Бисмии аллоҳи арраҳмони арраҳим « бисмии аллоҳ » калимаи ман омни баҳои амни заволи алнъмӣу ҳаззии бнъими алднёу алъқбии ман омни баҳои саъди съодаҳи лои ишқӣу ваҷди маликои лои иблӣу бқии фии алъзу алълӣ

Қол алнабӣ ( с ) : « ман рафъи қртосои ман аларзи мактуби фӣаи бисмии аллоҳи арраҳмони арраҳими ғФри аллоҳи ?лаи мо тақаддуми ман занба » ҳар ки порае коғаз ки бирав бисмии аллоҳ навишта бошад аз замин бардорад таъзиму эҳтироми ному сифати аллоҳро дар ани ҳол аз ҳазрати иззат амр ояд бФриштаҳи дасти чапи вай ки қалами афви гирди ҷроӣди ҷароими ваии даракаш ки мо гуноҳони вай ҳар чаҳ то имрӯз кард аз сғоӣру кабоири ҳамаи омрзидим . Дар зимни ин ҳадис ишоратӣаст ва дар маънии ваии бишоратӣ : касе ки номи худованд аз рӯй таъзим бадаст баргирад чунин халъат рифъат меёбад , пас чгўиӣ ? касе ки ин ном бадал баргираду бҷони бипазирад аз рӯй меҳру муҳаббат агар фардои халъат раҳмат ёбаду бъз васлат расад чаҳ аҷаб бошад ? ном худовандӣаст ки ҳукм ӯ бе злли феъл ӯ бе ҳияли сунъ ӯ бе халали хост ӯ бе илали васф ӯ бе мисли муқаддарии лами изл , номи худовандӣ ки атоӣ ӯ аз ?хитои ту беш , вафоӣ ӯ аз ҷафои ту беш , ғуфрон ӯ аз исёни ту пеш , эҳсон ӯ аз куфрони ту беш , неъмат ӯ аз ҳоҷати ту беш , раҳмат ӯ аз маъсияти ту беш . эй худовандӣ ки дар зот бемисолӣ ва дар сифот бе ҳамоне дар ҳукм беаҳтёлӣ ва дар сунъ бе ихтилолии сонеъи боҷалолӣу қодир бар камолии холиқи лами излу лои изолӣ .

« алҳмди ллаҳи фотири алсмоўоту алأрз » алҳмди ллаҳи алзии ҳўи лии ҳўи алҳмди алзии ҳамдат ба нафасии лоҳмдкм . Ҳамдӣ ки маро шояд он ҳамдаст ки аз мо ояд на он ки аз ту ояд .

Аз обу хок чаҳ ояд ки ҷалоли иззату ҷамоли самадяти маро шояд ? наъти ҳдсонро бқдм чаҳ роҳаст расми фонии баҳақи боқӣ кӣ расад ? лами икни сами кон , ҳамди лами излу лои изол чун тавонад ? эй одамии ҳамди ту маълуласт бтқозои афву мағфират , маълул кӣ буд шоистаи ҳазрати ҷалоли иззат , ҷалолиро ки муназзаҳаст аз илалу муқаддас аз халали ҳамдӣ бояд ҳақиқат ва он ҷузи ҳамди ман ки худовандам нест ки ман ҳақаму сифоти ман ҳақиқат , абдӣ акнӯн ман бсзои худ ҳамд оварадам ту низ бсзои худ бар ҳади имкони худ ҳамд ман биор то он муҷози ту бикрами худ табаъи ҳақиқати гардонаму ҳукмаши ҳукми ҳақиқати нуҳум , эй дӯсти ман агар ту омини гӯйӣ ва он гуфт ту бо омини гуфтан мувофиқ уфтад гноҳонт мебиёмурзам , пас чун ҳамди ман гӯйӣу ҳамди ту бо ҳамди ман мувофиқ ояд кадом ва ҳам эҳтимол кунад ва дар кадом хотир гунҷад он навохту халъат ки туро арзонӣ дорам , бишинав то ин суханро бнзирии муаййиди гардонам : раб алъзаҳ фармуд : шаҳди аллоҳи أнаҳи лои إлаҳи إлои ҳўи пеш аз он ки туро шаҳодат фармуд худ шаҳодат оварад аз баҳри он ки шаҳодати ту маълуласт бтқозои анҷози въди биҳишту эҳтироз аз ваъиди дӯзах ва низ шаҳодати ту вақтеасту сифот ӯ ҷли ҷалолаи азалӣу сармадӣ ва вақте ҳаргизи сазоӣ азалӣ набошад , пас худ шаҳодат овараду шаҳодати ваии азалӣ то чун биорӣ вақте табаъ азалӣ гардаду ҳукмаши ҳукм азалӣ шаваду турои бҳкми табаъияти савоб абадӣ диҳад .

« ҷоъили алмлоӣкаҳи рслои أўлии أҷнҳаҳи мусанноу слосу рбоъ » търФи илои алъбоди боФъолаҳу нудбаами илои алоътбори баҳои Фмнҳои мо иълмўни злки муъоинаи колсмоءу аларзу ғайриҳумоу минҳои мо сиблати исботаи алхбру алнқли лои нълмаҳи болзрўраҳу лои бадалели алъқл Фолмлоӣкаҳ манеҳу лои ттҳққи кайфӣаи сўртҳму аҷнҳтҳму анҳми Киеви итирўни боҷнҳтҳми алслосу алорбъи локини алии алҷмлаҳи лаълами камоли қудратау сидқи клмтаҳ , ҳар чанд ки Фариштагони муқаррабони даргоҳ иззатанду товусони ҳазрати илоҳят дар ҳуҷби ҳайбати бдоштаҳу камари инқиёд бар миёни бастау сар бар хати фармони ниҳода ки « лои иъсўни аллоҳи мо أмрҳму иФълўни мо иؤмрўн » ҷое дигар фармуд : « бали ибоди мкрмўн » бо ин манзалату мартабати хокёни муъминону солеҳони фарзанди одам бар эшон шараф доранду афзӯнӣ , набинӣ ки Мустафои алайҳи алслоаҳ ва ассалом фармуд : « алмؤмни акрами алии аллоҳи ман алмлоӣкаҳи аллазӣнаи ъндаҳ »у қолати ъоӣшаҳ : қиллат ё расӯли аллоҳи ман акрами алхлқи алии аллоҳ ? қол : ё ъоӣшаҳ аммо тқрӣин « إни аллазӣнаи омнўоу ъмлўои алсолҳоти أўлӣки ҳам хайри албриаҳ » .

Ва рӯй ани алмлоӣкаҳи қолат : ё рбнои анки аътит банӣ одами алднёи иأклўни минҳоу итмтъўну лами тътнои Фоътнои алохраҳи Фқол :у иззатии лои аҷъли солеҳи зуррияи ман хилқати бедии кмни қиллат ?ла кун факон

Ва қол ( с ) : « ани алмؤмни иърФи фии алсмоءи комаи иърФи алрҷли аҳлау валадау анаи акрами алии аллоҳи ман малики муқарраб » .

Дар осори биоранд ки дар бадви офариниш , одам ки раби алъзаҳи нашри бисоти ту қӣри одамроу тамҳиди қоидаи исмат ӯро бо Фриштгони ин хитоб кард ки إнии ҷоъили фии алأрзи Халифаи эшон бтриқ астхбор гуфтанд : « أи тҷъли фӣҳо ман иФсди фӣҳо »у раби алъзаҳи эшонро ҷавоб дод ки إнии أълми мо лои тълмўни эшон аз он гуфт пушаймон шуданду бтзръ дар омаданд ва дар талаби ризоӣ ҳақ кӯшиданд гуфтанд : алҳно насамъ хтобку нхоФи ъқобку нтиъи ман атоъки Форзи ъно худовандо самъи мо фидои хитоби қадими туу ниҳоди мо фидои қаҳру итоби ту ибодату тақдиси мо нисори иқдоми вафодорони даргоҳи ту мурод мо онаст ки ҳазрати ризои ту бмнти азалии моро қабул кунад . Хитоб омад : ки ризоӣ модаронаст ки шумо ки киром муқаррабонед гирди арши мо тавоф мекунеду ҷинояти нокардаи зрити одамро ки ҳануз дар ктм адаманд истиғфор мекунед , инаст ки раб Алъоламин фармуд :у алмлоӣкаҳи исбҳўни бҳмди рбҳму истғФрўни лмни фии алأрз ва шумо ки нқбоӣ ҳуҷбед барои исёни аҳли ғифлатро аз зрит одам мегарӣед то бсбб гиристан шумо маосии эшон бмғФрт бапушем ,у фии злки мо рӯй ан алнабӣ ( с ) : қол : « лмои асрӣ бе илои алсмоءи самъати дўёи Фқлти мо ҳозо ё Ҷабраил ? қоли ҳозои бкоءи алкрўбиини алии аҳли алзнўби ман амтк »

« язиди фии алхлқи мо ишоء » қавли аҳл таҳқиқ онаст ки муроди бойен улувва ҳимматаст ҳиммати олӣ касеро диҳад ки худ хоҳад , асҳоби ҳиммат сеанд : якеро ҳиммати дунёсти ғояти умеди ваии ону қутби Осиёи саъии ваии ону фии алхбр : « ман асбҳу алднёи Акбари ҳамаи Флиси ман аллоҳу алзми қалбаи арбъи хисоли ҳумои лои инқтъи анҳу абадану шғлои ло итФрҷ манеҳ абадану фуқарои лои иблғи Ганаа абадану имлои лои иблғи мунтаҳоа абадан » .

Шаби миъроҷи Мустафои алайҳи алслоаҳу ассаломи шахсеро дид бар сӯрати арӯсӣ ороста гуфт эй Ҷабраили ин шахс кист ? гуфт дунёст ки худро дар дидаи дун ҳаматон меороеду уммати ту аз ҳафтод ҳазор яке буд ки ҷони худро аз ишқи ҷамол ӯ дар талаби худои бози хирад . Ва касеро ки ҳиммат ӯ ҳамаи дунё буд азуи буи қтиът ояду науз биллоҳ манеҳ , дайгариро ҳиммати вай то бъқбӣ расад боғу бустону Наими алвони ҳуру қусӯру валадону хайроти ҳисон бар дили ваии ҳама он гузараду рӯзгори ваии нишон он дорад ин ҳол муздураст дар банди подоши монда аз ҳақоиқи мукошифоту хилвати муноҷоти бозмонда .

Сдигр мард онаст ки ҳимматӣ олӣ дорад дар дили розӣ наоне дорад дил ӯ асири меҳру ҷон ӯ ғарқаи аён на аз дунё хабар дорад на аз уқбои нишони бзбони ҳайрат ҳаме гуяд : эй ягонаи якто аз азал то ҷовдон эй воҳиду ваҳид дар ном ва дар нишони зинда мон кун бзндгонии дӯстони бъини ҷамъи мони зиндаи дори бнўри қурби ободон дугонагӣ баргир аз миён ва бар мақоми тавҳидмони фурӯди ор бо муқаррабон .

« мо иФтҳи аллоҳи ллноси ман раҳма » аз рӯй фаҳми бзбони тариқати ин оят ишоратаст бФтўҳи аҳли имону маърифат , футуҳ номӣаст онро ки аз ғайби ноҷуста ва нохоста ояд ва он ду қисмаст яке аз он воридоти ризқ ва айшаст номатлӯбу номктсби дигари қисми илм ладуннӣ аст ноомӯхта бо шариъат мувофиқ ношунида ва бо дили ошно .

Пер тариқат гуфт : оҳ ! азин илм ноомӯхта гоҳ дар он ғарқаму гоҳи сӯхтаи гӯяндаи азин боб дарёст гоҳ дар маду гоҳ дар ҷзр чун дар мақоми инбисот буд олам аз сФўт пар кунад чун дар мақоми ҳайбат буд олам аз башарият пар кунад . Ва ҳам аз абвоб футуҳаст хоби некӯу дуои некону қабули дилҳо ,у фии алхбр : « ани аллоҳи азои аҳби ъбдои аҳбаҳи аҳли алсмоўоту аларзу иўзъи ?лаи алқбўли фии аларз »