Қавлаи таъолӣ : «у қоли аллоҳи лои ттхзўои إлҳини аснин » алоиаҳ . . . Исбот тавҳидасту тавҳиди моя дайнасту исломро рукни мҳинст , бе тавҳиди тоъат мақбул нест ва бо ширки ибодат бакор нест ,у бдонки ҳақиқати тавҳид ду бобаст : яктои гуфтану якто донистан . Аммо яктои гуфтани сар ҳама улӯмасту мояи ҳамаи маорифу бноءи дайну ҳоҷзи миёни душману дӯст ва онро се васфаст : аввали гувоҳӣ додани аллоҳро биктоиӣ дар зоту покӣ аз ҷуфту фарзанду анбози субҳонау таъолӣ , дигари гувоҳӣ додани аллоҳи таъолиро биктоиӣ дар сифот ки дар он бешабаҳаст ва бе мисли , он вайро сифатанд номаъқӯлу Киеви он номафҳум , номуҳоту номаҳдӯд , аз авҳоми берун ва кас надонад ки чун , сдигри гувоҳӣ додани аллоҳи таъолиро биктоиӣ дар номҳо , ҳақиқии азалӣ ки он номҳо вайро ҳақоиқанд ва дигаронро ориятӣу офарӣда , онч ном вайаст он номи вайро ҳақиқатаст қадиму азалии бсзои вай ,у онч ном халқаст офарӣдааст муҳаддиси бсзои эшон ,у аллоҳу рҳмни номҳои вайанд ки бони номҳо ҷузи вай касеро нахонанд : « ҳилли тааллуми ?лаи смё » субҳонау таъолӣ . Аммо якто донистан дар хизматаст ва дар мъомлт ва дар ҳиммат , дар хизмати тарк риёасту риояти ихлос ва дар мъомлти тсФит сарасту таҳқиқи зикр ва дар ҳиммати гум кардан ҳар чаҳ ҷуз аз вайу бози растани бозодии дил аз ҳар чаҳ ҷуз аз вай .

Пер тариқат гуфт : ҳамаи чизҳоро иборат осонаст ва ёфт душвор ва дар тавҳид ёфт осонасту иборати душвор , иборати тавҳид аз ақл берунаст , айни тавҳид аз таваҳҳум масӯнаст , ҳодис дар азалӣ кӯамаст , тавҳид онаст ки ҷуз аз яке набӯд , маърӯф буд ориф набӯд , мақсӯд буд қосид набӯд , муваҳҳид онаст ки ӯро ҷуз азу набӯд то он гоҳ ки ин худ набӯд ҳамаи худ ӯ буд , тавҳид иқрор дигарасту тавҳиди мъомлти дигар ,у тавҳиди зикру рӯяти дигар , тавҳиди иқрорро гуфт : « Фмни икФри болтоғўту иؤмни биллоҳ » , тавҳиди мъомлтро гуфт : « бедаи малакӯти кули шайъи ء » , тавҳиди зикру руятро гуфт : « ва мо Ромяти إзи Ромят » . Бӯи ҳФс ҳаддод гуфт : тавҳиди бтмииз аз ғайри аллоҳи таъолӣ безор шуданаст , тавҳиди хос дар яке расӣданаст , тавҳиди хоси алхос дар яке брсиднаст .

Қавла : « ва мо бкм ман наамма Фмни аллоҳ » ҷоиҳост дар қуръон ки аллоҳи миннати ниҳод бар бандагон ки расонандаи неъмати манаму раҳонанда аз балоу шиддати манам , пас эй бандаи бад аҳд навохт мо байну неъмат аз мо дону шукр аз мо кун , неъмат ки додеми бадӣгарӣ ҳўолт макуну оҷиз бар мо бадал меар ва ғайрииро бар мо мгзин . Фардои бқёмти кофарро гуяд кро хондӣу крои прстидӣ ? ҳамеи пурсад ва худ ҷли ҷалолаи буии донотар ! кофар гуяд турои прстидми локини бутро анбоз ту гуфтам , бози муъминро гуяд ту кро хондӣу крои прстидӣ ? гуяд худовандо ту худ доне ки турои прстидму биктоиӣу ягонагии ту гувоҳӣ додам , раб алъзаҳ гуяд ман бо ҳар каси мъомлти бҳкми эътиқод вай кунам , кофари марои шарик ва анбоз гуфт , муъмини марои якто ва ягона гуфт , мо дар шариъати ҳукм чунон кардаем мари бандаеро ки миёни ду шарик буд , ки нафақау ксўаҳи вай бар ҳар ду шарик буд бақадр ширкати эшон , эй кофари ту дар дунёи бхдоўндии мо иқрор додӣ локин бо мо анбозӣ дигар гуфтӣ , ман худовандии худро вафо кардам ки дар дунёи турои офаридам ва рӯзӣ додам ва аз балоҳо нигаҳи доштам акнӯн бутро гӯй то аз азоби оташи туро нигоҳ дорад , ман кори дунё рост кардам , кори уқбои рост кардан аз бут талаб кун : « إнкм ва мо тъбдўни ман дуни аллоҳи ҳсби ҷаҳаннам » , бози бандаи муъмин дар дунёи маро якто гуфт ва якто донист ва дар шариъати бандае ки як молик дорад маошу масолеҳи ваии ҳама бар молик буд лои ҷурми кори дунёаш кифоят кардам , неъмат додам , ҳидоят додам ,у кори уқбо бар ман ки онро кифоят кунам , аз оташи бурҳонам , ббҳшти расонам , ҳалаи пӯшонам , бар тахти нишонам , бадӣдору рзоءи худ расонам , зеро ки ҷуз аз ман касе дигар надорад , кори ваии ҷуз аз ман касе насозад .

« ва мо бкм ман наамма Фмни аллоҳи сами إзои мскми алзри Фإлиаҳи тҷӣрўн » фоида оят онаст ки то бандаи бидонади бҳқиқт ки неъмату шиддати ҳама аз ӯст , балоу роҳати ҳама бородт ӯсту тақдир ӯ , дил дар касе дигар набандад , шФоءи дард аз ғайриӣ наҷуед , донад ки зор ва нофеъ якеаст , ягонаи зорст , худованди кушоду банду подшоҳ бар суду газанду калиди дори ҷудоӣу пайванд , нофеъаст суд намой суди расону супурдани судҳо бар ваии осон ва судҳо ҳамаи бадаст ӯ на бадасти касон .

«у иҷълўни ллаҳи мо икрҳўн » абди аллоҳи манозили ягонаи асри хеш буд шайхи аҳли маломат , тавонгариро дид ки бо дарвешии мувосот ҳаме кард бмҳқрии ночизи ин оят бар хонд он гуҳ Фроўӣ гуфт : Киеви икўни явми алқёмаҳи азои қоли аллоҳи ҳотўои мо дафъи илои алслотину алмғнини Фиؤтии болдўобу аломўолу алсёби алФохраҳ . Ва иқўли ҷли ҷалолаи ҳотўои мо дафъи илои Фиأтўни болксру алхрқ ва мо лои иؤбаҳи ?лаи алои тстҳиии ман злки алмўқФ .

«у إни лаками фии алأнъоми лъбраҳи нсқикми ммои фии бутуна » алоиаҳ . . . Ду наҷосат фароҳам омад : яке Фрсу дигари дам , аз миён ҳар ду бақадрат аллоҳи таъолии шери софӣ падед омад гуфт : « ман байни Фрсу дами лбнои холсо » ҳамчунин ду нутфаи маин дар раҳм фароҳам омад , он гуҳ аз миён ҳар ду сӯратии бад-ӣни зебои бтқдиру тасвири аллоҳи таъолӣ падед омад гуфт : «у сўркми Фأҳсни сўркм » ду кори саъб бар банда ҷамъ кунад яке бори маъсият , дигари тақсир дар тоъат , он гуҳ аз миён ҳар ду бФзли аллоҳи раҳмату мағфират падед омад гуфт : « ислҳи лаками أъмолкму иғФри лаками знўбкм » ҳар кро дар сабақи сабақу бадви бадви қалам дар лавҳ бирафт ки шамъи шаръи дайну чароғи имону яқин дар сина ӯ бар хоҳанд афрӯхт агар ҳеҷ дар хоб шавад чун аз хоб дар ояд шамъ бинад афрӯхта бар сари болини ниҳода .

Пер тариқат гуфт : илоҳии донеи бачаи шодам ? ба онк на бхўиштни бтўи афтодам , илоҳии ту хостӣ на ман хостам , дӯст бар болин дидам чу аз хоб бархестам , аз рӯй ишорат мегуяд ширӣ ки ғизоӣ туасту ҳаззи ту , бар Фрсу дами бгзронидм ва аз ҳар ду нигоҳи доштам , пас тавҳид ки ҳақ моаст аввалитар ки нигоҳ дорем то бар дунё ва уқбо бугзарад ва аз ҳеҷ ду асар нагирад , агар асари дунё ё уқбо бар тавҳид нишинад он гуҳи моро нишоед , тавҳид аз дунё уқбо покаст , нури тавҳиди ҳалоки об ва хокаст , фаро кардани дидаи дил аз худ ёфт тавҳидро идрокаст .