Қавлаи таъолӣ : босами аллоҳи велаат улқулуби Фтҳирт ,у бъзтаҳи анхнсти алъқўли Фтоҳт ,у бкшФи ҷалолаи даҳшати алорўоҳи Фтлошт ,у лӣси ллхлқи алои алФноءу алъдм ,у бқии ллҳқи алозлу алқдм .

Бӯи бикри шблии рӯзӣ дар мукошифаи ҷалоли ҳақи мустаҳлак шуда буд ва аз худ бе худ гашта , ҳариқи оташи маърифат , ғариқи дарёии муҳаббат , ҳаме гуфт : илоҳӣ , агарат бихонам бароне , вар биравам бихонӣ , пас чаканами ман бад-ӣни ҳайронӣ ! ҳам ту магар сомон кунӣ , роҳами бахуд осон кунӣ , алмстғоси мнки алик , лои мъки қарору лои мнки фирор , на бо ту марои ором , на бе ту корами басомон , на ҷой баридан , на умед расӣдан , фарёд аз ту ки ин ҷонҳо ҳамаи шайдои ту ва ин дилҳо ҳамаи ҳайрони бтў .

Пери тариқати ҷунайди сӣ соли зери он нардбони пояи пос дил медошт , гуфт : чун пиндоштам ки баҷоеи расидами басарам Нидо омад ки : азои зннти анки вҷдтнии Фқди Фқдтнӣ ,у азои зннти анки Фқдтнии Фқди вҷдтнӣ , фарои халқ май намояд ки ин кор на бҳди фаҳм ва ваҳм одамиёнаст на дар гоҳи таъвил олимонаст , на майдони ибодати ъобдонст , ва на тӣаи таҳайюри ъорФонст , заҳрӣ бо шаҳдии омехта , неъматӣ дар блоӣии овехта , ҳам дардаст ва ҳам дору , ҳам шодӣ ва ҳам зорӣ , бандаи миёни ин ду ҳоли гардони ҳам гирён ва ҳам хандон , ҳаме гуяд боўози лҳФон : илоҳии дилам аз бим дард набоист кабобаст ,у рӯзгори нишони ин ки хизлони мулозиму тавфиқ дар ҳиҷобаст , ин бечора намедонад ки дар сухан азобаст , ё аз мавло итобаст , дрдисти маро ки баӣ мабод ки марои ин дард савобаст , ё дардмандӣ бадарад хурсанд касеро чаҳ ҳисобаст , суханӣ дар омехтам чун санг ки дар он ҳам оташ ва ҳам обаст , малико қисса инаст ки бардоштами ин бечораро чаҳ ҷавобаст ! қавла : « أтии أмри аллоҳ » фармон худо рангорангаст ва тоъат дошт ваии лўнолўн , зоҳири бандаро дигар фармуданду ботини вайро дигар , зоҳирро фармуданд ки бар даргоҳи ибодат дар манзили хизмати камари баста ҳаме бош , ботинро фармуданд ки бар бисоти маърифати бнъти ҳурмати оҳиста ҳаме бош , дилро давом муроқибат фармуданд , сарро дар мақоми маърифати талаб сФоўт фармуданд , рӯҳро дар айни мшоҳдти лузӯм ҳазрат фармуданд , « Флои тстъҷлўаҳ » дарёфт мурод таъҷил макунед ва аз андозаи фармон дар магзаред ки бирасад ҳар ки содиқаст рӯзии бонч муродаст , ва фармон бурдор ҳақ аз дидор бар меодаст .

« инзли алмлоӣкаҳи болрўҳи ман أмраҳ » ҳақиқат рӯҳ онаст ки ҳаёаи дилу ҳаёаи дайн дар онаст ва он ҷамол иззат қуръонаст ки аз ҳазрати илоҳяти бнъти рисолати бсФорти Ҷабраил ба Мустафо ( с ) мерасад ки . « أни أнзрўои أнаҳи лои إлаҳи إлои أнои Фотқўн » бандагонамро хабари даҳ ки манам худованди якто , дар сифот беҳамто ва аз ҳам монандии ҷудо , ва дар змонҳо бо вафо , ҳар ки ин калима шаҳодат бигуфту меҳри тавҳид бар дили ниҳод дар сарои пардаи иззат ислом омад , аммо ҳамеи дон ки ин сарои пардаи исломро ҷуз дар саҳроӣ тақво назананд ки мегуяд ҷли ҷалола : « лои إлаҳи إлои أнои Фотқўн »у ҳақиқати тақво покӣ диласт аз ҳар чаҳ дуни ҳақ , ва чунонк бар халқи олами ислом фаризааст тақво фаризаасту дайнро ки банно ниҳоданд бар тақво ниҳоданд ва ҳар ки соҳиб вилоят шуд бтқўӣ шуд : « إни أўлёؤаҳи إлои алмтқўн » ,у фардои вилояти охирати номзад касонеаст ки эшонро муттақеон хонанд : «у алъоқбаҳи ллмтқин »у шарти аввал дар тақво онаст ки посбони дил худ бошӣ ва се чизи биҷои оре : хештанро бо даст амоне надиҳӣ , ва аз ҳар чаҳ нописанд бипарҳезӣ , ва як турфаи алъайн аз ҳақ ғофил набошӣ .

Он рӯз ки садиқи Акбари разии аллоҳи анҳу балоли ҳабаширо баҳо медод , балол гуфт : эй садри садиқон , агар балолро аз баҳри шуғли дунё май харии мхр ки туро аз мо хидматӣ наёяд ки он бипасанд ту бошад ки балоли худро бар шуғли охират вақф карда , раҳмати худои таъолӣ бар он ҷавонмардони бод ки аз хизмати ҳақ бо шуғли халқи напардохтанад , ҳар ҷузвӣ аз аҷзоъи эшон бнўъӣ аз анвоъи хизмати машғӯл ,у ҳамаи авқоти эшон андари мурооти ҳуқуқи ҳақи мустағриқ , на аз эшон ҷузвии фориғи шуғли халқро , на аз авқоти эшон вақте зойеъи хусумати халқро .

Бузургиро пурседанд ки худоиро дӯсти дорӣ ? гуфт дорам . Гуфтанд душмани вайро Иблиси душмани дорӣ ? гуфт моро аз муҳаббати ҳақи чандон шуғл афтодаст ки бо адоват дайгарӣ пардохт нест .

«у лаками фӣҳо ҷамол » қавмиро ҷамол дар амволи басти қавмиро дар аҳвол , Фолоғнёءи итҷмлўни ҳайни ириҳўну ҳайни исрҳўн ,у алФқроءи иштғлўни бмўлоҳми ҳайни исбҳўну ирўҳўн , тавонгарон камоли ҷамоли худ дар мол донанд ,у мол аз ду берун нест : ё ҳалоласт ё ҳаром агар ҳалоласт меҳнатаст ва агар ҳаромаст лаънат ,у даравишони ҷоҳу ҷамоли худ дар висол мавло донанду камоли инси худ дар суҳбати мавлои бенанд . Робиъаи ъдўиаҳро меояд ки аз қофила мунқатиъ шуд дар он бодияи ҳайрати саргардон , зери муғелонии фурӯи омадау сар бар зонуии ҳасрати ниҳода , аз ҳавоӣ иззат наДоӣ шунид ки : тстўҳшину анои мък . Шаби миъроҷ ҳар чаҳ дар сиқлин ҷамолу мол буд Фдоءи як қадами Сайиди валад одам гардониданд бон ҳеҷ нанигараст , ифтихораши бойен буд ки : ашбъи иўмои Фоҳмдк ,у аҷўъи иўмои Фошкрк .

«у алии аллоҳи қасди алсбил » алоиаҳ . . . Роҳи росту тариқ писандида онаст ки сӯй ҳақ мешаваду гузар бар ҳақ дорад ва он роҳи басаи чиз тавон бурид : аввал « илм »у миёна « ҳол »у охир « айн » . Илм беустод дуруст наёяд , ҳол бемувофиқат рост наёяд , айн танҳоӣаст бо ълоқти бнсозд , дар илми хавф бояд , дар ҳоли раҷо бояд , дар айни истиқомат буд .

Пер тариқат гуфт : ҳечкас аз дӯстон ӯ ин роҳ набаред то се чиз баҳам надид : аз султони нафаси руста ,у дил бо мавлои пайваста ,у сари ботлоъи ҳақи ороста .