Зиҳии дарёи зиҳии баҳри ҳаётӣ

Зиҳии ҳасану ҷамолу фари зотӣ

зи ту ҷонами баротии хост аз ранҷ

Яке шамъӣ фиристодаш , баротӣ

зи тундии ишқ ӯ оҳан чу мумаст

Зиҳии ишқи ҳрўни тунди ъотӣ

Валикини сари ишқаши шкрстон

зи нахлистони зи ҷӯҳои Фуротӣ

Шукри лаб , маи рухони ҷом бар каф

Ту май гӯ ҳар крои хоҳӣ ки : « ҳотӣ »

з ҳар лаъл лабӣ бӯаст расида

Ту дарвешӣ ва он лаълаши закотӣ

Дар он шатранҷ агар барадии ту , шоҳӣ

Вале кӯи бахти пинҳон ? ! чунк мотӣ

Худованди шамси дайни дарёии ҷони бахш

Ту шўрстони дарин давлат , мўотӣ

Зиҳии шоҳӣ , латифӣ , бе назирӣ

Ки маҷмӯаст азуи ҷони штотӣ

Агар табриз дорад ҳуба зу

Чаҳ нуқсон гар шавад аз ганҷҳо , тӣ

Зиҳии каъба ки ту ҷони бахши ҳоҷӣ

Зиҳии иқбол ҳар муҳтоҷи раҷӣ

Ҳар он сари кӯ фурӯ ноед ба кайвон

з рӯй фахр , бар фарқаши ту тоҷӣ

Ниҳодаи сар ба таслим ва ба тоъат

Ба пешат аз дилу ҷон ҳар лҷоҷӣ

Зиҳии нури ҷаҳони ҷон , ки нурат

На аз хуршед ва моҳасту Сироҷӣ

Ҳамаи ҷонҳо боқитоъи мисолат

Ки баъзе ъушрӣ , ва баъзе хароҷӣ

Худованд ! шамси дино ! ин мдиҳт

Биҷои ҷоҳ ва фарат ҳаст ҳоҷӣ

Аё табриз , бустони боҷи ҷонҳо

Ки фармони даҳ тӯй бар ҷону боҷай

Мизоҷи дил агар чун барф гардад

зи оташҳои ту гардад нтоҷӣ

Ҳрони ҷону дилии кон зинда бошад

зи меҳри тесташони доими тноҷӣ

Дар он бозор каз ту ҳаст бӯе

Зиҳии мари Юсуфонро бе ривоҷӣ

зи шоҳи мости малик бо Муродӣ

Ки ӯ хатмаст эҳсонро ,у бодӣ

Гар эҳсонро забон бошад бигардад

Ба мадҳу шукр ӯ сесад ибодӣ

Бидон сӯии ҷаҳонгар гӯши дорӣ

Чаҳ човашони ҷонндши мунодӣ !

Даҳони офариниши бози монда

Азон рӯзӣ ки дидстши зи шодӣ

Ҳаме гуяд ба олам ӯ ба савганд

Ки : « то зодӣ , чунин рӯзии нзодӣ »

Яке чанде ниҳони шӯ то нагардад

Ҳамаи бозори маи рӯйони касодӣ

Бидидам ишқи хуонеро фитода

Ба хок ва хӯн бигуфтам : « чун фитодӣ ? »

Ки ту хӯни рези ҷумлаи ошиқоне

Ту низки дили чунин бар бод додӣ ? ! »

Бигуфто : « дидаам чизе ки сад моҳ

Азу сӯзанд дар нори вдодӣ »

Худованди шамси дайн ! охир чаҳ нурӣ ?

Фиришта ё парӣ , ё таши нажодӣ