Аз ончии гузашт равшан шуд ки аз барои инсон агар чаҳ қавӣу ҷавориҳ бисёраст ,у лекини ҳамаи онҳо ба ғайр аз чаҳор қаҳрамон , мутӣъ ва фармонбардоранд , ва эшонро мдхлитӣ дар тағйиру табдили аҳволи мамлакат нафас нест ,у ончии маншаи асару боиси неку бади сифот ,у хайру шар маликот ҳастанд аз ин чаҳор қувваанд пас ҳамаи ахлоқи неку бад аз ин чаҳор падед ояд ,у маншаи сифоти хайру шар инҳо ҳастанд .
Ва лекин , хайрот ва некӣҳои қувваи оқила дар ҳоли тасаллуту ғалаба онаст , ва бадӣҳоу шарӯри он дар ҳолати забунӣу аҷзи он дар таҳти соири қуво , ва он се қувваи дигар бар акс инанд , зеро ки осори хайру никўӣиҳои онҳо дар ҳолати зиллату инкисору аҷзи эшон дар назд ақласт ,у шарӯру офоти эшон дар вақти ғалабау истилоӣ онҳоаст бар ақл .