Бисмии аллоҳи арраҳмони арраҳими мо астқлти улқулуби алои бсмоъи бисмии аллоҳ , мо астнорти алорўоҳи алои бавуҷуди ҷамоли аллоҳ , мо тарабати алошбоҳи алои бшҳўди ҷалоли аллоҳ .

эй номадорӣ ки науммат ёдгор ҷонасту дилро шодӣ ҷовдонаст , рӯҳ рӯҳ дӯстонасту осоиши ғмгнонст , унвони номае ки аз дӯст нишонасту меҳри қадим бар вай унвонаст , номае ки аз қатъият амонаст ва беқарорро дармонаст , тоҷ давлат азаласту шодравони саодати абад , дар ҳафт осмон ва ҳафт замин ҳар ки ӯ номӣ ёфт азин ном ёфт , давлатии он кас шуд ки офтоби анвори ин ном бирав тофт .

Ҳар ки мақбули ҳазрат илоҳят омад ба иқрори ин ном омад , ҳар ки маҳҷӯру матруди стўт иззат омад бонакор вай омад , изл ба ксироу иҳдӣ ба ксиро .

Перии мурӣдро васият мекард ки агар ҳамаи малики мавҷӯдоти баноми ту боз кунанд , нигар то бе тўқиъи бисми аллоҳ бидон нанигарӣ ки онро вазнӣ нест , ва агар Ҷабраилу ҳамлаи арши бчокрии ту камар банданд то султони ин номи доғӣ аз худ бар ҷонат наниҳад бидон ки онро маҳаллӣ нест , ҳар ҷонӣ ки ошиқтар буд ӯро асиртар гирад , ҳар дил ки сӯхтатар буд рахташи зӯдтари бғорти барад .

Қавлаи таъолӣ : « алмр » сиррӣаст аз асрори муҳаббат , ганҷӣ аз ганҷҳои маърифат , дар миёни ҷони дӯстон вадиат доранд ва ндонанд ки чаҳ доранд ва аҷаб онаст ки дарёии ҳамеи бенанд ва дар орзӯии қатра Эй мезоранд , ин чунонаст ки пер тариқат гуфт : илоҳии ҷӯии ту равону марои тишнагӣ то кӣ ? ин чаҳ тишнагӣаст ва қадаҳҳо май байнами паёпай !

Азизи ду гетӣ , чанд ниҳони шӯй ва чанд пайдо , дилами ҳайрони гашту ҷони шайдо , то кӣ ин иститору таҷаллӣ , охир кӣ буд он таҷаллии ҷовдонӣ , ишоратаст ин ки дӯстонро аз анвори он асрору рўоиҳи он осори имрӯзи ҷуз бӯе несту ҷузи ҳавсилаи Муҳамади арабӣ ( с ) сазои он аён нест , аввали ишорати фарои роҳи маърифати аҳл хусӯс кард ки назари эшон бзот ва сифотаст ва онро олам амр гӯйанд , онкии роҳи маърифати оммаи халқи бахуд пайдо кард донист ки назари эшон аз муҳаддисоту мкўноту олами халқ дар нагзарад , гуфт : « аллоҳи алзии рафъи алсмоўоти бғири амди трўнҳо » осмону замин ва бару баҳру ҳавоу фазои олам халқаст , майдони назари хилоиқ ва онро ниҳояти падеду ҷоиз алзўоласт . Аммо олами амр раво набӯд ки онро ниҳоятӣ буд , ки он воҷиб алдўом омаду мард то аз олами халқи дрнгзрд , бъолми амри роҳи наёбад . Ҷавонмардоне ки назари эшон дар олами амр сафар кунад , эшон аўтод заминанд , чунонк ин кӯҳҳои олам аз рӯй сӯрати заминро бар ҷой дорад , эшон аз рӯй маънии оламро бпоӣ доранд , Фбҳми имтрўну баҳами ирзқўн , инаст ки раб Алъоламин гуфт : «у ҳўи алзии мади алأрзу ҷаъли фӣҳо рўосӣ » аз рӯй ишорати брмзи аҳл ҳақиқат мегуяд : ҳўи алзии басти аларзу ҷаъли фӣҳо аўтодои ман аўлёӣаҳу содаи ман ибодаи илайҳами алмлҷأу баҳами алғёс .

Сад соли офтоб аз машриқ бар ояду бмғрб фурӯ шавад то якеро кӯҳли ҳақиқати бмили аноят дар дидаи кашанд , бӯ ки он ҷавонмардонро битавонад дид то бики дидори эшон Саид абад гардад , ва он моҳи рӯйони фирдавсу ҳури биҳишт ки аз ҳазорон соли боз бар он бозори карами мунтазир истодаанд то кӣ буд ки рикоби давлати ин ҷавонмардон бо алӣ алӣин расонанд ва эшон бтФили ӣнони қадам дар он мавкиб давлат ниҳанд ки « ъанд млики муқтадир » .

Он рӯз ки ҷиноза ҷунайд бардоштанд мурғӣ биёмад бар он гӯшаи наъш вай нишаст , мардумони даст бар вай мефишонданд бар намехост , рӯем гуфт : он мурғ аз рӯй каромати бзбон ҳол гуфт даст аз мо бидоред ки ин чанги мо бмсмори ишқ дар гӯшаи наъш ӯ дӯхтаанд , ин колбуди ҷунайди имрӯзи насиби крўбёнст , агар на заҳмати ғавғои шумо будӣ , бо мо бози вори дарин ҳаво парвоз кардӣ чун ӯро дафн карданд дарвешӣ бар он боло шуд ва ин байт бар гуфт :

«у фии алأрзи қатъи мтҷоўрот » аз онҷо ки румузи ъорФонсту фаҳми содиқони бзбон ишорат мегуяд , чунонк раби алъзаҳ дар замини тафовути ниҳоду биқоъи он мухталифи офарид ва баъзеро бар баъзе афзӯнӣ дод ҳамчунин дар тинати соликони тафовути ниҳоду қавмиро бар қавмӣ афзӯнӣ дод , онаст ки раб алъзаҳ гуфт : « анзри Киеви Фзлнои бъзҳми алии баъз » ҷой дигар гуфт : «у рафъи бъзҳми дараҷот »у Мустафо ( с ) гуфт : « анноси маодин » мардум ҳамчун конҳоаст мухталифу мутафовит , яке зар ва яке сим , яке нФт ва яке қӣр , ҳамчунин якеро аъло алӣин қадамгоҳи иқбол ӯ , якеро асфали алсофлини маҳали идбор ӯ , яке ризвон дар орзӯии суҳбат ӯ , якеро шайтони нанг аз феъл ӯ , яке ҷалоли иззати аҳадят ӯро бадаст адл дод ки : « нсўои аллоҳи Фнсиҳм » яке алтофи карам ӯро дар парда исмат гирифт ки : « разии аллоҳи анҳуаму рзўои анҳу » чун азин мақоми бартари ое , яке асири биҳишт , яке амири биҳишт , яке бар моидаи хулд бо мурғи бирёну ҳуру валадон , яке дар ҳазрати ъндити осӯдаи бҷўори рҳмн , чунонк дарахтҳо баҳам намонад мивау бори он низ баҳам бинмоанд , ҳар дарахтиро борӣ ва ҳар наботиро барӣ , инаст ки гуфт : « ва нафазл баъзҳо алии баъзи фии алأкл » ишоратаст ки ҳар тоъатиро фардои сўобист ва ҳар касро мақомӣу ҷой ҳар кас бақадр равиши хеш ва ҳар фаръии сазои асли хеш .

Яҳёи маоз розӣ гуфт : ин дунё бар мисол арӯсӣасту оламён дар ҳақи вай се гуруҳанд , яке дунёдораст ки ин арӯсро машшота гарӣ мекунад , ӯро меороед ва ҷилва мекунад . Дигар зоҳидаст ки он арӯси оростаро табоҳ мекунад , мӯяш мекунаду ҷома бар тани вай май дард . Сеюм орифаст ки ӯро аз меҳру муҳаббати ҳақи чандон шуғли афтода ки ӯро пурвои дӯстӣу душмании он арӯс нест . Фардои он дунёдорро дар мақоми ҳисоби кашанд , агар аллоҳи таъолӣ бо вай мсомҳт кунад фазл он дорад ва агар мноқшт кунад бандаи сазоӣ он ҳаст : ва ман нўқши фии алҳсоби ъзб , ва он зоҳидро ббҳшти фурӯи оранду подоши кирдори вай аз он нозу Наим бар вай арза кунанд гӯйанд : ани лаки алои тҷўъи фӣҳоу лои търӣу анки лои тзмأи фӣҳоу лои тзҳӣ , ва он орифро аз он манозилу дараҷоти биҳиштён бар гузаронанд ва бълиин расонанд , фии мақъад сидқ ъанд млики муқтадир .