Ва марои ҳамин бадал меояд ки ин мӯши чандини қӯт бдлириӣ метавонад кард . Табарии талаб то сӯрох ӯ бигушоем ва бингарам ки ӯро зхиртӣ ва астзҳорӣ ҳаст ки бқўти он иқдом метавонад намӯд . Дар ҳол табар биовараданд , ва ман он соъат дар сӯрох дигар будам ва ин моҷаро май шунӯдам . Ва дар сўорхи ман ҳазор динори вебад . Надонистам ки кадоми каси ниҳода буд , локин барон меғалтид майу шоди идлу фараҳи табъи ман азон май афзуд ,у ҳаргоҳ ки азон ё дамӣ кардамӣ нишот дар ман зоҳири гаштӣ . Меҳмон замин бшикофт то бзр расед , бардошту зоҳидро гуфт : беш он таъарруз натавонад расед . Ман ин сухан май шунӯдаму асари заъфу инкисору далели ҳайрату анхзол дар зот хеш медидам ,у бзрўрт аз сӯрохи хеш нақл боист кард .

Ва нагузашт , баси рӯзгорӣ ки ҳақорати нафасу инҳитоти манзалати хеш дар дил мӯашон бишнохтам ,у тўқиру эҳтирому эҷобу икроми маъҳуди нуқсони фоҳиши пазируфт ,у кор аз дарҷати тбсти бҳд тасаллут расед , ва таҳаккумҳои беваҷҳ дар миён омад , ва ҳамон одат бар сила ҷустан таваққуъ намуданд , чун дасти надод аз мтобъту мушояати ман эъроз карданд ва бояк дигар гуфтанд « кор ӯ буду сахти зуди муҳтоҷи таъаҳҳуд мо хоҳад шуд . » дар ҷумлаи бтрк ман бигуфтанду бдшмнон ман пайвастанд , ва рӯй бтқрири маъоӣиб ман овараданд ва дар нақси нафаси ман достонҳо сохтанд ва беш зикри ман бахӯбӣ бар забон наронданд .

Ва мисли машҳураст ки ман қул молаи ҳони алии аҳла . Пас бо худ гуфтам : ҳар ки мол надорад ӯро аҳлу табаъу дӯсту бзозр ва ёр набошад ,у изҳори маваддату метанати ройу рзонти рӯят бемол мумкин нагардад ,у бҳкми ин муқаддамот меваон донист ки тиҳии дасти андаки мол агар хоҳад ки дар талаби кории истади дарвешӣ ӯро бинишонад ,у ҳроинаҳ аз идроки орзӯ ва талаб наҳиммат боз монад , чунонкии борони тобистон дар аўодиҳо ночиз гардад , на боб дарё тавонад расед ва на биҷавӣҳои хирад тавонад пайваст , чаҳ ӯро мададӣ нест ки бенҳоят ҳиммат бирасонад . Ва рост гуфтаанд ки « ҳарки бзозр надорад ғариб бошад , зикр ӯ зуд мдрўс шавад , ҳарки молӣ надорад аз фоидаи ройу ақл бебаҳра монад , дар днтоу охират бмродӣ нарасад . » чаҳ ҳаргоҳ ки ҳоҷатманди гашти ҷамъи дӯстонаш чун бенот наъши прогннд ,у аФўоҷи ғаму андӯҳ чун парвин гирд ояд ,у бнздики ақрону ақрабоу кеҳтарон худхор гардад

Ва бисёр бошад ки бсбби қӯти хешу нафақаи аёл музтар шавад баталаб рӯзӣ аз ваҷҳи номашрӯъ ,у табаъати он ҳиҷоби Наим охират гардаду шақовати абадӣ ҳосил ояд . Хусри алднёу алохраҳ . Ва ҳақиқати бидонад ки дарахт ки дар шўрстони равед ва аз ҳар ҷониб осебӣ меёбад некӯи ҳолтар аз дарвешӣаст ки бамурдмон муҳтоҷ бошад , ки мазаллати ҳоҷати кор душвораст . Ва гуфтаанд : ъзолрҷли астғноўаҳи ани аннос . » ва дар вишии асли балоҳо ,у доъии дшмноигии халқ ва , рабояндаи шарму мурувват ,у зоилкунанда зӯру ҳамият ва , маҷмаъи шар ва офатаст ,у ҳаркии бадани дармонд чора нашносад аз онкии ҳиҷоби ҳаё аз миён баргирад .

Ва чун парда шарм бадаред мбғўз гардад ,у боизо мубтало шаваду шодӣ дар дил ӯ бпжмрд ,у истилои ғами хирадро бапушанд ,у зеҳн ва киёсту ҳифзу ҳзоқти бротлоқ дар троҷъ уфтад , ва он кас ки бад-ӣни офоти мумтаҳани гашт ҳарчӣ гуяд ва кунад бирав ояд ,у манофеи рои росту тадбири дуруст дар ҳақи вай мзор бошад ,у ҳарки ӯро амини шимурдӣ дар маърази тӯҳмати оради Фўи гумонҳои неки дӯстон дар вай маъкӯс гардад ,у бгноаҳи дигарон мохўз бошад ,у ҳрклмтӣу иборатӣ ки тавонгариро мадҳаст дарвеширо накӯҳишаст : агар дарвеш далер бошад брҳмқ ҳамл уфтад , ва агар саховати варзади босроФу табзир мансӯб шавад , ва агар дар изҳор ҳалам кӯшад онро заъф шимуранд , вагар бўқор гароед коҳили намояд , ва агар забони аўрӣу фасоҳати намояд , ва агар забоноварӣу фасоҳати намояди бсёргўӣ ном кунанд , вагар бмомни хомӯшии гурезад мФҳм хонанд .

Ва марги баҳамаи ҳол аз дарвешӣу суоли мардумон хуштараст , чаҳ дасти дрдҳони аждаҳо кардан . Ва аз пўзшири гуруснаи луқма рубудан бар Карими асоннтар аз суоли лӣиму бахил . Ва гуфтаанд « агар касе бнотўониии дармонд ки умед сиҳҳат набошад , ё бФроқӣ ки висол бар зиёрати хаёл мқсўр шавад , ё ғарибе ки на умеди боз омадан мустаҳкамаст ва на асбоби мақоми муҳайё , ё танги дасте ки бсўол кашад , зиндагонӣ ӯ ҳақиқат маргаст айни роҳат . »

Ва бисёр бошад ки шарму мурувват аз изҳори аҷзу эҳтиёҷ монеъ меояду фарти изтирори брхёнти мҳрз , то даст бимол мардумон дароз кунад , агарчӣ ҳамаи умр азон мҳтрз бӯдааст . Ва уламо гӯйанд « всмти гунаҳгии беҳтар аз баёни дурӯғ , ва самт кунад зФонии аввалитар аз фасоҳати бФҳш ,у мазаллати дарвешии некӯтар аз ъзи тавонгарӣ аз касби ҳарам . »