Қавлаи таъолӣ :у атли алайҳими нбأи ибнии одами болҳқи алоиаҳи қиссаи ду бародараст аз як падар , яке соҳиби давлат , бар бисоти вилоят , дар манзили қурбат , насим мшоҳдт ёфта , ва аз ёди худ бо ёди ҳақи пардохта , ва он дигари бародар аз бедавлатӣ дар муғоки ваҳшату мазаллати афтода ,у гирди бегонагӣ бар рухсори торик вай нишаста ,у номаши сари ҷарида ашқиё гашта .

Чаҳ тавон кард ! кор на бонст ки аз касе Касал ояд , ваз касе амал , кори бонст ки то худ чаҳ рафт дар азал ! мисоли он ду бародар аз як падар , ду шохаст аз як дарахт , яке ширин ва яке талх . Талхи ҳам аз он об хӯрд ки ширин хӯрд ,у талхро ҷурмии набӯда ки талх омад . Ширинро ҳунарии набӯда ки ширин омад . Он бородт омад ва ин бмшит . На онро иллат буд на инро всилт .

Пер тариқат гуфт : « илоҳӣ ! онро ки нахостӣ чун ояд , ва ӯро ки нхўондӣ кӣ ояд . Нохондаро ҷавоб чист ?у нокуштаро аз об чист ? талхро чаҳ судгараш оби хуш дар ҷавораст ,у хорро чаҳ ҳосил аз он каши буии гул дар канораст . Ореи насаби насаб тақвоаст ,у хешии хешии дайн » . Мустафо ( с ) салмонро насаби тақво дуруст кард , ва ӯро дар худ пайваст , гуфт : « салмони мнои аҳли албит , ман ?ераади أни инзри илои абди нури аллоҳи қалбаи Флинзри илои салмон » ,у бӯи лҳб ъам расӯл буд , бибин то аз насаби Қурайшу қаробати расӯл ӯро чаҳ суд буд ! то бадоне ки кори тавфиқ ва аноят дорад на насабу лаҳмат .

Лӣни бастати إлии ядаки лтқтлнии мо أнои ббости ядии إлики лأқтлк Њобил гуфт : мари бародари хешро ки : агар ту маро бикашӣ , ман турои нкшм , ки туро ҳасад доданд ,у марои тақво .

Тақво маро нагузорад ки турои кашам ,у ҳасади туро бар он дорад ки марои кашӣ . Ту мақҳурӣ аз рӯй қудрату иззат , ва ман маҷбурам аз рӯй латофату раҳмат :

Ммшоди динўрӣ аз баъзе салаф нақл карда ки : гуноҳи одам аз ҳирс буд ,у гуноҳи писари ваии қобил аз ҳасад ,у гуноҳи Иблис аз кибр . Ҳирси ҳурмони орад ,у ҳасади хизлон ,у кибри иҳонату лаънат . Ҳурмон дармонданаст аз биҳишт ,у хизлон бозмонданаст аз дайн ,у иҳонат рондан аз ҳазрат ,у одам ( ъ ) ҳар чанд ки аз биҳишти бозмонд ,у бзоҳри он уқубатӣ менамӯд , аммо аз рӯй ҳақиқати тамомии кори одам буд ,у сабаби камоли маърифати вай , ки аз ҳазрати иззат хитоб омад ки : ё одам ! мо мехоҳем ки аз ту мардӣ созем . Ту чун арӯсони брнгу буи қаноат кардӣ . Мардони бад-ӣн сифат набошанд ,у дил дар ноз ва нъм набанданд : « ӯ ман иншؤи фии алҳлиаҳ » ? ! кори мардони дигар буд ва кор бинозпарвардагон дигар .

Ктбнои алӣ банӣ إсроӣили أнаҳи ман қатл наФасо бғири нафаси أўи фасоди фии алأрзи Фкأнмои қатли анноси ҷмиъо ин ҳамчунонаст ки Мустафо ( с ) гуфт : « ман сини санаи ҳасанаи фалаи аҷрҳоу аҷри ман амали баҳои илои явми алқёмаҳ , ва ман сини санаи сиӣаҳи феълӣаи визрҳоу визри ман амали баҳои илои явми алқёмаҳ » .

Ва ман أҳёҳои Фкأнмои أҳёи аннос ҷмиъо ишоратаст ки ҳар ки бандаро аз зулмати куфри бнўри имони орад , ё аз зулмати бидъати бнўри суннати орад , ё аз ҷаҳл бо илми орад , ҳамчунонаст ки вайро зинда гардонид , ва чун вайро зинда гардонид чунонаст ки ҳамаи мардумонро зинда гардонид ,у ҳақиқати зиндагонии худ илмасту имону суннат , зеро ки зиндагӣ зиндагӣ диласт ,у дили брўҳи имону суннат зиндааст :

إнмои ҷзоءи аллазӣнаи иҳорбўни аллоҳу расӯлаи алоиаҳи муҳорибони худо ва расӯл эшонанд ки пайваста бо тақдир бо ҷанганд , дар меҳнати андари шикоят ва дар неъмати андари бтр .

Бетони зинда , бадали мурда , бурузи бтол , бшби бекор ,у баҳамати ҳамаи зӣонеро харидор . Умр бар бод ,у бузён буд худ шод . На аз хасмони бок , ва на гуноҳон дар ёд , айш чун айши фиръавнон ,у занн чун занни садиқон ,у алҳмди ллаҳи алмалики алдён :

Пери тариқати ҷавонмардиро панд медод , ва насиҳат мекард ки : « эй мискин ! то кӣ мерӯйу рдоءи мухолифат бар дӯш ! дайраст то аҷал туро мехонд як бор бо ӯ нюаш . эй ошиқ бар шақовати хеш , бар худ бФрўхтаҳи мояи хеш , пеш аз дидори ъзроӣили як рӯзи бедори гирд , пеш аз ҳавли матлаъи як лаҳзаи ҳушёри гирд . Шеър :