Шер пурсед ки : кадом мавзеаст ки азон мадхали тавон ? гуфт : гӯйанд « дар дили бандаи ту ваҳшатии ҳодис шудааст бидонча дар ҳақ ӯ фармудӣу имрӯзи мстзиду озурдаи сет » , ва ин ҷойгоҳ бадгумонӣаст хоссаи маликро дар боби касоне ки уқубату ҷафо дида бошанд ё аз манзалати хеши биФтодаҳ ё ба азлӣ мубтало гашта ё хасмиро ки дар ртбт кам азу бӯда бошад бирав тақаддумии афтода , ҳарчанд ин худ ҳаргизи натавонад буд , ва бар хирадманд пӯшида намонад ки пас чунин ҳаводиси эътиқодҳо аз ҷонибин софӣ тар гардад , чаҳ агар дар замири махдум ба сабаби тақсирӣу эҳмолӣ ки аз ҷиҳат хдмтгор расонанд кроҳитӣ бошад чун хашм худ баранду търикии фарохури ҳоли он кас бифармоед лошки асари он зоил шаваду андак ва бисёр чизе боқӣ намонад ,у мғмзи тмўиҳоти қосидон ҳам бишносад ва беш майл ба тараоти асҳоб ағўоз нанамояду фарти ихлосу мносҳту камоли ҳунару кифояти ин каси беҳтар муқарар гардад , ки то бандае кофӣ мухлис набошад дар маърази ҳасад ва адоват науфтаду ёрон дар ҳақ ӯ ба тазвири нгроинд . Ва рост гуфтаанд ки :

Доранда мабош вази балоҳо рстӣ .

Ва агар дар дили хдмтгори хавфӣ ва ҳаросӣ бошад чун молаш ёфт ҳам эмин гардад ва аз интизори бало фориғ ояд . Ва астзодти чокар аз се рӯй берун натавон буд : ҷоҳӣ ки дорад ба эҳмоли махдуми нақсонеи пазирад , ё хасмон бар вай берун оянд , ё неъматӣ ки алФғдаҳ бошад аз дасти бишавад . Ва ҳаргоҳи ризои махдум ҳосил оварад эътимоди подшоҳ бар вай тоза монад ва хасм бимоладу мол касб кунад , ки ҷузи ҷони ҳамаи чизро иваз мумкинаст . Хосса дар хизмати мулӯку аъёни рӯзгор , ва чун ин маъониро тадорук буд озор аз чаҳ ваҷҳ боқӣ тавонад буд ?у қадари ин неъматҳо аввалу охир ки ба ҳам пайвандад касоне тавонанд шинохт ки ба салоҳи аслоф мазкӯр бошанд ва ба нзоҳти ҷонибу иффати зоти машҳур .

Ва бо ин ҳама умед дорам ки малик маъзӯр фармойанду бори дигар дар дом офат накушуд ,у бигузорад то дар ин биёбони эмину мураффаҳ май гирдам . Шер гуфт : ин фасл маълум шуд , алҳақ оростау маъқӯл буд , дили қавии дор ва бар сари хизмат хеш бош , ки ту аз он бандагони нестӣ ки чунин тӯҳматҳоро дар ҳақ маҷол тавонад буд ; агар чизе расонанд онро қабӯлӣу ривоҷӣ сӯрат набандад . Мо туро шинохтаем ва ба ҳақиқати бдонстаҳ ки дар ҷафо сабур бошӣ ва дар неъмати шокир , ва ин ҳар ду сиратро дар аҳкоми хираду шароеъи ихлоси фарзии мтъини шимурӣ ,у удӯли намӯдан азон дар мазҳаби убудийяту дайни ҳифозу футуввати мҳзўри мутлақи доне , ва ҳарчӣ ба хилофи муруввату диёнату сдод ва амонат бошад онрои мстнкру маҳол вау мстбдъу ботили шиносӣ . Бе мӯҷибии хештанро ҳаросони мадор ва мутафаккир мабош ва ба анояту ръотти мо сқти афзой , ки занни мо дар ростӣу амонати ту амрз ба таҳқиқи пайвасту гумон ки дар хираду ҳсоФт ту медоштем пас аз ин ҳодиса ба яқин кашид , ва ба ҳеҷ ваҷҳ аз вуҷӯҳ беш сухани хасмро маҷолу маҳал истимоъ нахоҳад буд , ва ҳар ранг ки омезанд бар қасди сариҳ ҳамл хоҳад афтод .

Дар ҷумла , дил ӯ гарм кард ва бар сар кор фиристод ва ҳар рӯз дар икром ӯ май афзуд , ва ба вуфӯри салоҳу сдод ӯ восиқтар май гашт .

Инаст достони мулӯк дар ончии миёни эшону атбоъ ҳодис шавад пас аз изҳори схту кроҳит . Ва бар оқил муштабаҳ нагардад ки ғараз аз вазъи ин ҳикоёту мурод аз баёну эроди ин мисол чаҳ бӯдааст ,у ҳарки ба таъӣди осмонӣ махсӯс бошад ва ба саодати ин сиррӣ муқайяд гашта ҳиммат бар тафҳими ин ашорот мқсўр гирданд ва наҳиммат бар астшкоФи румузи уламои масруф .

Валлоҳи аъламу ҳўи алҳодии илои сўоءи алсбил .