе онаст ки бмҳорбт махсӯс нест чун ҳади зиноу ҳади шурби хамр , ин ду қавлӣ бошад : бик қавл биафтад ,у бики қавл на . Садӣ гуяд : агар муҳорибӣ бзинҳор ояд ва тўбт кунад пеш аз онкии эмомро бирав дастӣ буд , ё касе бирав зафар ёбад , худ бозояд ва тўбт кунад , ва амон ҷӯяд , ӯро тўбт пазиранд , ва амон диҳанд ,у бҷноёти гузашта ӯро нагиранд . Гуфто :у далели барин қиссаи алӣ алосдӣаст , мардии муҳориб буд роҳзан , фаровонӣ аз хӯну моли мусулмонон дар гардани вай ,у аъиммау оммаи пайваста дар талаб вай буданд , ва бар вай зафар менаёфтанд . Охири рӯзӣ касеро дид ки ин оят мехонд : қул ё ибодии аллазӣнаи أсрФўои алии أнФсҳм . Он бар дили вай асар кард , ва ҳамчун мурғи ним бсмли борӣ чанд дар хоки бғлтид , силаҳ бияфканад , ва бархест ва дар Мадина шуд андари миёнаи шаб , буқати саҳар ғуслӣ баровард ,у бмсҷди расӯл худо шуд , ва бо мусулмонони намози бомдоди бҷмоъти бгзорд , он гуҳи фарои пеши бӯ ҳрираҳ шуд ,у ҷамоатии ёрони Мустафо ( с ) ҳозир буданд , гуфт : ё боҳрираҳи манам фалони марди гунаҳкор , ҷӣти тоӣбои ман қабл ани тқдрўои алӣ ,у аллоҳи ъзу ҷли иқўл : إлои аллазӣнаи тобўои ман қабл أни тқдрўои алайҳими Фоълмўои أни аллоҳи ғафури раҳим . Бӯ ҳрираҳ гуфт : рост гуфтӣ , касро бар ту даст нест ,у касро бар ту табаъат нест . Пас бӯи ҳрираҳи даст вай гирифт ,у пеши Марвони ҳукми барад , ки рӯзгори аморати вай буд ,у қисса вай бигуфт . Марвон ӯро бнўохт , ва гуфт : касро бар ту даст нест . Пас он мард бғзо шуд , ва дар баҳри рӯми ғарқи гашти раҳмаи аллоҳ .