Қавлаи таъолӣ : أи лами ирўо кам أҳлкнои ман қиблаами ман қарни алоиаҳ .

Сар бхок оварад имрӯзи онкии афсар буд дай

Тани бдўзхи баради имсоли онкии гардан буд пор .

Ҷалоли аҳадят хабар медиҳад аз камоли иззати хеш , ва бе ниёзии вай аз халқи хеш , ва рондани ҳукми қаҳр бар эшон бмроди хеш , мегуяд : ин мушрикони Маккаи худ дар нанигаранд ,у ибрат дар нагиранд баҳоли он ҷабборону гарданкашон , ки брўзгори хеш дар дунёи азинон бартар буданд ,у бтши эшон сахттар ,у биҷои хеши мутамаккинтар , ки мо эшонро чун ҳалок кардем ! ва аз хону мону ватан чун барандохтем ! хонаҳои пари нақш ванигор бгзоштнд , ва бисотҳои такаббуру тҷбри дрнўштнд , хаста даҳр гашта , ва дар гирдоб ҳасрат бимонада , ҷаҳон аз хок эшон пургашта ,у ному нишони эшон аз ҷаҳони биФтодаҳ : « ҳилл тҳс манеҳам ман أҳди أўи тсмъи ?лаами ркзо » ? эй мискин ! зер ҳар қадамӣ аз он хеш агар бози ҷӯии басии кулоҳи мулӯкро биёбӣ . Ва дар ҳар заррае азин хок агар биҷӯе ҳазорон дидаи муддаӣони ин роҳи бинӣ , ки ин Нидо медиҳад : « Фоътбрўо ё أўлии алأбсор » :

Он гуҳ дар охир оят гуфт :у أншأнои ман бъдҳми қрнои охирин яъне аўрсноҳми мсокнҳм ,у аскноҳми амокнҳм , санаи мнои фии алонтқоми амзиноҳои ани аъдоӣно ,у одаи фии алокроми аҷриноҳои лоўлёӣно .

Ва луи нзлнои алейк ктобои фии қртоси алоёти сбоқу саёқ ҳар се оят ахбораст аз камоли қудрат бар ҳар чаҳ хоҳад , чунон ки хоҳад , бемушовират ва бемузоҳимат .

Ҳукм кард қавмиро бзлолт ,у фурӯи баст бар эшон дар рушду ҳидоят . Агар сад ҳазор далели пеши эшон наад ,у чароғи шариъати бзбони набувват дар раҳ эшон барафрӯзад , на он далели бенанд , ва на бони роҳи раванд , ки на дида ибрат доранд ва на дили фикрат , аз онкӣ дар азали ҳукм чунон карда ,у қисмати чунон рафта ,у алъбраҳи болқсмаҳи дуни алоътбору алҳҷаҳ .

Пер тариқат гуфта : « оҳ аз рӯзи аввал ! агар он рӯзи аноят буд , тоъати сабаб мсўбтаст ,у маъсияти сабаби мағфират , ва агар он рӯз аноят набӯд , тоъати сабаб надоматаст ,у маъсияти сабаби шақоват . Шукр ки ширин омад на бхўиштн омад , ҳанзал ки талх омад на бхўиштн омад . Кор на бонст ки аз касе Касал ояд , ва аз касе амал , кор он дорад ки шоистаи худ ки омад дар азал . Илоҳигар дар камӣни сари ту бмо аноят нест , саранҷоми қиссаи мо ҷуз ҳасрат нест » .

Қул лмни мо фии алсмоўоту алأрзи қул ллаҳи соӣлҳм ё Муҳамад ! ҳилли фии ?илдори диёр ?у ҳилли ллкўни фӣ алтҳқиқ ъанд алҳақ миқдор ? ?фони бқўои ани ҷавоби ишФӣ , Фқли аллоҳи фии алрбўбиаҳи икФӣ . Худоу бас , дигари ҳамаи ҳавас , илоҳӣ ! на аз каси бтў , на аз ту бкс , ҳама аз ту бтў , ҳамаи тӯйу бас . Субҳони аллоҳ ! ҷаҳонии пар аз чизу пар аз кас ! ҳамаи бикбори барандозад дар як нафас ! марои сад дида дар назораи ин кор на бас .

Кутуби алӣ нафса алрҳмаҳи пеш аз онкии боФринши муҳаддисоту ибдоъи коинот мабда кард , дар дори алзрби ғайби ин сиккаи раҳмат бар нақди аҳволу аъмол бандагон зад ки : « ании анои аллоҳи лои илоҳи алои ано » , « сабқати раҳматии ғазабӣ » ,у фардои рӯзи маҳшар бар сари бозори қиёмати Сайид ( с ) ин Нидо мекунад ки : подшоҳо ! муштӣ осӣонанд ! дастур бош то қртаҳи раҳмати ту дар эшон пӯшонам , ки ту гуфтае : ва мо أрслноки إлои раҳмаи ллъолмин . Худовандо ! рӯзи бозори ин гадоёнаст . Мо чун эшонро бкмнд даъват мегирифтем , бисёре ваъда ҳоашон додаем . Худовандо ! Муҳамадро дар рӯй ин ҷамъ беадад шармсор макун , ваъдае ки аз раҳмату карами ту боишон додаам таҳқиқ кун , ки худ гуфтае : ё ибодии аллазӣнаи أсрФўои алии أнФсҳми лои тқнтўои ман раҳмаи аллоҳ , ва аз даргоҳи ҷалоли ндоءи карами бнът раҳмат меояд ки : ё Муҳамад ! кори уммати ту аз се берун нест : ё муъминонанд , ё орифон , ё осӣон . Агар муъминонанд дар орзӯии биҳишт , инак биҳишти мо , ва агар осӣонанд дар орзӯии раҳмат , инак раҳмату мағфирати мо , ва агар орифонанд дар орзӯии дидор инак дидори мо . Роҳ банда онаст ки пас азин забони ҳамд ва сано бигушоед ,у бнъти тазаррӯъу аФтқор дар ҳолати инкисор пайваста мегуяд : эй наздиктар бмо аз мо ? вае меҳрбонтар аз мо бмо ? вае навозандаи мо бе мо ! бикрами хеш на бсзои мо , на бакори мо , на бори бтоқти мо , на мъомлт дар хури мо , на миннат битавон мо , ҳар чаҳ мо кардем товон бар мо , ҳар чаҳ ту кардӣ боқӣ бар мо . Ҳар чаҳ кардӣ биҷои мо , бахуд кардӣ на барои мо .

Ва ?лаи мо скни фии аллилу алнҳори алҳодсоти ллаҳи маликоу биллоҳи зҳўро ва ман аллоҳи бдءоу илои аллоҳи рҷўъо ,у ҳўи алсмиъи лонини алмштоқин , алълими бҳнини алўоҳдин . Гуфтаанд ки шаби торикӣ омаст гирди олам дар омада ,у рӯзи равшаноӣ омаст баҳамаи олами расида ,у пеш аз офариниши олам ,у пеш аз офариниши нуру зулмат на шаб бӯда ва на рӯз бӯда , ва дар биҳишт ҳар чанд ки офтоб набошад , аммо ҳамаи рӯз буд , ки равшанои оми бҳқиқти онҷо буд , ва ҳар чаҳ биллоҳи наздиктар онҷои нуру зёи тамомтар . Абди аллоҳ масъӯд гуфт : ани рбкми лӣси ъндаҳи лайл ва наҳор , нури алсмоўоти ман нури виҷҳа .

Ва дар осори биоранд ки раби Алъоламин Фриштаҳ эй азими офарӣда ,у шаб дар як қабза ӯ карда ,у рӯз дар дигари қабза , ҳар гуҳ ки он Фриштаҳи як қабза фароз кунад , ва яке боз кунад , султони рӯз буд , ва чу дигари қабза боз кунад , ва ин яке фароз кунад , султони шаб буд .

Аз рӯй ишорат мегуяд : қурси офтобро дар қабзаи малики ниҳодам , аммо дили дӯстони бкси надодам .

Маликро бар дили дӯстони мо тасарруф ва қудрат нест , қурси офтобро дар қабзаи малик май дон ,у дили дӯстон дар қабзаи малики ҷлу ъло , ки Мустафо ( с ) гуфта : « қулӯби алъбоди байни асбъини ман асобъи арраҳмон » .