Қавлаи таъолӣ : бисмии аллоҳи арраҳмони арраҳими исми млики лои истзҳри бҷишу адад , исми азизи лои итъззи бқўму адад , исми азими лои иҳсраҳи замон ва лоамад ,у лои идркаҳи ғояу мард , таъолии ани алмисл ва ?иланд ,у алшбаҳу алўлд ,у ҳўи алвоҳади алоҳд , алқиўми алсмд , лами яладу лами иўлд ,у лами икни ?лаи кФўои أҳд . Ном худовандӣаст боқӣу поянда беамад , ғолибу тоўндаҳ беёр ва бемадад , дар зот аҳадаст беадад , дар сифоти қиўму самад , бешарик ва беназир , бемушир ва бевалад , на фазл ӯро ҳад , на ҳукм ӯро рад , лами яладу лами иўлд , аз азал то абад . Худои азим , ҷаббории Карим , моҷдии номи дори қадим , соҳиб ҳар ғариб , мӯнис ҳар ваҳид , моя ҳар дарвеш , паноҳ ҳар дили риш . Кардаш ҳамаи пок ,у гуфтанаши ҳамаи рост , илмаш бениҳоят ,у раҳмати бекарон , зебои сунъу ширини сохт , неъмати бахшу навбати соз , ва меҳрбон ниҳонаст , ниҳон аз дарёфт чун , ва аз қиёси ваҳмҳо берун ,у пок аз гумону пиндор ва айдун , бартар аз ҳар чаҳ хирад нишон дод , давр аз ҳар чаҳ пиндошт бидон афтод , пок аз ҳар асос ки тафаккуру баҳси ниҳод , тафаккуру баҳси бълму ақли худ дар зоту сифоти ваии ҳаром , тасдиқи зоҳиру қабули манқӯлу таслими маъонӣ дар дайни моро тамом , ин худ забон илмаст бошорти шариъат , муздуронро моя ,у биҳишти ҷӯёнро сармоя . Бози орифону худои шиносонро забонӣ дигараст ,у рамзии дигар . Забонашони забони кашф ,у рамзашони рамзи муҳаббат . Бошорти ҳақиқати забони илм брўоитасту забони кашфи бъноит . Ривоятӣ бар сари олам роятаст ,у аноятӣ дар ду гетии оят . Ривоятӣ муздурасту толиби ҳур , аноятӣ дар баҳри аёни ғарқаи нур .

Пер тариқат гуфт ризвон худо бирав бод : « ар муздурро биҳишти боқӣ ҳаззаст , ориф аз дӯст дар орзӯии як лҳзаст . Ар муздур дар банди зиён ва судаст , орифи сӯхтаи ботш бедӯдаст . Ар муздур аз бими дӯзах дар гудозаст , сари орифи сар то сари ҳама нозаст » :

« бисмии аллоҳ » умуми халқи рост , биллоҳи хосгёни даргоҳи рост , аллоҳи садиқёну хилватёни рост . Гӯянда « бисмии аллоҳ » феъл худ дид , ва сабаб дид , ва мусаббиб дид . Гӯяндаи биллоҳ сабаб дид , ва мусаббиб дид ,у феъл худ надид . Гӯяндаи аллоҳ на феъл худ дид , ва на сабаб дид , ки ҳама мусаббиб дид , қул аллоҳи сами зарраами ишорати бонст ,у худои ҷӯёнро нишонаст , як нафас бо дӯст ба аз малик ҷовдонаст , як турфаи алъайни инс бо дӯсти хуштар аз ҷонаст , азизи он раҳе ки сазоӣ онаст , ҳам роҳати ҷон , ва ҳам айши ҷон , ва ҳам дард ҷонаст :

Қул аллоҳи сам зарраам мегуяд : бандаи ман ! ҳамаи меҳри ман байн , ҳама дошт ман байн , бФъли худ миннат бар мо манеҳ , тавфиқи мо байн , биёади худ пас мноз , талқини мо байн аз нишони худ гурез , якборагии меҳри мо байн . Ва забони ҳоли банда ҷавоб медиҳад : худовандо ! аз илми чароғии даҳ , вази маърифатами доғӣ на , то ҳамаи турои байнам , ҳама туро донам . Худовандо ! вои даргоҳи омадами бандаи вор , хоҳии азизи дори хоҳии хор , орандаи шодӣу ороиндаҳи асрор ! эй рабояндаи пркндгӣ ,у дорандаи анвор ! чашмӣ ки туро на бинад сиёҳаст , дилӣ ки туро нашносад мурдор :

Қавла : алҳмди ллаҳи алзии халқи алсмоўоту алأрзи бдأи субҳонаи болсноءи алӣ нафса , Фҳмд нафса бсноӣаҳи алозлӣ ,у أхбри ани сноӣаҳи алсмдӣу ълоӣаҳи алоҳдӣ . Ситоиши худованди азим , кирдигори ҳаким , боқии ббқоءи хеш , мутаъолии бсФоти хеш , мутакаббири бкбрёءи хеш , боълоءи димўмӣу сноءи қиўмӣ , вуҷӯди аҳадӣу куни самадӣ , ваҷҳи зўи алҷлолу қудрат бар камол , субҳона , ҳўи аллоҳи алвоҳади алқҳор ,у алъзизи алҷбор ,у алкбири алмтъол .

Яке аз бузургони дайну аъимма тариқат гуфта : ман зои алзии истҳқи алҳмди алои ман иқдри алии халқи алсмоўоту аларз ,у ҷаъли алзлмоту алнўр ? кро расад ва кро сазад ки вайро бпокӣ биситойанд ,у ббзргўорӣ ном баранд , магар ӯ ки офаридагори осмон ва заминаст ,у офаридагори рӯзу шаб ,у осмон чу сақфӣ рост карда ,у замин чун Меҳдии ороста ,у рӯзи маоши турои пардохта ,у шаби оромгоҳи ту сохта . Гуфтаанд ки : осмон ишоратаст босмони маърифат , ва он дилҳои орифонаст , ва замин ишоратаст базмин хизмат , ва он нафасҳои обидонаст , ва чунон ки осмони сӯрати бохтарони нигошта ,у бшмсу қамари ороста ,у назораи гоҳ заминён карда , осмони маърифатро боФтоби илму қамари тавҳиду нуҷуми хавотири ороста , ва он гуҳи назораи гоҳ осмонён карда . Ҳар гуҳ ки шаётини қасди истироқ самъ кунанд , аз осмони иззати бурҷами наҷми эшонро мақҳур кунанд . Инаст ки раб алъзаҳ гуфт :у ҷълноҳои рҷўмои ллшётин .

Ҳамчунин ҳар гуҳ ки шайтони қасд васваса кунад , бадали бандаи муъмини барқии ҷаҳд аз осмони маърифат , ки шайтон аз он бисӯзад . Инаст ки гуфт раби алъзаҳ : إзои мсҳми тоӣФи ман алшитони тзкрўои Фإзои ҳам мбсрўн .

Ва чунон ки дар басити замин ҳафт дарёст ки дар он манофеу маош халқаст , дар замини хизмат низ ҳафт дарёст , ки дар он саодату наҷот бандааст . Бӯи толиби ?маккеии соҳиби қӯти улқулуби бҷмлаҳи он ишорат карда ва гуфта : мноҳҷи алсолкини сабъаи абҳр : скри ваҷду барқи кашфу ҳираҳи шуҳуду нури қурбу влоиаҳи вуҷӯду бҳоءи ҷамъу ҳқиқаҳи афрод . Гуфт ин ҳафт дарёанд бар сари кӯии тавҳиди ниҳода , чунон ки дар ҳақ матарсмон ҳафт даракаи дӯзах бар роҳи биҳишти ниҳода , ва то матарсмону авоми халқи барин ҳафт дарака гузар накунанд ббҳшт нарасанд , ҳамчунин соликони роҳи тавҳид то барин ҳафт дарё гузар накунанд , бҳқиқт тавҳид нарасанд .

Ва ҷаъли алзлмоту алнўр ҳар ҷо ки ҷаҳласт ҳама зулматаст , ва ҳар ҷо ки илмаст ҳама нураст ,у онҷо ки илм ва амаласт нури алӣ нураст . Банда то дар тадбири кор хешаст дар зулмат ҷаҳласт , ва дар ғшоўаҳи ғифлат , ва то дар тафвизаст дар зиё маърифатасту нури ҳидоят . Дар осори биоранд ки ё ибни одам ! ду кори азими туро дар пешаст : яке амр ва наҳй бакори доштан , ин бар ту ниҳодем , онро мулозим бош . Дигари тадбири масолеҳи хеш , он дар худ пазируфтем , ва аз ту бардоштем , дил ва аз он мпрдоз , « адбри ибодии бълмии ании бъбодии хабири басир » .

Ҳўи алзии хлқкми ман тини одами ду чиз буд тинату рӯҳоният . Тинати ваии халқӣ буд ,у рӯҳонияти ваии амре буд . Халқии он буд ки : хамри тинаҳи одами беда , амреи он буд ки : «у нафхати фӣаи ман рӯҳӣ » . « إни аллоҳи астФии одам » аз ҷамоли амре буд ,у ъсии одам аз олоиши халқӣ буд . Дар одами ҳам гулзор буд ва ҳам гулзор ,у гули маҳали гул буд , локин бо ҳар гулии хорӣ буд , гулӣ чун иброҳӣми халил ( ъ ) ,у хорӣ чун намруди тоғӣ , гулӣ чун Мӯсои умрон , хорӣ чун фиръавн ваҳомон , гулӣ чун исои пок , хорӣ чун он ҷуҳудони нопок , гулӣ чун Муҳамади арабӣ ( с ) , хорӣ чун бӯи ҷаҳли шқӣ . Ки донад сари фитрати одам ? ки шиносади давлату ртбти одам ? уқоби ҳеҷ хотир бар шохи дарахти давлати одам на нишаст , дидаи ҳеҷ басирати ҷамоли хуршеди сФўти одами дрнёФт . Чун дар Фродиси аъло ором гирифт , ва рост бинишаст , гумони барад ки то абад ӯро ҳамон пардаи саломат май бояд задан . Аз ҷаноби ҷабарут ,у даргоҳи иззат хитоб омад ки : أ ва ман иншؤои фии алҳлиаҳ ? ё одам мо мехоҳем ки аз ту мардӣ созем , ту чун арӯсони брнгу буи қаноат кардӣ :

ё одам ! даст аз гардани ҳавво берун кун , ки турои даст дар гардани наҳанги ишқ мебояд кард , ва бо шери шариъати ҳам косагӣ мебояд кард . Аз сар сифот ҳастӣ бархез , ки турои бқдми риёзати бпои Фзори маломати боФоқи фақри сафар мебояд кард . Рӯ дар он хок дон биншин , бенонеу халқонеу вайронӣ қаноат кун то мардии шӯй :

ё одам ! нигар то худ байн набошӣ ,у даст аз худ биафшонӣ , ки он Фриштгон ки бар пардау нҳни нсбҳ бҳмдк навой « сбўҳи қуддус » заданд худ байн буданд , дида дар ҷамол худ доштанд , лои ҷурми ботини эшон аз баҳри шарафи ту аз ишқ тиҳӣ кардем . Туро аз қаъри дарёии қудрат аз баҳр он баркашидем , то бар пардаи исён хеш навой рбнои злмнои أнФснои занӣ :

Ва ҳўи аллоҳи фии алсмоўоти бзот дар осмон май гӯй , бълм ҳар ҷой , бсҳбт дар ҷон , бқрб дар нафас , нафаси дарави муталошӣ , ва ӯ биҷои ҷони дарави муталошӣ . Дар вуҷӯди онҷо ки ёбанд , дар ирфони онҷо ки шиносанд . На хабари ҳақиқат табоҳ кунад , на ҳақиқати хабар ботил кунад .

Астўӣ мегӯй ки бар аршаст бостўо ,у ҳў мъкм мехон ки бо туаст ҳар ҷо ки бошӣ . На ҷой гираст бҳоҷт , ҷой намойаст брҳмт , арши худоҷӯёнро сохта на худошиносонро , худои шинос агар бе ӯ як нафас занад зуннор дар бандад . эй дар ду гетии фахри забони ман !у фардо дар дидори айши ҷони ман ! эй шуғли ду ҷаҳони ман ! восоз бо худ шуғли шани ман . На нисор ёфт туро ҷонаст , на шинохти миннати туро забонаст . Бинандаи ту дар дидор ниҳонаст ,у ҷӯяндаи ту на базмин на босмонаст .