Пас ҳар киро аз андак ҳушӣ бӯда бошад ,у душмани нафас худ набошад , бар ӯ лозимаст саъй дар истилои қувваи ақлӣа ,у ҷаду ҷаҳд дар истифои саодати абадӣа ,у сарфи вақт дар таҳсили сифоти Ҷамила ,у дафъи ахлоқи разилау перомуни шаҳавоти нафсонӣау лаззот ҷисмонӣа нагардад магар ба қадари зарурат .

Пас , аз ғизо , « ақтсор » кунад ба ончӣ дар сиҳҳати бадан ба он эҳтиёҷ , ва ба ҷиҳати бақои ҳаёт аз он лобуд ва лоилоҷасту рӯзгори худро дар таҳсили алвони таомҳоу ақсоми ғизоҳо зойеъ ва талаф накунад ва агар ҳам аз ин таҷовуз кунад , ин қадари талабад ки мӯҷиби зиллат дар назд аҳл ва аёл набошад ,у зиёда аз ин , вабол ,у боиси хусрон моласт .

Ва аз ҷомеъау либос , ақтсор кунад бар ончии баданро бапушанд ,у дафъи сармо ва гармо кунад ва агар аз ин мартабаи даргузарад ба қадре ҷӯяд ки дар назарҳо хор , ва дар баробари ҳамагон беэътибор нагардад .

Ва аз маҷомеъат , нахоҳад магари ончӣ ба он ҳифзи навъу бақои нафасу насл мтҳққ шавад ва бипарҳезад аз инки ғариқи лаҷаи шаҳавоти нафсонӣау гирифтори қуюду алойиқ дунявӣа шавад , ва аз ин ҷиҳат ба шақовати абаду ҳалокат сармад расад .

Пас эй мъшри ихвону гуруҳи бародарон аз барои худо бар бар худ раҳмат оред , ва бар нафаси худ тараҳҳум кунед , бедор шавед пеш аз онкии ҳамаи роҳҳо бар шумо баста шаваду роҳӣ тай кунед қабл аз онкии пои шумо шикаста гардад ва дарёбед худро ки вақт даргузараст ғофил нанишинед ки умри кӯтоҳ ва мухтасараст чора бисозед пеш аз онкии решаи ахлоқи разила мустаҳкам шавад ,у сифоти радия одат гардад ,у лашкари шайтони мамлакати дилро тасхир кунад ,у тахтгоҳи дил , мақари султон шайтон шавад ,у ҷавонии ту ки вақти қӯт ва тўоноӣӣаст сипарӣ гардад балӣ , « Аннаи Фоно » ту рӯй ба заъфу перӣу нотавонӣ май рӯй ,у сифотӣ ки дар нафас ту ҳаст муҳкам ва қавӣ мегардад .

Ту ки дар ҷавонии муқобила бо ҳизб шайтон накардӣ , ки ҳануз иҳота бар малик дилат накарда буданд , чигуна дар перӣ бо эшон муҷоҳида кунӣ ? «у лои тёсўои ман рӯҳи аллоҳ » яъне « аммо дар ҳеҷ ҳоли навмидӣ аз раҳмати худо раво нест ва дар ҳар вақте бояд ба қадари қувваи саъй ва иҷтиҳод намӯд » .

Манқӯласт аз шайхи комили фозили Аҳмади бен Муҳамади бен ёқӯби Мускуя , ки устодаст дар илми ахлоқ ,у аввал касеаст ки аз аҳли ислом ки дар ин фани шарифи тасниф ва таълӣф намӯд ки гуфта : « ман дар вақте аз мастии табиати ҳушёр , ва аз хоби ғифлат бедор шудам ки мояи ҷавонӣ бар боди рафта буд ,у перӣ маро фарогирифтау одоту русум дар ман мустаҳкам гашта ,у сифоту маликот дар нафаси ман русух карда буд , дар он вақти домани иҷтиҳод бар миён задам , ва ба муҷоҳидоти азимау риёзоти шоқа , нафаси худро аз хоҳишҳои он бози доштам , то онкии худованди олами марои тавфиқи каромати фармӯдау халосӣ аз мӯҳликот ҳосил шуд » .

Пас эй ҷони бародар маъюс мабош ва бидон ки дарҳои файзи илоҳӣ кушодааст ,у умеди наҷот аз барои ҳар касе ҳасту лекин чунон напиндорӣ ки сафоу нўронитӣ ки аз нафас фӯт мешавад ба ҷиҳати кудурату тирагӣ ки аз маъсият дар ҳолатӣ ҳосил мешавад , тадоруки он мумкин бошад , ва тавон навъе намӯд ки сафойӣ ки агар маъсиятии содир нашуда буд ҳосил мешуд тавон таҳсил намӯд , зинҳор , ин андеша Эйаст маҳол , ва хаёлӣаст фосид , зеро ки ниҳояти амр онаст ки осори маъсиятро ба афъоли ҳасанаи маҳви намое , дар ин вақти нафас мисли ҳолатӣ мешавад ки он маъсиятро накарда буд пас ба ин ҳасаноти равшаноӣу саодатӣ ҳосил намегардад ва агар маъсият накарда буд ва ин ҳасанот аз ӯ содир мешуд , аз барои ӯ дар дунёи сафоу баҳҷатӣ , ва дар уқбои дараҷае ҳам мерасед , ва чун ибтидо маъсият карда буд ин сафоу дараҷа аз даст ӯ рафт ,у фоидаи ҳасана , маҳви осор маъсият шуду бас .