Қавла : « бисмии аллоҳи арраҳмони арраҳим » , астнорти алорўоҳи бзкри алҳбибу аншқти алокбоди бшўқи алҳбиб , Флои роҳаҳи ллҳбиб бидӯни алҳбиб ,у лои сукӯни ллҳбиби илои ғайри алҳбиб , ҳатто исли илои алҳбиб :

Номи худованди Карими меҳрбон , паноҳи даравишону захираи муфлисон , ҳамроҳи бози пас мондагону қурраи алъайни муҳибон , сури дили дӯстон ,у сарвари наздикон . Худовандӣ ки ойини биҳишт дар ойини дӯстӣ ӯ куҷо падед ояд , Наими ду гетӣ дар таҷаллии лутф ӯ чаҳ намояд , карӣмӣ ки нопокии нопокон ӯро зҷр накунад , ҷаводӣ ки алҳоҳи соилон ӯ роҳ бстўаҳ наёвард , меҳрбонӣ ки ббд кард раҳеи бахшидаи вонстонд , омрзгорӣ ки бҷрми имрӯзӣна аз афви дигинаҳ вопас наёяд неки аҳдӣ ки ббди аҳдии банда аз гуфта пушаймон нашавад , латифӣ ки ношоистаи бФзли худ шоиста кунад , карӣмӣ ки раҳеро аз ҷиноят мешаведу поки беруни орад , қаринӣ ки дӯстонро пеш аз хотири эшон бабр ҳозир ояд , азими подшоҳӣ , неки худовандӣ , меҳри пайвандӣ , маъюби писандӣ , роҳати намое , дили гушойӣ , сари ороӣ , меҳрафзое . Он азизӣ дар муноҷот хеш гуяд : илоҳии самъи алъобдўни ъзмтки Фхшъўо ,у самъи алҷбобраҳи слтонки Фхзъўо ,у самъи алмзнбўни рҳмтки Фтмъўо , худовандо обидони васфи бузургворӣ ту шунӯданд гарданҳо баста карданд , султонони васфи ълоء ту шуниданд аз бими қаҳри ту гардан ниҳоданд , осӣони сифати раҳмат ту шуниданд умедҳо дарбастанд .

« ё أиҳои аннос » , ндоء аломатаст , « ё أиҳои аллазӣнаи омнўо » , ндоءи каромат . Ндоءи аломати оммаи мардуми рост , ндоءи каромати аҳли хусӯсро . Ндоءи аломат тхўиФасту таҳзир , ндоءи каромат ташрифасту табшир . Он гуҳ гуфт : « атқўои рбкм » ду клмтсти яке қаҳр , ва яке лутф . « атқўо » қаҳраст ки меронад бъдли хеш , « рбкм » лутфаст ки май намояди бФзли хеш . Бандаро миёни қаҳр ва лутф медорад то дар хавфу раҷо зиндагӣ мекунад , чун дар хавф бошад бФъл худ менигараду мизорд , чун дар раҷо буд блтФи аллоҳ таъолӣ менигараду минозд , чун бахуд нигарад ҳамаи сӯз ва ниёз шавад , чун баҳақ нигарад ҳамаи роз ва ноз шавад .

Пер тариқат гуфт : илоҳӣ гоҳе бахуд нагарм гӯям аз ман зортар кист ? гоҳе бтў нагарм гӯям аз ман бузургвортар кист ? банда чун бФъл худ нигарад бзбони таҳқир аз кӯфтагӣ ва шикастагӣ гуяд :

Чун блтФи илоҳӣу фазл раббонӣ нигарад бзбони шодӣу неъмат озодӣ гуяд :

« إни зилзилаи алсоъаҳи шайъи ءи азим » , зилзилаи растохезу сиёсати қиёмати онро чаҳ шарҳ ва чаҳ нишон тавон дод ки раб алъзаҳ гуфт . « шайъи ءи азим » чизе азимаст , рӯзӣ ва чаҳ рӯзӣ , корӣ , ва чаҳ корӣ , рӯзи бозорӣ , ва чаҳ рӯзи бозорӣ , сарои пардаи иззати бсҳроء қудрат зада , бисоти азимати густарда , тарозуии адли овехта , сироти ростӣ боз кашида , забонҳои фасеҳи ҳамаи гунг ва лол гашта , узрҳо ҳама ботил карда ки : ҳозои явми лои интқўну лои иؤзни ?лаами Фиътзрўн , басои пардаҳо ки он рӯз дарида гардад , басои насабҳо ки бурӣда шавад , басои сипеди рӯйон ки сиёҳ рӯй шаванд , басои порсоён ки расво гирданд , басои кулоҳи давлат ки дар хок мазаллат афкананд ,у маншури салотин ки онро тўқиъи азл бар кашанд , ки : «у алأмри иўмӣзи ллаҳ » . Басои падарон ки дар қаъри дӯзах фарёд мекашанду фарзандон дар марғзори биҳишти михромнд , лои иҷзии волиди ани валадау лои мавлуди ҳўи ҷаззи ани волидаи шиӣо . Аз сиёсати он рӯзи одам дар пеш ояд ки бори худоёи одамро бигзор ва бо фарзандони ту доне ки чаҳ кунӣ , Нӯҳ навҳа мекунад ки бори худоё бар заъфу дармондагии ман раҳмат кун , иброҳӣми халил ва Мӯсо кулему исои рӯҳи аллоҳ ҳар яке бахуди дармондау бзбони аФтқор дар ҳолати инкисор ҳаме гӯйанд : нафасии нафасӣ , бози Сайиди аввалин ва охирин чароғи осмону замини гузидау писандидаи раби Алъоламин Муҳамад ( с ) дар он сҳроءи қиёмат бар ояд ҳам чунон ки моҳи ду ҳафта , олами ҳама равшан шаваду Фкл гулшан гардад чун Сайиди ҷамолу камол худ бинмоеду тлأлؤи нури рухсори вай бо олам қиёмат уфтад , аҳли имонро саодату амон падед ояд , чунон ки моҳи андари фалаки бсторгони гузар ҳаме кунад , он меҳтари олами он рӯзи бмؤмнони гузар ҳаме кунад ,у брхсори эшон назар ҳаме кунад ,у аҳли имонро бшФоът ҳаме дорад , «у лсўФи иътики рбки Фтрзӣ » .

« ё أиҳои анноси إни кантами фии риби ман албъси Фإнои хлқнокми ман туроб » алоиаҳ , таркиби ҷасади одамӣ дар офариниши аввали ҳуҷҷатӣ равшанаст бар мункирони баъс , мегуяд . . Ман он худовандам ки ҷасадӣу ҳайкалии бад-ӣни зебоӣ , қаду қоматӣу сӯратии бад-ӣни некуии бёФридм аз он нутфаи маин дар он қарори макин , ҷой дигар гуфт : « أи лами нхлқкми ман моءи маин Фҷълноаҳи фии қарори макин » ? ҷасадӣ ки ҳар чаҳ мхлўқотсту муҳаддисот дар олами алавӣ ва дар олами суфлои нмўдгори он дарин ҷасади ёбӣ агар таъаммул кунӣ чунон ки дар осмони ҳафт фалаки мураттаби сохта , дарин ҷасади ҳафт узв мураккаб карда аз обу хоки он гуҳ аз гӯшту пӯсту рагу пайу устихон , ва чунон ки фалаки бахшида бар дувоздаҳ бурҷ , дар ин бенят сохтаи дувоздаҳ сқбаҳ бар мисоли дувоздаҳ бурҷ , ду чашм ва ду гӯш ва ду бинӣ ва ду пистон ва ду роҳи маърӯфу даҳану ноф , ва чунон ки Фриштгонро равишаст дар атбоқи самовот , ҳамчунин қувои нафасро равишаст дар ин таркиби одамӣ , ва чунон ки бурҷҳо дар осмони лухтӣ ҷанӯбӣанду лухтии шимолӣ , ин сқбаҳҳо дар ҷасади лухтӣ сӯй яминанду лухтии сӯии шимол , ва чунон ки бар фалаки осмон ҳафт кавкабаст ки онро сайёрот гӯйанд ва бар заъм қавмӣ наҳвасту саодат дар нўосии эшон баста , ҳамчунин дар ҷасади ту ҳафт қӯтаст ки салоҳи ҷасад дар он баста , қӯти босирау қӯти сомъаҳу қӯти зоиқау шомау ломисау нотиқау оқила ,у асли ин шохҳо дар диласту илайҳи алошораҳ

Иқўлаҳи слии аллоҳи алайҳу силам : « ани фии ҷасади ибни одами лмзғаҳи азои сулҳати сулҳи лҳои соири алҷсд »

Алҳдис . . Ин худ эътибор ҷасадаст бъолми алавӣ , аммо эътибори ҷасади бъолм суфло онаст ки ҷасад ҳамчун заминаст , изом ҳамчун ҷибол , мх чун маодин , ҷўФ чун дарё , амъоءу урӯқ чун ҷадовил , гӯшт чун хок , мӯӣ чун набот , рӯй чун омир , пушт чун ғомр , пеш рӯй чун машриқ , пас пушт чун мағриб , ямин чун ҷануб , ясор чун шимол , нафас чун бод , сухан чун раъд , асвот чун сўоъқ , ханда чун нур , ғаму андӯҳ чун зулмат , гиря чун борон , айёми сбӣ чун айёми рабиъ , айёми шабоб чун айёми сиФ , айёми куҳулат чун айёми хриФ , айёми шихўхт чун айёми штоء , дар ҷумлаи ҳмидон ки ҳеҷ ҳайвону наботу сомит ва нотиқ нест ки на хосият ӯ дарин нуқтаи хокии бозёбӣ азинҷо гуфтаанд бузургони дайн ки : ҳамаи чиз дар одамии бозёбӣу одамиро дар ҳеҷ чиз боз наёбӣ , ин ҷасади бад-ӣни сифат ки шунидӣ бар мисол Тахтӣаст шоҳӣ бирав нишаста ки ӯро дил гӯйанд , ӯро бо ин хоки касифи қаробатӣ на ва ҳамчун зиндонӣ ӯро бо ваҳшати зиндони орому қарор на , шабу рӯз дар андешаи он ки то азин зиндон кӣ халос ёбад ,у бъолми лутф « арҷъии إлии рбк » кӣ бор шавад , ҳамчун мурғӣ дар қФси пайвастаи сар аз даричаи нафас фароз мекунад ки :

« злки бأни аллоҳи ҳў алҳақу أнаҳи иҳии аламутӣ » алоиаҳ . Ин ихтилофи аҳволи халқ ки намӯд . Бон намӯд ки вай баростӣ худосту худоиро сазост , ва бақадр худ баҷост мавҷӯдӣ ки фаноро бадви роҳ на , мавсуфӣ ки сифот ӯро бъқл дарёфт на , халқро офариди чунон ки хост ,у баргузеди онро ки хост , дар офаридан аз ширкати муқаддас , дргзидн аз тӯҳмати муназзаҳ . Дар вуҷӯд оварад бтқозоءи қудрат , бдошти бтқозоءи раҳмат , бо адами баради бтқозоءи ғайрат , ҳашар кард бтқозоءи ҳикмат , хлқкми лозҳори алқдраи сами рзқкми лозҳори алкрми сами имиткми лозҳори алҷбрўт , сами иҳиикми ллсўобу алъқоб . Одамии аввали нутфае буд , бақадрат худ ълқаҳ гардонид , бмшити худ мзғаҳи сохт , бородти худ изом падед оварад , биҷӯад худ кисвати лаҳм дар изом пӯшонед , ҳикмати дарин он буд ки то оростау пардохта дар садафи раҳм нигоҳ дошта , ӯро бар падару модар ҷилва кунад , ҳамчунин фардои қиёмати оростау пероста дар садафи хок нигоҳ дошта лؤлؤи вори беруни орад ва бар Фриштгону пайғомбарон ҷилва кунад , инаст ки раб Алъоламин гуфт . «у أни аллоҳи ибъси ман фии алқбўр » .