Қавлаи таъолӣ : Флълки тораки баъзи мо иўҳии إлик . . . Алоиаҳ . Фармон омад аз даргоҳ .

Аҳадяту ҷаноби самадяти бмҳтри коинот ,у Сайиди содот , шамси ҳидоят ,у кимиёии давлат , Суҳайли саодат ,у баҳри таҳорат , ки мо туро бхлқ фиристодем то табиби дилҳои андўҳгнон бошӣ , марҳами дарди сӯхтагон ,у осоиши ҷон муъминон бошӣ , ин номаи мо бар эшон хуоне , ва он лаҳиби оташи ишқи эшону сӯзи дили эшон дар орзӯии дидори мо имрӯз бар бинишонӣ ,у фардоро ваъдаи висолу дидори диҳӣ , пас бдонкаҳи танӣ чанд азин маҳҷӯрони адли мо ,у ранҷурони доғи қтиъти мо , шунидан он менахоҳанд ки завқи он нмидоннд ,у ҳавсила он надоранд , ва он гуҳ аз ту тарки он май дрхўоҳнди онро мебигзорӣ , ва бар умеди салоҳу имони эшон муроди эшон май ҷӯӣ , макун эй Муҳамад , муроди эшон мҷўӣ ,у дил дар эшон мабанд , ки мо эшонро дар азали брондим ,у доғи ҳурмону хизлон бар эшон ниҳодем .

эй Сайиди эшон турои душманон ва бад хоҳонанд агар суханӣ бтън гӯйанд ё тънтии ҷӯянди дили хеш бтнг меар , ва агар имон наёранд ғам махӯр , эшон хабисанду ҳазрати иззати мо покаст ҷузи поконро бахуди роҳи надиҳад « ани аллоҳи таъолии таййиби лои иқбли алои алтиб » ҳар ки на он моаст агар чаҳ айн таҳоратаст ӯро палиди дон чаҳ одамӣ ва чаҳ саг . Иқўли аллоҳи ъзу ҷл : إнмои алмшркўни наҷис ва ҳар ки он моаст агар чаҳ айн наҷосатаст ӯро поки шимур чаҳ одамӣ ва чаҳ саг . Иқўли аллоҳи таъолӣ :у кулбаами бости зроъиаҳи болўсиди сегӣ бар вафои дайни қадамии бардошти мо Ҷабраилро бхдмт ӯ фиристодем , ва дар дунё бо он ҷавонмардони бдоштим , ва аз офот нигаҳ доштем , наҷосат ӯ бтҳорт бардоштем , дар дунё бо эшон , ва дар ғор бо эшон , ва дар қиёмат бо эшон , ва дар биҳишт бо эшон . Пас бандаи муъмин ки ҳафтод сол бар бисот ислом бӯдау завқ имон чашидау қадам бар қадами расӯли ниҳодау худованди олам ӯро поки хонда ,у меҳри худ дар дили ваии ниҳода , куҷо раво дорад ки дар қиёмат ӯро навмед кунад .

Ман кони ириди алҳёҳи алднё ва зинатҳо . . . Алоиаҳи ман қнъи мнои болднёи маъаи дноءаҳи сифатҳо мо зннои алайҳи бإмтоъи айём , локини иъқб арӣ камолҳо шарии заволҳоу итлўои таъми асалҳо сами ҳанзалҳо . Ҳар ки аз мо дунё хоҳад дунё аз вай дареғ нест локин аз охирати дармонд ва он дунё бо вай ҳам бинмоанд .

Дар осори биоранд ки ҳар ки рӯй дар дунё дорад пушт бар худоӣ дораду пушт бар худоӣ доштан онаст ки пайвастаи бондишаҳ дунё хусбад , ва бар андешаи дунёи хезад ,у авқот вай бидон мустағриқ буд , надонад он мискин ки ин дунёи матоъ алғрўраст ,у бисоти лаъибу лаҳви ҷои бозичаи нодонон ,у сабаби фиреби эшон , дунёи дори басон мусофираст дар киштӣ нишастау дунёи зоди вай , агар зоди афзӯн аз он бар гирад ки бояд киштӣ ғарқ шаваду сабаби ҳалок вай гардад .

Овардаанд ки зўи алқрнин дар билод мағриб рафт малики он диёр занӣ дошт , зў алқрнин гуфт : ин малики бмн таслим кун . Гуфт : лоу лои кирома , хост ки бқҳр малик бастанд ораш омад ки бо занӣ ҷанг кунад , зан гуфт : туро меҳмон кунам чун аз даъвати фориғи шӯии малики бтў таслим кунам чун бихон омад хуоне дид заррини ниҳода , ҳамаи косаҳои заррину биҷои таоми марвориду ҷавоҳир дар он карда . Зў алқрнин гуфт : чаҳ хӯрам таом бояд , ки ин ҳеҷ хӯрданро нишоед , он зан гуфт : чун насиби ту аз дунёи нон беш набӯд малики замини куҷои барӣ шояд ки набӯд турои мулкӣ ки насиби ту аз ду то нон беш нест дигари ҳама ваболаст ва накол , абӯи бикр вроқ гуфт ҳаёт дунё дигараст ,у зинати дунёи дигар , зинат дунё онаст ки дар он оят гуфт : зини ллноси ҳуби алшҳўоти илои охирҳо . Ва ҳаёти дунёи кроҳит маргаст . Ҳар ки дунё дӯст дорад , аз худо хабар надорад , ва ҳар ки аз худо хабар надорад ҳаргизи орзӯӣ марг накунад ,у зиндагонӣ ҳамин донад , ки зиндагонӣ дунёаст шаҳватӣ бар камолу ғифлатӣ бениҳоят , ва аз он ҳаёаи тайиба ки дӯстон дар онанд бехабар , ишорати қуръони Маҷиду иззати каломи бор худо инаст ки أи Фмни кони алии байнаи ман рабаи ҳаргизи баробар кӣ буд ҳаёти ғофилону ҳаёти орифон . Ҳаёт ғофилон онаст ки гуфт : ман кони ириди алҳёҳи алднё ва зинатҳоу ҳаёти орифони أи Фмни кони алии байнаи ман раба мегуяд : орифон дар равшаноӣ ошноӣанд бар нури дайн ,у рӯҳи яқин , бароаи тавфиқи рафта ,у бмқсди таҳқиқи расида , дилҳошон аз таҷреду тФрид иморат ёфта , ин байнат бар лисони аҳли ишорати он тухми дард ишқаст ки рӯзи аввал дар аҳди азал дар дилҳои дӯстони худ рехти чунон ки дар хабараст : « сами раши алайҳими нурои ман нура »

Ниҳоди эшон хокии хуш буд ки дар аҳди хилқати одам аз қисми таййиби баромада буд , қобили тухми дарди ишқи омадаи пас офтобу أшрқти алأрзи бнўри рабҳо бар он тофт , парваришии тамоми бёФт , то ъбҳри аҳди баромади гули инси бушковат , мҳби рёҳи саодати гашт ,у маҳали назар илоҳят шуд , бурузӣу шабии сесад ва шаст бори он бандаи ҳамаи шаб дар хоб ва ин назари бадали ваии равон , ӯ хуфтау назари аллоҳи вайро кўшўон , ва агар аз ҷодаи ҳақиқати як бор майлӣ кунад ё дар ҳавои башарият парвозӣ кунад аз олами ғайб Нидо ояд киу أнибўои إлии рбкм .