Қавла : « ё أиҳои алрсл » иброҳӣми халилро алайҳи ассаломи ду фарзанд буд ки сулола набувват буданд яке исҳоқи падари ъбронён , дигари Исмоили падари араб , аз исҳоқи алайҳи ассалом пайғомбарон омаданд ҳазорон , ва аз Исмоили алайҳи ассаломи як пайғомбар омад Муҳамади арабӣ ( с ) он қӯти набувват ки дар ниҳоди исҳоқи таъбия буд бҳзорони пайғомбар қисмат карданд ҳар якеро аз он ҷузвӣ насиб омад , бози қӯти набуввату камоли рисолат ки дар ниҳоди Исмоили таъбия буд ҳамаи бмстФӣ арабӣ доданд лои ҷурм бар ҳама афзӯн омаду қӯти ҷумлаи анбёء дар вай мавҷӯд омад то бо вай гуфтанд : « ё أиҳои алрсл » эй ҳамаи ахлоқи пайғомбарон дар ту ҷамъи омадау баҳамаи авсофи ҳамидаи сутӯда , ҳар пайғомбариро бхслтӣ навохтанд ва аз ҳазрати зўи алҷлол ӯро тӯҳфа Эй фиристоданд ки бидон махсӯси гашт , бози Муҳамади арабӣу Мустафои ҳошимӣ ки тарози кисвати вуҷӯд буд дар садафи шараф буд ӯро баҳама бар гузоштанд ,у бсФоти ҳамагони бнгоштнд , чунон ки ибн аббос гуфт : ани аллоҳи таъолии аътии Муҳамади халқи одаму муъаррифаи шису шуҷоъаи Нӯҳу вФоءи абрҳиму рзоءи исҳоқу қувваи ёқӯбу ҳасани Юсуф ва шудаи Мӯсоу виқори Илёсу сабри Айюбу тоъаҳи Юнусу савти Довӯду фасоҳати солеҳу зуҳди яҳёу ъсмаҳи исоу ҳуби донёлу ҷиҳоди Юшаъ .

Алии алқтъу алтҳқиқ . Майдон ки аз ҷумлаи мавҷӯдот ки бҳкм кун бсҳроء Фикўн омаданд ҳеҷ зотро он камол ва ҳеҷ сифотро он ҷалол наомад ки зоти Аҳмаду сифоти Муҳамадро омад , одами сафӣ ҳар чанд азизу макрам буду бтхосиси қурбати махсӯсу муқарраб буд , локин ӯро итоб аз пеш омаду уқубат аз ақаб нахуст гуфт «у ъсии одам » пас гуфт : « сами аҷтбоаҳи раба » бози Мустафоро афв аз пеш омаду итоб аз ақаб : « ъФои аллоҳи ънк » пас гуфт : « лами أзнти ?лаам » миёни ин ва он давраст ва он кас ки бад-ӣн басар надорад маъзӯраст . Агар иброҳӣмро қӯти яқин буд то Ҷабраилро гуфт : « аммо алики Фло » яқини Мустафо аз яқини иброҳӣми тамомтар буд ки мегуфт : « лии маъаи аллоҳи вақти лои исънии фӣаи малики муқарраб » яъне Ҷабраил «у лои набии мурсал » яъне иброҳӣм . Вари сулаймонро малик дунё дод Мустафоро малик қиёмат дод , мегуяд : « лўоءи алҳмди бедӣу лои фахр »

Ва агар бо Мӯсо каромат кард то қавм ӯ бдрё бигузаштанду домани эшон тар нагашт , бо Мустафо каромат кард то уммат ӯ бдўзх бигузаранду домани эшон хушк нагардад . Ва агар исоро босмони чаҳоруми бурданди Мустафоро « бқоби қавсин ӯ аднӣ » бурданд , ин ҳамаи маъонӣу мъолӣу фазоъилу шмоӣл дар зоти мутаҳҳари Мустафо ҷамъ кард он гуҳ бо ваии ин хитоб кард « ё أиҳои алрсл » , қавла : « إни ҳзаҳи أмткми أмаҳи воҳидау أнои рбкми Фотқўн » аз рӯй ишорат мегуяд дайни исломи динии ягона ва шумо умматии ягона ва ман худованди шумо худованди ягона , бипарҳезед аз хашми ман ки динӣ дигар гузинеду худоӣ дигар гиред , ин ислом ки ҳаст ҷаббор сифатаст ҷаббори ҳимматӣ бояд то ҷамоли ислом бар вай иқбол кунаду ҷаббор ҳиммат онаст ки сари бадунёу уқбо фурӯ наёрад , халилро гуфтанд : ё халили аслм . Исломро бош ва бо ислом дар соз гуфт : исломи ҷаббор сифатаст мутаъаллиқонро бахуди роҳи надиҳад аз банди ълоқт берун оем , мол бмҳмон доду фарзанди бқрбон ,у нафаси худ ботши сӯзон , он гуҳ гуфт : « أслмти лрби Алъоламин » акнӯн ки аз ҳамаи баргаштами турои гаштам то аз ҳамаи бозмондм ва туро мондам , « أи иҳсбўни أнмои нмдҳм ба ман молу Бенини нсоръи ?лаами фии алхирот » ин хоҷагони дунёдори нафаспарвар халқи парасти рдоءи такаббур бар дӯши ниҳодау маст шаҳват гашта чаҳ пиндоранд ки дунёи эшонро кароматӣаст ё касрати молу фарзанди эшонро саодатӣаст куллану лмо , хабар надоранд ки талиъаи лашкари неъмат ки дар расад ҳамаи даргоҳи бегонагони талабад , илми шақоват бо худ мебараду доғи бегонагӣ май наад . Бози тлиъти лашкари меҳнат ки дар расад ҳамаи зовияи азизони талабади гирди сарой дӯстон гардад , аз баҳри онкии меҳнату муҳаббати бшкл ҳар ду чун ҳманд , ҳамбару ҳамсари бнқтаҳи сари зери онро тмииз кардаанд вар на бшклу сӯрат аз якдигари ҷудо наанд , фиръавни мудаббирро чаҳор сад соли малику офияту неъмат дунё дод ва дар он бо ваии музоиқа Эй нарафт , локин агар соъатии дарду сӯзи Мӯсои хостии буии надодӣ ки сазои ҷамоли он дард набӯд , ва агар тқдиро дар он соъат ки арра бар фарқи закариё буд касе аз вай пурседӣ ки чаҳ хоҳӣ ? аз зарроту аҷзои ваии наъраи ишқи равони гаштӣ ва гуфтӣ он хоҳам ки то абад бар фарқи мо ҳаме ронад . Дар хабараст ки ман аҳбнои Флилбси ллблоءи тҷФоФои ?фони алблоءи асраъи илои мҳбинои ман алсили илои қарор .

« إни аллазӣнаи ҳам ман хшиаҳи рбҳми мшФқўн » то онҷо ки гуфт : « أўлӣки исоръўни фии алхирот » оқил ки дар маънии ин оёт таъаммул кунад донад ки мутӣъ бар тоъати хеш тарсон тараст аз осӣ бар маъсияти хеш . Ва чунон ки осиро ҳоҷатаст бистар ӯ . Мутӣъро ҳам ҳоҷатаст бистар ӯ ,у ҳақи таъолӣ чунин мегуяд : «у тўбўои إлии аллоҳи ҷмиъои أиҳои алмؤмнўн » эй муъминони шумо ки мтиъонид ва шумо ки ъосёниди ҳамаи бнъти тазаррӯъи бадаргоҳи мо бози оӣид ва бар ҳолати аФтқору инкисор аз мо омурзиш хоҳед то шуморо дар пардаи раҳмат худ бапушем . Аҷаб ояд маро аз он қроءи тиҳии мағз ки шабии ду ракаат намоз кунад рӯзи дигари гиреҳи хештани бинӣ бар пешонии афканда ва миннат ҳастӣ хеш бар осмону замин нааду зарроти вуҷӯд бо вай мегуяд салим дило ки туе ӣнҷо аз каъбаи бут хона месозанд ва аз обиди ҳафтсад ҳазор солаи лъин абад меоваранду балъами боъўрро ки исм аъзам донисту дуоӣ мустаҷоб дошт бар тавила сегон мебанданд , ва ту як шаби ду ракаати намози гзордии рӯзи дигари хоҳӣ ки олам аз ҳадиси намози ту пар шавад , эй мискин ! марди муҳаққиқи шарқу ғарби пар аз саҷда ихлос кунад он гуҳи ҳамаи боб бениёзӣ фурӯ гузорад ва бо ду дасти тиҳии басари кӯии шафоати Муҳамади Мустафо боз гардад ва гуяд : ё أиҳои алъзизи мсноу أҳлнои алзру ҷӣнои ббзоъаҳи мзҷоаҳ .

Пер тариқат гуфт : илоҳии омадам бо ду дасти тиҳӣ , бсухтам бар умеди рӯз баӣ , чаҳ буд агар аз фазли худ бар ин хастаи дилам марҳам наҳй .

«у ло нклФ наФасо إлои вусъҳо » шоҳроҳи дайнро бдоитӣу ниҳоятӣ : бдоити аҳли шариъати рост ,у ниҳояти арбоби ҳақиқатро , амали аҳли шариъат хизматаст бар шариъат , сифати арбоб ҳақиқат ғурбатаст бар мшоҳдт , қоидаи аъмоли шариъат бар суҳӯлат ниҳоданд Мустафо гуфт : беъсати болҳниФиаҳи алсҳлаҳи алсмҳаҳ .

МстзъФоннду аҳли рхси тоқати бор гарон надоранд . Раби алъзаҳ дар шаръи рухсатҳо аз баҳри эшон ниҳоду бори гарон аз эшон фурӯ ниҳод гуфт : « ло нклФ наФасо إлои вусъҳо » ҳамонаст ки гуфт : « мо ҷаъли алайкуми фии аддӣни ман ҳараҷ , ириди аллоҳи бкми алисру лои ириди бкми алъср » аммо равиши арбоби ҳақиқат бар риёзату съўбти ниҳод ва бо эшон хитоб рафт ки : « ҷоҳдўои фии аллоҳи ҳақи ҷиҳодаи атқўои аллоҳи ҳақи тқотаҳ , إни тбдўои мо фии أнФскми أўи тхФўаҳи иҳосбкм ба аллоҳ » .

Пери тариқатро аз ҳақиқат тасаввуф пурседанд , гуфт : мо ҳўи алои базли алрўҳи Флои тштғли бтрҳоти алмдъин . Ва қоли алҷрирӣ : лами иклФи аллоҳи алъбоди маърифатаи алии қадарау анмои клФҳми алии мқдорҳм . Фқол «у ло нклФ наФасо إлои вусъҳо »у луи клФҳми алии қадараи лҷҳлўаҳ ва мо ърФўаҳи лонаи лои иърФи қадараи сўоаҳу лои иърФаҳи алии алҳқиқаҳи ғайраи аллоҳи ҷли ҷалола . Халқро бмърФти хеш бар қадари тоъату андозаи иститоати эшон таклиф кард на бар қадари ҷалолу иззати хеш , ҳар касе бар қадари хеш ӯро тавонад шинохт , ва чунон ки ӯст худ донад ва худро худ шиносад , қоли аллоҳи таъолӣ : «у лои иҳитўн ба уламои арраҳмони Фсӣл ба хбиро »

Ва қоли алӣ ( ъ ) : ё ман лои иълми аҳади ман халқаи Киеви ҳўи ғайра .

Агар заррае аз он маърифати ҳақиқат ки ӯро бахудаст бар халқ ошкоро кунад ҳамаи мутамарридони ҷаҳону шаётини олам муваҳҳид гирданд ҳамаи зуннорҳо камари ишқ дайн гардад , ҳамаи хорҳои олам раёҳин шавад .

На бут монад на бути параст ва на парӣ

Илоҳии васфи ту на кор забонаст , иборат аз ҳақиқат ёфт ту бӯҳтонаст , бо савлати висоли дилу дидорро чаҳ тавонаст .