Қавлаи таъолӣ : Фқли тъолўои алоиаҳи ҷалилу ҷаббор , худои бузургвор , вафодори некӯкор , худованди додгар , гушоянда ҳар дар , оғозкунанда ҳар сар , аз латифӣу меҳрбонӣ ки ки ҳаст бар бандагон ,у бандаи навозӣу корсозӣу худовандии худро ки фаро менамояд боишон , дарин ояти рҳигонро бтўҳиди роҳ май намояд , ва бар ахлоқ писандида мехонд , ва аз фавоҳишу кабоир боз мезанад ,у ончии заҳри дайн эшонаст фаро май намояд , ва аз он парҳези миФрмоид , ҳамчун табиби меҳрбон ки басар бемор шавад ,у иллати шиносад , ва дору донад , гуяд : ин хур ки туро созандааст , он махӯр ки турои ҳалок кунандааст . Ҳар чаҳ созгор буд бидон васият кунад . Ҳар чаҳ зиёни кор буд , аз он парҳез фармоед . Раби алъзаҳи бсъти раҳмати хеш бо банда ҳамин мекунад . Аз ширк парҳез мефармоед , ки ширки заҳр дайнаст , он заҳрӣ ки трёқи мағфирати онро суд надорад : إни аллоҳи лои иғФри أни ишрк ба .

Ширки ду қисмаст : ширки ҷлӣ ,у ширки хФӣ . Ширки ҷлии ибодат асномаст ,у ширки хФии мулоҳиза халқ бичишам аъзом . Он яке аз биҳишту дараҷот маҳрӯм гирданд , ва ин яке аз рӯҳи муноҷот . Пас онкии муҳаррамоту фавоҳиши лухтии баршумурд , ва аз он ҳазар намӯд ,у бохаллоқи писандида бар тоъат аллоҳ фармуд , гуфт : ъқўқи падар ва модар бигзоред ,у тўқири эшон бар даст гиред ,у фарзандонро аз дарвешии мкшид ,у рӯзии гуморро дар змон устувор доред , ва дар ниҳону ошкорои гирди хиёнати мгрдид ,у об рӯй хеши бмбрид , ва аз хӯрдани моли ятем парҳез кунед , ва бичишам такриму шафқат бадв нигаред , ва дар муомилоти халқ бар инсофи равед , ва аз мазолиму табаъот давр бошед ,у паймонау тарозу рост доред , то брстохиз дар мақоми тарозу наҷот ёбед . Инаст васияти худованди ббндгон . Ниўшид ва бакор доред то барраед .

Агар касе гуяд : эҳсон бо падару модар дар қуръони сонии тавҳиди сохтан чаҳ ҳикматаст ? ҷавоб онаст ки одамӣ дар вуҷӯд омад аввали бохтроъу эҷоди ҳақ ,у ончии вайро дрбоист буд аз халқу халқу рӯзӣу ғайри он вайро бёФрид , ва он гуҳи бсонии улҳоли бтрбити падару модар . Пас вуҷӯди камоли вайро ду сабабаст : сабаби аввали ихтироъи ҳақи субҳонау таъолӣ ,у сабаби дувуми тарбияти падару модар . Пас чун аллоҳи вайро бёФрид , бар худ раҳмати набшат « 2 » аз баҳри вай , ва бар муқобили он шукру неъмати тавҳид бар вай воҷиб кард . Ин брҳмт хеш кард . Ҳамчунин чун модару падари сабаби вуҷӯд вай буданд , аз роҳи тарбияту раҳмат ки аллоҳ дар дили эшон ниҳод , шукри он неъмати тарбият бар эшон воҷиб кард боҳсон бо эшон .

Азинҷои муносибатии зоҳири гашти миёни раҳму раҳмат , муносибатии маънавии баъд аз муносибати лафзӣ , аз ӣнҷост ки шукри волидайну эҳсон бо эшон дар назари шаръ азимасту бузургу сонии тавҳид , то раби алъзаҳи ҷли ҷалола ки мегуяд : أни ашкри лӣу лўолдик , أлои тъбдўои إлои إёҳу болўолдини إҳсоно танбеҳӣ бошад халқро ки эшон вуҷӯди фарзандро сабаб охиранд , чунон ки аллоҳи ҷли ҷалолаи сабаб авваласт . Ва إзои қиллатами Фоъдлўои сухан чун бъдл равад дар оҷилу оҷли онро табаъа Эй набӯд ,у лӣси злки алои зикри аллоҳи ъзу ҷл . Бӯ сулаймон гуфт : « إзои қиллатами Фоъдлўо »

Яъне азои тклмтми Фтклмўои бзкраҳ . Сухан ки гўӣиди сухани худои гўӣид ,у китоб ӯ хонед ,у ҳадис ӯ кунед . Пери бӯи алии сиёҳи қудси аллоҳи рӯҳа ҳар гуҳ ки дарвешии сӯхтае бар вай дар шудӣ , чароғи ваии фарои чароғ вай доштӣ , ва аз дард дил биноледӣ , гуфтӣ : мардӣам фориғ .

Шуғлӣ надорам . Корӣ надонам . Срўсомони худ гум кардаам . Дар ғарқоби ҳайрати дастӣ май занам .

Дастгирӣ май талабам . Дмсозӣ меҷӯям , то бо ман ҳадис дӯст кунад , ман бо ваии ҳадис дӯст кунам , каз ҳадиси дӯсти буи дӯст ояд :

Ва бъҳди аллоҳи أўФўо

Қоли алҷўзҷонӣ : алъҳўди касӣра ,у أҳқи алъҳўди болўФоءи аламри болмърўФу алнҳии ани алмнкр , тأмри нФски болмърўФ , ?фон қаблат мнк ,у алои рзтҳои болҷўъу алсҳру ксраҳи аззикру маҷолисаи алсолҳини лтрғби фии алмърўФ . Сами тأмри ғайрик ,у танаии нФски ани алмнкр , ?фон қаблату алои Фأдбҳои болсёҳаҳу алтқтъу алъзлаҳу қуллаи алклому мулозимаи алсбри лтнтҳӣ , Фозои антҳти ?фонаи анноси ани алмнкр .

Сами отинои Мӯсои алкитоб тамоман алоиаҳ эй Муҳамад ! пас аз онкии роҳ шаръ намӯдӣ ,у одобу аҳкоми шаръ дар омухтӣ ,у маҳаллоту муҳаррамот равшан кардӣ ,у бомари маърӯф ва наҳй мункир фармудӣ , бишорати даҳ эшонро ки ин неъмат бар эшон тамом кунам .

Имрӯзи брўҳи муноҷоту ҳаловати тоъот ,у фардои бнъими боқӣу фазоъили дараҷот . Суннати мо чунинаст . Мо пайғомбарону муъминони Мӯсо ва банӣ Исроилро гуфтем : тамоман алии алзии أҳсн .

Мустафои Муҳамади арабӣу уммати вайро гуфтем : « أтммти алайкуми неъматӣ » ,у тамом неъмат онаст ки чароғи ҳидоят аз равзани рисолати бтأииди илоҳят дар дил шумо афрӯхтем , то бсроти мустақӣм роҳ барадед , ва дар суннату ҷамоат рост рафтед , то аз хавзи муътаризону ҷидоли музтарону таъвили ҷҳмёну сохтаи мбтдъон озод гаштед . Инаст ки раб Алъоламин гуфт :у أни ҳозои сиротӣ мустақиман Фотбъўаҳ . Бар ин сироти мустақӣм муҳкам бошед , ва бар паии он равед ,у мнҳҷи савоб он донед ,у сабаби наҷот он шиносед , то бнъими боқӣу саодат ҷовдон расед , на бинӣ ки дар охир вирд гуфт раби алъзаҳ : إни аллазӣнаи Фрқўои динҳму конўои шиъо лст манеҳам фии шайъи ء .

Эшон ки сироти мустақӣмро пай бар набуданд , ва дар суннату ҷамоат рост нарафтанд , ва роҳҳои ҳайрат ва залолат барграфтанд , на эшон уммат тавонад аз рӯй атбоъ , на ту шафиъи эшон . На эшонро нури басират , на чароғи маърифат , на сухан бар байнат , на атбоъи китобу суннат .

Мустафо ( с ) эшонро мегуяд : « икўни фии охир алзмон дҷолўни кзобўн , иأтўнкми ман алоҳодиси бмои лами тсмъўои антму лои обоؤкм , Фоёкму аёҳм , лои излўнкму лои иФтнўнкм » !