Ва он иборатаст аз ҳолатӣ ки одамии худро болотар аз дайгарӣ бибинаду эътиқоди бартарии худро бар ғайр дошта бошаду фарқи ин бо аҷаб , онаст ки одамии худро шахсе донад , ва худ писанд бошад , агар чаҳ пой касе дигар дар миён набошад , вале дар кибр , бояд пои ғайр низ дар миён ояд то худро аз он бартар донад ва болотар бинад ва ин кибр , сифатӣаст дар нафасу ботин ва аз барои ин сифат , дар зоҳир , осору самарот чандеаст ки изҳори он осорро такаббур гӯйанд .

Ва он осорӣаст ки боиси ҳақир шумурдани дайгарӣу бартарӣ бар он гардад , монанди : музоиқаи доштан аз ҳамнишинӣ бо ӯ , ё ҳамхӯрокӣ бо ӯ , ё имтиноъ дар паҳлуи нишастан бо ӯ , ё руфақоат ӯ ,у интизори салом кардану таваққуъи истодан ӯ ,у пеши афтодан аз ӯ дар роҳ рафтан ,у тақаддум бар ӯ дар нишастан , ва беилтифотӣ бо ӯ дар сухани гуфтан , ва ба ҳақорат бо ӯ такаллум кардан ,у панду мавъиза ӯро бевақъ донистан ,у амсоли инҳо .

Ва аз ҷумлаи осор кибраст хиромону домани кашони роҳ рафтан ва баъзе аз ин афъол гоҳе аз ҳасаду кӣнау риё низ нисбат ба баъзе содир мешавад , агар чаҳ одамии худро аз ӯ болотар ҳам надонад .

Ва бидон ки кибр аз аъзами сифот разилааст ,у офати он бисёр ,у ғоилаи он бешумораст чаҳ бисёранд аз хавосу авом ки ба воситаи ин мараз ба ҳалокат расидаанду басии бузургони айём , ки ба ин сабаби гирифтори дом шақоват гаштаанд аъзам ҳиҷобӣаст одамиро аз вусӯл ба мартабаи фуюузот ,у бузургтар парда Эйаст аз барои инсон аз мушоҳидаи ҷамоли саодат , зеро ки ин сифат , монеъ мегардад аз касби ахлоқи ҳасана чун ба воситаи ин сифат , одамӣ бар худ бузургӣ мебинад , ки ӯро аз тавозуъу ҳалам ,у қабули насиҳат ,у тарки ҳасаду ғайбату амсоли инҳо манъ мекунад балки халқ бадӣ нест магари инки соҳиби такаббури муҳтоҷ ба онаст , ба ҷиҳати муҳофизати иззату бузургии худ ва ҳеҷ сифат некӣ нест магари инки аз он оҷизаст ва ба сабаби бими фӯти бартарии худ ва аз ин ҷиҳати оёту ахбор дар мазаммату инкор бар он хориҷ аз ҳизи шумор ва тзкораст .

Худоӣ таъолӣ мефармоед « итбъи аллоҳи алии кули қалби мутакаббири ҷаббор » хулосаи маънии онкии занг ва чирк мефиристад худо бар ҳар дили мутакаббирӣ ва мефармоед : « анаи лоиҳби алмсткбрин » яъне « ба дурустӣ ки худо дӯст надорад такаббуркунандагонро » ва дигар мефармоед « сأсрФи ани оётии аллазӣнаи иткбрўн » яъне « зуд бошад ки баргардонам аз оёти худ , рӯй касонеро ки такаббур меварзанд » ва боз мефармоед : « адхлўои أбўоби ҷаҳаннами холидин фӣҳо Фбӣси мсўии алмткбрин » яъне « дохил шавед дар дарҳои ҷаҳаннам , дар ҳолатӣ ки мухиллад хоҳед буд дар он , пас бад мақомӣаст мақоми такаббуркунандагон » .