Қавлаи таъолӣ :у луи أннои нзлнои إлиҳми алмлоӣкаҳи алоиаҳи мардӯдони ҳазратро мегуяд ,у матрудони қтиътро ки : агар мо Фриштгони осмонро азин муқаррабону Каррӯбӣон ,у суфра ва бар раҳ ,у рқбоءи қазоу қадару амноءи даргоҳи иззат базмин фиристем , то он маҳҷӯронро бмо даъват кунанд , ва аз мо хабар диҳанд ,у мурдагони заминро ҳашар кунем , то бар даргоҳи мо иршод кунанд ,у ҷумлаи ҳайвоноту ҷамодоту аъёну аҷроми махлуқот ,у сӯрати зоти Муқаддарот ,у оҳоду афроди маълӯмот , ҳамаро мунтабиқ гардонем , ва боишон фиристем , то ояти илоҳяти моу эъломи рубубияти мо бар эшон арза кунанд , ва ҳар чаҳ хабар буд ҳамаи бибинанд ва бидонанд то ман ки худовандам нахоҳам , ва эшонро роҳ нанамоям , имон наёранд , ва роҳ бишнохт мо набаранд . Муштии хокро чаҳ расад ки ҳадис қадам кунад агар на анояти қадиму хости он Карим буд !

Эътиқоди аҳл суннат онаст ки то раби алъзаҳи худро бо дили банда таъриф накунад ,у шавоҳиди сифоти қадим дар дили банда сабт накунад , банда бишнохт ваии роҳи набард . Азинҷо гуфтаанд уламои суннату аъиммаи қдўт ки : алмърФаҳи тҷби болсмъ ,у тлзми болблоғ ,у тҳсли болтъриФ .

Оре ! шмъист то худ куҷо барафрӯзад ! ҷўҳрист то куҷои вадиат наад ! иқўли аллоҳи ъзу ҷл : « сари ман сиррии астўдътаҳи қалби ман аҳббти ман ибодӣ » . Шинохтӣ бояду ошноӣ ҳар ду баҳам , то нишонаи ин кор шавад ,у шоистаи ин халъат гардад . Даъвии ошноӣ бешинохт ҷҳдаст , чунон ки аз он бегонагон хабар медиҳад ки : нҳни أбноءи аллоҳу أҳбоؤаҳ . Ва шинохт бе ошнои айн макраст , чунон ки он маҳҷӯри даргоҳу сари ашқиёи Иблис ки шинохт буд ӯро ,у ошноӣ на , ниҳояту бдоит ӯ ҳар ду аз айни макр дар қаъри куфр бпўшидаҳ буданд .

Бзоҳри сӯрат мулкӣ дошт ,у ниқоби тақдис бар баста ,у ботинии хароб . Ҳазорон соли бисоти ибодати бпимўдаҳ бар умеди васл , чун пиндошт ки дидаи амлш кушода шавад , ё нФҳаҳи висоли дарунаши вазад , аз смоءи смў бар хок лаънат афтод ки : «у إни алейк лаънатӣ » :

Ва кзлки ҷълнои лкли набии ъдўо ҳар ки ртбти ваии олитар блоءи ваии тамомтар ! ҳар ки баҳақи наздиктару дили ваии софитар , нафаси ваии бадасти душмани гирифтортар ! оре бе ғуссаи меҳнати қисса меҳнат натавон хонд ! бе заҳри балои шаҳд вло натавон ёфт ! бингар ки одами сафии он ғарси такрими ҳақ ,у парвардаи тақдис , чаҳ дид аз он душмани хеши Иблис ! иқўли таъолӣ : Фأзлҳмои алшитони анҳо Фأхрҷҳмои ммои конои фӣа , ва он дигари шайхи пайғомбарону падари ҷаҳонёни Нӯҳ ( ъ ) аз қавм хеш бингар ки чаҳ дид ! нуҳсад ваанд соли эшонро даъват кард . Ҳар рӯз ӯро чандон бзднд ки биҳуш шудӣ ,у фарзандони худро бар маъодот ӯ васият кардандӣ ва он меҳтари барин билет сабр мекард ,у умед боямон эшон медошт , то ӯро гуфтанд : « лни иؤмни ман қўмки إлои ман қади омн » . Гуфт : бори худоё ! чун умеди бурӣдаи гашт , ва рӯй салоҳ падед нест , бӯдан эшон дар дунёи ҷузи зиёдати фасоду сабаб харобӣ нест . « лои тзри алии алأрзи ман алкоФрини дёро » . Ва аз он пас иброҳӣми пайғомбар ки шаҷараи тавҳид буд , шабу рӯзи бзонўи дарафтода ,у шебати сифед дар дасти ниҳода ки : «у аҷнбнӣ ва банӣ أн наабд алأсном » . Бингар ки ӯро аз он намруди тоғӣ чаҳ расед ! ва аз муонидау мкобраҳи вай чаҳ мқосоаҳ кашид !у алии ҳозои пайғомбарони якон якон ҳуду солеҳу луту закариёу яҳёу исоу Мӯсо , аз дасти ҷабборону мутакаббирону мутамарридони ҳама бФрёд омаданд , ва дар ҳақи зориднд , ва дар охири ҳамагони Муҳамади арабӣу Мустафои ҳошимии блоءи ваии тамомтар ,у азии вай аз душманони бештар , то мегуяд

Слии аллоҳи алайҳу силам : « мо аўзии набӣ мисли мо аўзити қт » !

Он бегонагону биҳрмтони қадари вай меҳтар надонистанд ,у дидаи шинохт ӯ надоштанд , қасди ҷон ӯ карданд ,у ҷФоءи вайро миён дарбастанд . Перон истеҳзо карданд ,у шоирон ҳаҷв гуфтанд ,у кӯдакон санг андохтанд ,у занон аз бомҳо хок рехтанд , ва он гуҳ иттифоқ карданд , ва бо якдигари аҳди бастанд ки ӯро бардорем ,у нусрати худоён худ кунем , то Ҷабраил омад ва гуфт : эй Сайид ! хезу шаҳр боишон бигзор . Оҳанг ғурбат кун ки : талаб алҳақ ғарба .

Ва дарин ғурбат фармудан бо ӯ сиррӣ буд ки ҷавонмардӣ дар он қофияи шеъри хеш боз оварда ва гуфта :

أи Фғири аллоҳи أбтғии ҳукамои ҷуз аз аллоҳи маъбудии гирам ? куллан ! ҷуз аз аллоҳи худоиро донам ? ҳошо ! маъбуд беҳамто ӯст , ки ягонау якто худ ӯст . Дар кирдигорӣу ҷабборӣ беназир ӯст . Дар корронӣу кори худоӣ бешабиҳ ӯст . Дар бандаи навозӣ маърӯф ӯст . Дар меҳрбонӣу меҳри намое мавсуф ӯст .

Пер тариқат гуфт : « илоҳӣ ! мавҷӯди орифоне . Орзӯии дили муштоқоне . Мазкӯри забони маддоҳоне » . Чунат нахоҳам ки ниўшндаҳи овози доъёнӣ ! чунат нстоим ки шодкунанда дили бандагонӣ ! чунат надонам ки зини ҷаҳонӣ ! чунат дӯст надорам ки айши ҷонӣ !у إни ттъи أксри ман фии алأрзи алоиаҳи вФди худоӣ аз рӯй адад андакӣанд , аммо бо вазн ва бо хатаранд ,у аҳл ботил бисёранд , локин бевазн ва бемаънӣанд . Як ҷаҳони муҷозро як зарраи ҳақиқати бас . Як олами беҳудау ботилро як нафас худовандон ёфт бас .

ё Муҳамад ! агар ту эшонро аз рӯй ададу касрати бинӣ , туро бФтнаҳ афкананд , ва агар бо эшон бисозӣ , туро аз ҳақ боз доранд . Фармони моро гардан на , ва аз эшон рӯй гардон : « Фосдъи бмои тؤмру أързи ани алмшркин » .

Фклўои ммои зикри исми аллоҳи ин дар ҳукми тафсири бзбоиҳ махсӯсаст , ва аз рӯй ишорат манъаст аз хӯрдан бар ғифлат , ва бар шара . Ҳар чаҳ бғФлт ва шара хуранд ҷуз дар табъи сабъии қӯти ниФзоид ,у ҷузи ҳўоҷси нафасу всоўси шайтон аз он наравед . Асли мусулмонии покӣ синааст ,у равшанои дил ,у роҳи ин покӣу равшанои поки доштан башарааст . Чунон бояд ки ҳавоси зоҳир чун чашму гӯшу забони пок буд ,у ҷумлаи ҳаракоти бўзни шаръ буд ,у роҳи покии ҳавоси покии пӯст ,у гӯшт буд , чунон ки аз ҳалол руста бошад ,у роҳи покии пӯсту гӯшти луқма ҳалоласт , ва чун луқмаи ҳалол буд , марди ҳалоли хор бояд . Мо дом то шарау орзӯии ғифлат дар синаи вай буд , ҳалол хор набӯд ,у роҳи асир кардани оз ва шара онаст ки чун хӯрд бар сари зикр буд , ва бо огоҳӣ буд ,у бодби тариқату шарт суннат хӯрд . Инаст ки аллоҳ гуфт : Фклўои ммои зикри исми аллоҳи алайҳи إни кантами боётаҳи муъминин .

Шофиӣ ( рз ) гуфт ки : дувоздаҳ масаъла бибояд донист , то як луқмаи бшрт дайн битавон хӯрд . Чаҳор фариза , ва чаҳор суннат , ва чаҳор адаб . Ончӣ фаризааст ҳалол хӯрдан ,у покиза хӯрдан ,у рӯзии гумори худоиро донистан ,у шукр вай гузордан . Ва ончӣ суннатаст аввал « бисмии аллоҳ » гуфтан ,у пеш аз таоми дасти бшстн ,у бохр « алҳмди ллаҳ » гуфтан , ва аз каронаи қсъаҳ хӯрдан ,у ончӣ адабаст бар пои чапи нишастан , ва дар луқмаи каси ннгрстн ва аз пеши худ хӯрдан , ва пас аз таоми дасти бшстн . Чун хӯрдани бойени шарт буд , фардо дар он ҳисоб набошад , ва ӯро дар он савоб диҳанд , чунон ки дар хабараст ки : муъминро бар ҳеҷ чиз савоб диҳанд , то он луқма ки дар даҳани хеш наад , ё дар даҳани аёли хеш ,у илайҳи алошораҳи бқўлаҳи таъолӣ : клўои ман алтиботу аъмлўои солҳо .