Қавлаи таъолӣ : « бисмии аллоҳи арраҳмони арраҳим » аллоҳи номи худовандӣ ки номвараст беш аз ном барону рост ном тараст аз ҳамаи номварон , кирдигори ҷаҳону ҷаҳонёну худованди ҳамагон , рҳмнаст дорандаи офаридагон : душманону дӯстону фарохи бахшоиш дар ду ҷаҳон , раҳимаст меҳр намойу дили гушой , дӯстонро роҳ намойу сари орои орифон , накӯи ному раҳеи дори Кариму меҳрбон , дар гуфт ширин ва дар илми пок , дар сунъи зебо ва дар фазли бекарон .

Пер тариқат гуфта дар муноҷоти хеш : Эй бӯда ва ҳаст ва бӯданӣ , гуфтат шуниданӣ , меҳрати пайвастанӣ ва худ дӣданӣ , эй нури дидау вилояти дилу неъмати ҷон , азими шоне ва ҳамеша меҳрбон , на санои турои забон , на дарёфт турои дармон , эй ҳам шуғли дил ва ҳам ғорати ҷон , бар ори хуршеди шуҳуди як бор аз уфуқи аён , ва аз абри ҷӯади қатрае чанд бар мо борон .

Қавла : « субҳони алзии أсрии бъбдаҳ » худованди ҳафт осмон ва ҳафт замини ҷли ҷалолау тақаддусати أсмоؤаҳу тъолти сифота , дар садри ин сурат бар худ сано кард он гуҳи каромати Мустафо ( с ) ҷилва карду шарафи вай бар халқ пайдо кард , аввали худро ба беайбӣ гувоҳӣ доду бпокӣ ёд кард , худро худ ситуду камоли қудрати худ бо халқ намӯд , ҳўолти миъроҷи расӯл ( с ) бо феъл худ кард на бо феъли расӯл то муъминро шабаҳат науфтад ва бар мункири ҳуҷҷат буд , донад ки ъҷоӣби қудратро ниҳоят нест ва аз камоли қудрати он қодири ин ҳол бадеъ нест .

Дигар маънӣ онаст ки то каромати Мустафо ( с )у шарафи вай бар халқи олам ҷилва кунад ва то оламён бидонанд ки мақоми ваии мақоми рбўдгонст бар бисоти суҳбат на мақоми рўндгон дар манзили хизмат , рабӯда дар кашиш ҳақасту раванда дар равиши хеш , ӯ ки дар кашиш ҳақаст дар манзили роз ва нозасту сазои икром ва эъзозаст , ва ӯ ки дар равиш хешаст бар даргоҳи хизмати бор ҳаме хонд ва ҳаме ҷӯяд то худро манзалатӣ падед кунад , он мақоми Мустафо ( с )аст ҳабиби ҳақ ва ин мақом Мӯсо аст кулем ҳақ , набинӣ ки Мӯсоро гуфт : « ҷоءи Мӯсои лмиқотно »у Мустафоро гуфт : « أсрии бъбдаҳ » Мӯсо ояндааст бхўиштни раванда , Муҳамад бардааст аз худ рабӯда : лӣси ман имшии брҷлаҳи кмни имшии илайҳ , лӣси ман нўҷии басари кмни навадӣ алайҳ , ӯ ки раванда бошад дар ғайбати баъди пас аз фасл васл ёбад , бози он кас ки барда буд бдоитши рифъати васл буд , хотмтши халъати фазл буд , он гуҳ гуфт : « бъбдаҳи Лайло » бандаи худро ки бҳзрти розу нози баради бшби барад , зеро ки шаби барад , зеро ки шаби мавсими ъорФонсту вақт хилват дӯстонаст , ороми гоҳи мштоқонст , ҳангом навохт бандагонаст , чун шаб дар омад , дӯстонро вақт хилват омад , рақибон дар хобу душманони давр , хонаи холӣу дӯсти мунтазир :

Дар ахбор Довӯдаст ки : ё Довӯди кизби ман адъии муҳаббатии азои ҷинаи аллили номи анӣ , ё Муҳамад дар роҳи мо ҳар ки ранҷӣ кашад аз пас он ганҷӣ бинад , туро фармудем ки : « ва ман аллили Фтҳҷд ба нофилаи лак » бшби хез ва намоз кун , ҳам мо фармудем ки бшби хезу биё ва бо мо роз кун , то бадоне ки мо ранҷи кас зойеъ накунем ва ҳар касро бсзои худ расонем .

Латифае дигар гуфтаанд ки раби Алъоламин Мустафо ( с )ро феълӣ исбот кард лоиқи убудийят ӯ , ва худро феълӣ гуфт сазои рубубияти хеш , феъли Мустафо урӯҷаст : « أсрии бъбдаҳи Лайлои ман алмсҷдулҳаром إлии алмсҷди алأқсӣ » , феъли аллоҳи таъолӣ нузуласт : инзли кули лайлаи илои алсмоءи алднё , урӯҷи Муҳамади сазои башарият ӯу нузули аллоҳи сазои илоҳят ӯ , лоиқи зоту сифот ӯ , он гуҳи нузули худро ҳангоми он шаби сохт , урӯҷи Муҳамадро ҳам бшби хост аз баҳри онки Муҳамадро ҳабиб хонду маънии муҳаббати ҷуз мувофиқат нест , « ман алмсҷдулҳаром إлии алмсҷди алأқсӣ » бурданд ӯро аз масҷиди ҳароми бмсҷди ақсо ва аз масҷиди ақсои бсдраҳи мунтаҳӣу манзили аъло то аҳволу аҳўоли қиёмат муъоина бинаду қавоиди шафоат ммҳд гирданд , фардо ки растохез бпоӣ шаваду сиёсату азимати ҷабборӣ дар халқи печад , аз биму фазаъи қиёмату ҳўу сиёсат дар гоҳи иззати хилоиқи ҳама дар худ афтода мутаҳайир бимонада руъб зада ва фазаъ чашида ки он бенанд ки ҳаргиз надида бошанд ва аз шуғлу кори худ бо кор кас напардозанд , ҳама гӯйанд : нафасии нафасӣ ,у Мустафо ( с ) ки малакӯти дидау оёти куброу ъҷоӣби ғайб буи намӯда натарсаду ҳайбату сиёсати он рӯз дар вай асар накунаду дили худ бо шафоат уммат диҳад , ҳаме гуяд : умматии умматӣ , ва агар ин ҳолро мисолии хоҳӣ дар кори Мӯсо ( ъ ) таъаммул кун , чун тақдири аллоҳи чунон буд ки Мӯсоу лашкари душмани рӯзӣ баҳам оянду соҳирони саҳари азими оранду Асои Мӯсо мор гардад то он саҳари фурӯи барад , пеш аз он рӯз дар ҳазрати муноҷоти раби Алъоламин бо вай гуфт : « أлқи ъсок » ё Мӯсо Асо бияфкан , Мӯсо Асо бияфканад мори гашт , Мӯсо аз он битарсед ! раб алъзаҳ гуфт : « хзҳоу лои тхФ » эй Мӯсо баргир ва матарс , лои ҷурми он рӯз ки баробари фиръавн буду Асои мори гашти ҳамаи бтрсиднд ки надида буданду Мӯсо ба натарсед ки як бори дида буд ,у иқоли арслаҳ алҳақ субҳонаи литълми аҳл аларз манеҳ алъбодаҳи сами рқоаҳи илои алсмоءи лттълм алмлоӣкаҳ манеҳ одоби алъбодаҳ . Қоли аллоҳи таъолӣ : « мо зоғи албср ва мо тғӣ » мо алтФти иминоу лои шмолои мо тамаъи фии мақому лои фии икроми тҳрри ани кули арбу тараб .

Латифае аҷаби шинав ! одамро гуфтанд « Фоҳбт » Мустафо ( с )ро гуфтанд : « асъд » эй одами базмин фурӯи рӯ то олами хок ба ҳайати ҷалоли салтанати ту қарор гирад , эй Муҳамади ту босмон бар ой то зрўаҳи афлоки бҷмоли мушоҳидаи ту ороста шавад , эй Муҳамади сари мо дар он ки падаратро одами гуфтем : « Фоҳбт » ин буд ки турои гўӣим : « асъд » , бар мураккаб ҳиммат нишину тораки афлокро ахмси қадами мубораки худ гардон , аз ҷисмонӣу рӯҳонӣ сафар кун он гуҳи бмо назар кун , ҳадяи пок : алтҳёти алмборкоти алслўоти алтиботи ллаҳ , бҳзрти ор . Қадаҳи моломол : ассаломи алейк аиҳо алнабӣу раҳмаи аллоҳ ки бар дасти соқии аҳд фиристода шуд бономл қабул бигир ва бикаш , ҷуръае Карими вор бар арзи дилҳои уммати рез ки карямон чунин гуфтаанд :

Қоли ҷаъфари алсодқ ( ъ ) : лмои қурби алҳбиби ғояи алтқриби нолтаҳи ғояи алҳибаҳи ФолтФаҳи рабаи ғояи аллтФи лонаи лои таҳаммули ғояи алҳибаҳи алои бғоиаҳи аллтФ

Ҷаъфари содиқ ( ъ ) гуфт : шаби миъроҷ ки Сайид ( с ) бҳзрт расед ғоят қурбат ёфт ва аз ғояти қурбати ғоят ҳайбат дид , то раби алъзаҳи тадоруки дил вай кард бғоити лутфу каромат бениҳоят ӯро бахуд наздик кард , алтофи карами гирди вай дар омад , бмнзл : « сами Дино » расида , хилват : « أўи أднӣ » ёфта , роз шунида , шароб чашида , дидори ҳақи дида , аз ҳар ду куни рамида , ва бо дӯсти бёрмидаҳ , рафт онч рафт ва шунид онч шунид ва дид онч диду касро аз он асрори хбртаҳ , уқулу авҳом аз дарёфт он маъзул карда , розӣ дар пардаи ғайрати рафта , бе заҳмати ағёри бсмъи набуввати расонида , нури фии нуру сарвари фии сарвару ҳбўри фии ҳбўри ахбрнои болқсаҳи акромоу ахФии алосрори аъзомо .