Қавлаи таъолӣ :у лақади хлқнокми сами сўрнокми алоиаҳи худованди ҳаким , ҷаббори номи дори азим , кирдигори раҳеи дори алӣам , ҷли ҷалолау азми шаъна , миннат май наад бар фарзанди одам ,у неки худоӣу неки аҳдии худ дар ёд эшон медиҳад . Мегуяд : шуморо ман офаридам , ва чеҳраҳои зебоатони ман нигоштам . Қаду болоатон ман кашидам . Ду чашми бино ва ду гӯши шунавоу забон гуёатон ман додам . Ва ман он худовандам ки аз нест ҳаст кунам , ваз набӯд буд орм , вази оғози нӯсозам . Нигорандаи рӯйҳо манам . Ороиндаҳи ҳамаи никўӣиҳои манам . Ҷуфти созанда ҳар чиз бо ёри манам .

Кунанда ҳар ҳаст чунон ки сазовори манам . Осмону замину ҷамодоти офаридами изҳори қудратро , малоикау шаётину ҷини офаридами изҳори ҳайбатро . Одаму одамиёнро офаридами изҳори мағфирату раҳматро . Ҳафтсад ҳазор соли Ҷабраилу Микоилу исрофилу Каррӯбӣону ҳоФин ва софин гирди каъбаи ҷабарут тавоф карданд ,у сбўҳ қуддус гуфтанд . Ҳаргизи баноми вдўдӣу меҳрбонӣу дӯстии мо роҳ набурданд , ва худ нашнохтанд . Ҳаргиз Зуҳра надоштанд ки даъвии дӯстӣ мо кунанд , мо худ даъвии дӯстӣ хокён кардем ки : нҳни аўлёءкм , иҳбҳм . Чандини номи худ аз дӯстӣу меҳрбонӣ бар эшон муштақ кардем ки : ҳўи алғФўри алўдўди алрؤФи арраҳим . Фриштгонро ҳамаи қаҳҳорӣ ва ҷабборӣ намудем , дар ҳуҷби ҳайбаташони бдоштим . Хокёнро ҳамаи рءўФӣ ва раҳимӣ намудем , бар бисоти инбисоташони бдоштим . Дар миёни Фриштгони Ҷабраили мақдаму муҳтарам буд ,у бтхосиси қурбати махсӯс буд ,у номаши ходими арраҳмон буд . Пайваста бар бисоти адли бнъти ҳайбати истода буд . Ҳаргизи бисоти фазлу инбисоти надида буд . То одами сафӣ ( ъ ) наомад фироқу висолу рад ва қабул набӯд . Ҳадиси дилу длором ва дӯстӣ набӯд . Ин ъҷоӣбу зхоӣри ҳама дар ҷарида ишқаст ,у ҷузи дили одами садаф дар ишқ набӯд . Дигарон ҳама аз роҳ халқ омаданд . ӯ аз роҳ ишқ омад : иҳбҳму иҳбўнаҳ . Аз одами тасбеҳу тақдис беш набӯд . Кори эшон як ранг буд . Ъҷоӣби хизмату одоби суҳбату зхоӣри маваддату лтоӣФи муҳаббати бодми пайдои гашт , ки буқаламуни тақдир буд .

Сами қлнои ллмлоӣкаҳи асҷдўои лодми Фриштгонро фармуданд ки одамро суҷуд кунед . Сараш онаст ки Фриштгон бичишам таъзим дар он ибодат бе фатрати худ май нгрстнд ,у тасбеҳу тақдиси хешро вазнии тамоми минҳоднд ,у лиҳозои қолўо :у нҳни нсбҳи бҳмдк ва нақудс лак .

Ҷалоли аҳадяту ҷаноби ҷабарути иззати астғноءи лами изл бо эшон намӯд аз тоъати ҳамаи мутӣъону ибодати ҳамаи осмонён , гуфт : равед ,у одамро суҷуд кунед , ва он суҷуди худро бҳзрти иззати мо бас вазнӣ манеҳед . Ҳануз рақами вуҷӯд бар мавҷӯдот накашида будем , ки ҷамоли мо шоҳиди ҷалоли мо буд мо худ бахуди худро басанда будем . Имрӯз ки халқ офаридем , ҳамон азизем ки будем . Аз имону тоъати ҳдсони ҷалоли лами излро пайвандӣ май дрнбоид :

Латифаи дигари шинав аз асрору лақади хлқнокми сами сўрнокми сами қлнои ллмлоӣкаҳи асҷдўои лодм : одамӣ ҷисмасту ҷон ,у ончии варои ҷисм ва ҷонаст , аз он иборат натавон :

Ҷисмро гуфт :у лақади хлқнокм . Ҷонро гуфт : сами сўрнокм . Ҳамонаст ки ҷой дигар гуфт :у лақади хлқнои алإнсони ман сулолаи ман тин . Боз гуфт : сами أншأноаҳи хлқои охир . Ва бидон ки ин хонҳои хлоӣқ аз ҳафтод ҳазор парда баровардаанд , пардаҳои нуру зулмат , ва хабар бидон нотиқаст : « ани ллаҳи таъолии сабъин алифи ҳиҷоби ман нуру зулма » . Ҳар чаҳ нураст , тухми калима тайибааст , ва ҳар чаҳ зулмати тухми калимаи хабиса , ва он гуҳи ҳамаи бхоки бпўшидаҳ ,у хоки парда ҳама гашта . Гӯйии дарин ҷумлаи хазина асрор кист ? ва он дар макнуни таъбия дарбор кист ?

Дар даври одами сафии офтоби иззати дайн аз бурҷи шараф худ битофт . Ҳар касе бнқди хеш бино шуд . Одами маҳак буд , «у ъсии одам » сиёҳии маҳак буд , ҳар касе нақди хеш бар маҳак зад , то нақдҳошон баён афтод ки чист . Муллои аъло бнқди пиндору нҳни нсбҳи бҳмдк бино шуданд .

Иблиси маҳҷӯри бнқд « أнои хайр » бино шуд . Онҷои хорӣ буд муҳаққиқ ,у гулӣ буд музаввар , гули бикунаду биндохт , ва хор бимонад дар дидаи пиндошт :

Он маҳҷӯри матруди ҳафтсад ҳазор соли меҳмони пиндор буд . Бо худ дуруст карда ки дар маъдан ӯ зараст , ва худ кибрят аҳмараст ! чун нақди хеш бар маҳаки сФўт одам зад , нақдаш қалб омад . Дар маъдани худ нФт ва қӣр дид ,у биҷои зари сбҷ сиёҳ дид :

Гуфтаанд ки : Иблис ба панҷ чизи мустуҷиби лаънату маҳҷӯри даргоҳ бениёзӣ шуд ,у одами бъкси он ба панҷ чизи каромат ҳақ ёфту нури ҳудоу қабули тавба . Яке аз он онаст ки Иблис « лами иқри болзнб » , бгноаҳи хеш мӯътариф нашуд . Кибри вай ӯро фаро эътироф нагузошт ,у одами бсФти аҷз боз омад ,у бгноаҳи хеш мақар омад . Дигар « лами индми алайҳ » , Иблис аз карда пушаймон нагашт , ва узр нахост ,у одам аз карда худ пушаймон шуд ,у узри хост , ва тазаррӯъ кард . Сеюм « лами ялам нафса » , Иблис дар он нофармонӣ бо худ науфтод ,у маломати нафас худ накард ,у одам рӯй бо худ кард , ва худро дар он зиллат маломат кард . Чаҳорум « лами ирии алтўбаҳи алӣ нафса воҷбо » . Иблиси тавба бар худ воҷиб надид . Аз он узр нахост , ва тазаррӯъ накард , ва одам донист ки тавба калид саодатаст ,у шафиъи мағфират , бар худ воҷиб дид , бишитофт , ва то рӯй қабул надид боз нигарадед . Панҷум онаст ки : « қнти ман раҳмаи аллоҳ » , аз раҳмати худо навмед шуд Иблис . Надонист он бадбахт ки навмидӣ аз лӣимон бошад ,у раби алъзаҳ лӣим нест , ва чунон ки навмидӣ нест , эминӣ ҳам нест , ки эминӣ аз оҷизон бошад ,у аллоҳ оҷиз нест . Пас чун навмед шуд он шқӣ дар тавбаи буии фурӯ баста шуд ,у одам навмед нагашт . Дил дар раҳмату мағфирати баст . Бар даргоҳ бе ниёзии мизорид ва менолид , то брҳмт ва мағфират расед .

Пер тариқат гуфт : майдони роҳи дӯстӣ афродаст . Ошмндаҳи шароби дӯстӣ аз дидор бар меодаст . Бирасад ҳар ки содиқ рӯй ба ончӣ муродаст .