Ва аммо аҷаб ба ҷоҳу мансабу ҳукӯмату аморату қурби султону касрати ансору аъвон , аз авлоду хуишону хадаму ғулмону қабӣлау ашира : пас ин маразӣаст ки бисёре аз аҳли дунё ба он мубтало ва ба ин ҷиҳати масокин аз пиндору ғурури эшон дар бало , ба зердастон ба назари ҳақорат назар мекунанд , ва аз ҳар касе чашми зердастӣ ва фурӯтанӣ доранд ғофил аз инки ҳамаи раёсати дунявӣа дар маърази фаноу завол ,у мояи хусрон ва ваболаст .

Касе ки ба нзръқл нигоҳ кунад ҳамаи ин ҷоҳу мансабро монанди саробӣ мебинад ки ташнагони бодияро май фиребад , хёлотӣ чандаст ки ба он кӯдаки табъонро ба дом май кашанд , то чашм бар ҳам май занӣ бояд тахту афсару кулоҳу сару ҷоҳу раёсатро тарк намӯд ва дар хонаи гӯр танҳоу залил бар рӯй хоки хобида на аҳл ҳамроҳанд ва на аёл , на ҷоҳ ба фарёд расад на мол , фарзандону ақорби қадамӣ чанд оянд то ӯро дохил қабр карда ба караму мор ва ақраб бисипоранд ва муроҷиат кунанд .

Бо вуҷӯди инки ин ансору аъвону қабӣлау хуишон дар дунё низ то хоҳиши эшон ба амал меояд бар давр ӯ ҷамъанду гирд ӯ мегирданд , ва он бечораи мискин бояд худро ба мҳолк андозад ,у дайну дунёии худро дрбозд , ва худро бар кӯҳу дарёу биёбону саҳро саргардон созад ,у мутаарризи уқубати схти худованд қаҳҳор гардад то ҳалолу ҳаромро ба ҳам расонаду сарф эшон кунад то аз давр ӯ мутафарриқ нигараданд , ва бар ҷодаи итоат ӯ мустақӣм бошанд , ва дар ҳаводис , аъонту ёрӣ ӯ намоянд ва агар солҳои фаровон ба эшон неъмат бепоён диҳад ва аз барои эшон ҳамаи чиз омода созад ва як рӯз дар як хоҳиши эшон мусомиҳа кунад сар аз итоат ӯ печанд , балки камари душманӣ ӯро бар миён банданд ва дар маҳофилу маҷомеъи бадӣ ӯро мазкӯри созанд ҳамчунон ки мукаррари худ мушоҳида кардаем .