Бисмии аллоҳи миъроҷи қулӯби алоўлёء . Бисмии аллоҳи нури сари алосФёء . Бисмии аллоҳи шФоءи судӯри алأтқёء . Бисмии аллоҳи калимаи алтқўӣу роҳаҳи алсклӣу шФоءи алмрзӣ . Бисмии аллоҳи асли ҳамаи дўлтҳост , мояи ҳама саодатҳоаст , хатми ҳамаи ъзтҳости тўқиъи маншури нёзҳост .

Бисми аллоҳ бурид ҳазрат анбиёст , калид қурбат авлиёст , селоату сукӯни асФёст . Бисмии аллоҳи ошноиро сабабасту равшаноиро мададаст . Аз қтиът амонаст , ва беқарориро дармонаст , номи худованди ҷаҳону ҷҳонёнст . Подшоҳ бар ҳамаи шоҳонст , пеш аз ҳар замону пеш аз ҳар нишонаст . Худоӣ ки вуҷӯдашро бдоит на , ҷўдшро ниҳоят на , яке ягона ки ӯро мисли ва монандии на , фарди донанда ки ӯро хешу пайванд на , самадии поянда ки дарёфт ӯро бихаради роҳ на . Ҳакимӣ ки ёди вай , дилҳоро бустонат . Латифӣ ки инс бо вай , зиндагонӣ дӯстонаст , карӣмӣ ки меҳри вай шодӣ ҷовдонаст , ширини сухану зебои сунъ ва рост паймонаст .

Алҳоءи тдли алии ҳаёта ,у алмими тдли алии маваддата , конаи қоли ҷли ҷалола : бҳётӣу маваддатии лоўлёӣии лои шайъи ءи аҳби алии аҳбоӣии ман лақое . Бҳёҳи ман , бмҳри ману дӯстони ман , ки дӯстонро ъз ду ҷаҳонаст умеди дидори ман , ҳар киро имрӯз дар сарои фанои инси ҷон ӯ номаи ман , фардо дар сарои бақои тўтёии чашм ӯ лқоءи ман .

Танзили алкитоби ман аллоҳи алъзизи алҳкими танзил ӯ нома ӯу нома ӯ пайғом ӯу пайғом ӯ нишони меҳр ӯ , бо дӯстон ӯ . Муъминон чун нома дӯст хонанд бар басарашони басирати биафзояд , зангори ғамон аз дилашон бизадойад , насими сабои маърифат аз ҷониби қурбати даройад , райҳони ҳаёаи сар аз боғи висол бар кашад , гули ифтихор аз хори аФтқори брдмд , субҳи шодӣ аз матлаъи озодии сари барзанад . Ореи қадари номаи дӯст , дӯстон донанд . Иззати он хитоб , муъминон шиносанд .

Бӯи бикри шблӣ вақте ббозор Бағдод бигузашт порае коғаз дид ки номи дӯст бар ваии рақам буд ва дар зери иқдоми халқи афтода . Шблӣ чун ҳуруфи ном ӯ бар он сифат дид , ҳамаи аҷзоъ ӯ ҳурмати гашт , изтиробӣ бар аъзоъ вай афтод , сар фурӯ кард ва он рқъаҳи бардошт ва бабўсед , онро муаттар ва мънбр карду қиблаи дидаи худ сохту пайваста бо худ дошт ки бар сина наҳодӣ зулмати ғифлати бздўдӣ , ки бар дида наҳодӣ , нури чашми биФзўдӣ . Ҳам чунон бо худ медошт то он рӯз ки бқсди байти аллоҳулҳаром аз Бағдод берун омад , рӯй ббодиаҳи ниҳоди он рқъаҳ дар дасти гирифта ва онро бадарғаи рӯзгори худ сохта , дар миёни бодияи ҷавониро дид Фариди ваҳиди ғарибу трид безод ва бероҳила , берафиқ ва беқофила , аз хок бистар карда ва аз санги болини сохта , саропардаи андӯҳу ҳайрати гирд ӯ зада , сиришк аз чашм ӯ равон шудау дида дар ҳавои ниҳода , осмону заминро дарди мотам ӯ гирифта . Шблӣ бар болин вай нишаст ва он коғази пеши дида ӯ дошт , гуфт : эй ҷавони барин аҳд ҳастӣ , ҷавон рӯй бгрдонид , шблӣ гуфт , анои ллаҳи магари андарин сакароту ғмрот , ҳоли ин ҷавонро табдил хоҳад шуд ? ҷавон боз нагирист гуфт эй шблии нҳмор дар ғалатии ончии ту дар коғаз мебинӣу михўонии мо дар сафҳа дил мебайнему михўоним .

إни фии алсмоўоту алأрзи лоёти ллмؤмнин . Андарин ояти камоли қудрати худ бхлқ менамояд , дар офариниши осмону замин .

Ва фии хлқкм ва мо ибси ман добаҳи изҳори лутф худ мекунад дар офариниши ҳамаи ҷонварону хоссаи одамиён ,у ихтилофи аллилу алнҳор ва мо أнзли аллоҳи ман алсмоءи ман ризқи неъмати худ бо ёд халқ медиҳад , дар офариниши обу боду борону таъбияи рӯзии эшон дар он , он гуҳ гуфт : оёти лқўми иъқлўни оқил касе бояд ки андарин оёти тадаббур ва тафаккур кунад , то аз ояти аввалии қудрат ӯ ҷли ҷалола фаҳм кунаду муқтазии қудрат хавфаст , аз сиёсату стўт ӯ битарсад ва аз ояти дувуми лутф ӯ фаҳм кунаду муқтазӣ лутф раҷост , дил дар карам ӯ бандад ва аз ояти сеюм неъмат ӯ бар худ бишносад , бшкри он қиём кунад .

Аввали мақоми хоӣФонст , дувуми мақом раҷёнаст , сеюм мақоми шокирон . Ва дар мақоми шукри кашфу ҳиҷоб бисёр уфтаду ончии раби алъзаҳи фармӯдаи ихтилофи аллилу алнҳори ишорати фарои кашф ва ҳиҷобаст .

Рӯзи равшани мисол кашфасту шаби торики нишони ҳиҷоб . Ва бандаи миён ҳар ду ҳоли гардон . Дар ҳоли кашфи ҳама манъам бинад , на дар неъмат , шодии барад , на дар меҳнат , ғам хӯрд . Дар мушоҳидаи манъам ӯро чандон шуғл уфтад ки на бо шодии неъмати пардозад , на бо андӯҳи меҳнат . Ва фии маъноаи аншдўо :

Ва дар вақти ҳиҷоби мушоҳидаи манъам аз вай рӯй бипушад , ҳамаи илтифоти вай бо неъмату муҳаббат буд , лои ҷурм дар неъмат , табл шодӣ мезанад ва дар меҳнат , бор андӯҳ мекашад .

Пер тариқат гуфт дарду дармон , ғаму шодӣ , фақру ғанӣ , ин ҳамаи сифоти солконст дар манозили роҳ . Аммо мард ки бмқсд расед ӯро на мақомаст на манзил , на вақт ва на ҳол на ҷон ва на дил .

Илоҳии вақтро бадаради минозму зёдтиро мисозм бомед он ки чун дар ин дарди бгдозми дарду роҳат ҳар ду барандозам .