Қавлаи таъолӣ : ё أиҳои аллазӣнаи омнўои إнмои алхмру алмисри алоиаҳ

Қол алнабӣ ( с ) : « алхмри ҷимоъи алосму أми алхбоӣс »

Хамри асл хбоӣсасту калиди кабоир , мояи ҷиноёт ,у тухми залолот ,у манбаи фитна . Ақлро бипушад ,у дилро торик кунад ,у чашмаи тоъат хушк кунад ,у оби зикри бози бандад , ва дар ғифлат бигушоед . Нафас аз хамр маст шавад , аз намоз боз монад . Дил аз ғифлат маст шавад , аз роз боз монад .

Пер тариқат гуфта бзбони ваъзи марин ғофилонро ки : « эй мисатони пари шаҳват ! вае хуфтагони ғифлат ! шарм доред аз он худовандӣ ки хиёнат чашмҳо медонад ,у ботин дилҳо мебинад : « иълми хоинаи алأъин ва мо тхФии алсдўр » . Оҳ ! куҷост дарраи умрӣу зўи алФқори ҳайдарӣ ? то дар олами инсофи барин мисатон бе адаби ҳад шаръӣ баранд , ва ин ғофилони хуфтаро биҷунбанд ? хабар надорад он мискин ки хамр мехӯрд , ки чун қадаҳ бар даст ниҳанд аршу курсӣ дар ҷунбиш ояд , ва аз ҳазрати иззат Нидо ояд ки : «у иззатӣу ҷалолӣ лозиқнҳм ?илем азобии ман алҳмиму алзқўм » .

Муяссар қимораст , ва дар қимори хона касе ки покбоз ва кам зан буд , ӯро азиз доранд , ва мақдам шиносанд . Ишоратаст бтриқи ҷавонмардон ки : абдонҳми матрӯҳаи фии шўоръи алтқдири итأҳои кули обирии сиблати ман алсодрини ани айни алмқодир . Худро дар шоҳроҳ тақдир бияфкананд то зер ҳар хасӣ паст шаванд , ва аз банд ҳар зангӣ берун оянд , ва худро ночиз шимуранд .

Ва أтиъўои аллоҳу أтиъўо алрасулу аҳзрўои алоиаҳи мард бояд ки дар роҳи шаръи ҳамагии ваии айн фармон гардад , ва як чашми захм дар вақти фармони таъхиру мухолифат раво надорад .

Чунон ки ҳикоят кунанд ки яке аз хулафо вақте бар ваии масъалаи мушкил шуда буд кас фиристод ба шофиӣ то ҳозир шавад . Чун каси Халифаи пеш шофиӣ расед , ӯро дид ки дасторро май печид . Гуфто : фармони амир алмؤмнинаст ки биёе . Шофиии дандон фароз кард ,у мувофиқати Фрмонрои ончӣ аз он дастори нопечидаи монда буд фурӯ дарид ,у бпоёни набард , ки дар фармони Халифаи таъхир раво нест . Аҷабо коро ! дар фармони махлуқи мувофиқати шаръро чунин истода буданд , борӣ бингар то дар ҳамаи умри як нафас дар фармони худоу таъзими ваии рости рафтае ё на ?

Лӣси алии аллазӣнаи омнўоу ъмлўои алсолҳоти алоиаҳ чун ағлаби рӯзгори мард дар таъзими амр ва наҳй басар мешавад ,у муаззами аҳволи вай дар адаби суҳбат ва дар хизмат бар суннат буд , дар як нафас ва дар як луқма бо вай мзоиқт накунанд , ҳар ки моя имон дорад ,у тақвои шиор худ гирданд , чунон ки гуфт : إзои мо атқўоу омнўоу ъмлўои алсолҳоти сами атқўоу омнўо яъне атқўои алмнъу омнўои болхлФ . Бо даравишон мувосот кунанд ,у дасти инфоқу садақа бар эшон кушода доранд , ва аз манъ ва бухл бипарҳезанд , ва донанд ки ҳар чаҳ дар роҳи худо ҳазина кунанд , халафи он дар ду ҷаҳон боз ёбанд , чунон ки гуфт : « ва мо أнФқтми ман шайъи ءи Фҳўи ихлФаҳ » ин худ сифат авомаст ,у баёни маротиби аҳволи эшон . Бози сифати аҳл хусӯс кард ,у тақвоу эҳсони эшон ёд кард : сами атқўоу أҳснўо эй атқўои шуҳуди алхлқу أҳснўо , эй шҳдўо алҳақ , Фолоҳсони ани тааббуди аллоҳи кأнки туроа , комаи фии алхбр .

Ва аллоҳи иҳби алмҳснини аъмолоу алмҳснини омолоу алмҳснини аҳўоло .

ё أиҳои аллазӣнаи омнўои лои тқтлўои алсиду أнтми ҳарами сайд бар муҳаррам ҳаром кард аз баҳри онкии муҳаррами қасди зиёрат каъба дорад . Ишорат мекунад ки ҳар ки қасди хона мо дорад , ва рӯй бкъбаҳи мушаррафи муқаддас наад , ва дар ҷавори ҳазрати мо тамаъ кунад , кам аз он набӯд ки сайд биёбоне азу дар зинҳор ва амон бошанд , ки ваии хештанро дарин қасд ки пеш гирифт дар ғмори Аброр ва ахёр оварад ,у сифат Аброр инаст ки : лои иؤзўни алзру лои измрўни алшр .

Ва гуфтаанд ки эҳроми ду навъаст : эҳроми ҳоҷии бетон ,у эҳроми орифи бадал , ҳоҷӣ то бетон муҳаррамаст сайд бар ваии ҳаром , ориф то бадал муҳаррамаст талабу тамаъу ихтиёр бар ваии ҳаром .

Ва нишони эҳроми дили се чизаст : бо халқи орият ва бо худ бегона , ва дар таъаллуқи осӯда .

Ва самараи эҳроми дили се чизаст имрӯз , ва се чизи фардо : имрӯзи ҳаловати муноҷоту таваллуди ҳикмату сиҳҳати фаросат ,у фардои нури мшоҳдту ндоءи лутфу ҷоми шароб .

Ҷаъли аллоҳи алкъбаҳи албитулҳаром қёмои ллноси алоиаҳ дар осори биоранд ки чаҳор ҳазор соли он каъбаи муаззамро бтхонаҳи озрӣ сохта буданд , то аз ғайрати назари ағёри бхдоўнд худ бинолед ки : подшоҳо ! марои шарифтарин биқоъ гардонидӣ ,у рафеътарин мавозиъи сохтӣ , байтулҳаром ном ман наҳодӣ ,у амну амони халқ дар ман бастӣ . Пас бблоءи ин асном мубтало кардӣ . Аз боргоҳи ҷабарути бадв хитоб расед ки : оре чун хоҳӣ ки маъшӯқи сад ва бист ва чаҳор ҳазор нуқта таҳорат бошӣ ,у хоҳӣ ки ҳамаи авлиёу садиқону толибонро дар роҳи ҷусти худ бинӣ , ва онро ки хоҳӣ биноз дар каноргирӣ , ва сад ҳазор валеу сафиро ҷону дил дар роҳи худ бтороҷи диҳӣ , кам аз он набошад ки рӯзӣ чанд дар блоءи ин асном бисозӣ ,у сифоти сафоу Марваро дар бтши қаҳри ғайрати фурӯгузорӣ . Суннати мо чунинаст .

Касеро ки рӯзӣ давлатӣ хоҳад буд , нахуст ӯро аз ҷоми қаҳри шарбат меҳнат чашонем .

Хост мо инаст , ва бар хости мо эътироз на ,у ҳукми моро мард на ,у сунъи моро иллат на : « нафеъл мо ншоء ва наҳукм мо наред » .