Ва махфӣ намонад ки боису маншаи ҳамаи инҳо муҳаббати дунёии дниаҳ ,у манофе онаст , зеро ки ба ҷиҳати танагии дунёу маҳсӯр бӯдани манобеи он , маҳали низо ва мухосима мешавад чун мумкин нест ки манфиатӣ аз он молу мансаб ба касе бирасад магари инки аз дасти дайгарӣ берун равад ба хилофи охират , ки чун онро танагӣ нест лиҳозои низоу хусуматии миёни аҳл он намебошад .

Ва мисоли он дар дунё , илми ҳақиқӣ ва маърифат худост чун ҳар ки толиби маърифати ҳақу илм ба сифоти ҷалолу ҷамол ӯ , ва шинохтани ъҷоӣби сунъ ӯаст , ҳасад ба дайгарӣ ки олам ба инҳо бошад наме барад , зеро ки аз бисёре уламо , илми дайгарӣ кам намешавад ва ба як чиз , ҳазор ҳазор нафар метавонанд олам шаванд ва ҳар як ба маърифату доноӣии худ шод ва Фрҳнок гирданду лиззат ӯ ба воситаи лиззати дайгарӣ аз илми худ , кам намегардад балки ба ҷаҳот бисёр боиси зёдтии лиззат ва баҳҷат мегардад ва ҳамчунинаст мартабаи қурби худоу муҳаббат ба ӯ ,у шавқи лақоӣ ӯу ғайри инҳо аз неъматҳои ухравӣа .

Ва аз ончии гуфтем маълум шуд ки дар миёни уламои охират , ҳасад ва адоватӣ намебошад , балки эшон аз касрати навъи худ , ва бисёре шарики мбтҳҷ ва масрур мегирданду ҳасадӣ ки аз барои аҳл илм ҳаст , дар миёни уламои дунёст ва эшон касоне ҳастанд ки мақсӯди эшон аз илм , талаби молу ҷоҳу қурби амир ва подшоҳаст чун мол ҷисмӣаст ки чун ба даст касе расед дасти дигарон аз он холӣ мемонаду дили мардум ба таъзими олимӣ мамлу шуд аз таъзими дайгарӣ мунсариф мегардад ва ё кам мешавад ва ин сабаби нуқсон ҷоҳ мешавад пас ба ин сабаб , ҳасад дар миёни эшон ҳосил мешавад ва чун агар шахсеи молики ҳама рӯй замину ончӣ дар он аст гардад дигари чизе боқӣ намемонад ки дайгарии молик он шавад , ба хилофи неъматҳои охират ки ниҳоят аз барои онҳо нест , ва агар касе молики баъзе аз онҳо шавад , манъи дайгариро аз он намекунад чунончӣ агар касе олам ба баъзе аз улӯм шавад монеъ ин нест ки дигарон ҳам ба он олам гирданд .

Ва аз ончӣ мазкӯр шуд равшан шуд ки сари ҳасади мардумон бар якдигари манзур бӯдан амреаст ки кифояти ҳамаро намекунаду вафо ба матлӯби ҷамеъ наме намояд ва ба ин ҷиҳат , ин сифати хабиса аз сифоти гирифторони зиндони дунёст .

Пас эй ҷони бародар бар худ меҳрбон ,у толиби роҳату айш ҷовдон мабош неъматиро талаб кун ки музоҳиматӣ аз барои он несту лиззатиро биҷавӣ ки кудуратӣ ба он нҳмолиро таҳсил кун ки аз тасарруфи дуздони мأмўн , ва мансабӣ бигир ки аз азл , масӯн бошад .

Ва он неъмат , неъмат маърифат худосту муҳаббату инс ба он мавлоу инқитоъ ба ҷаноби муқаддас ӯу таслиму ризо ба машйату ирода ӯ .

Пас агар ин лиззат , аз барои ту набошад ,у муштоқ расӣдан ба он набошӣ ,у лиззати ту мунҳасир бошад ба неъматҳои ҳиссӣаи хасисаи дунявӣа , ки ҳамаи маҳзи ваҳму хаёл ,у оқибати он вабол ва наколаст , пас бидон ки ҷавҳари зоти ту маъюб , ва аз олами нуру баҳҷат , маҳҷӯбаст шайтони лъини туро бо худ қарини сохта ва туро фиреб додааст ва туро чун худ аз мушоҳидаи анвори олами қудси маҳрӯм сохтаасту ани қариб бо бҳоему шаётини маҳшури хоҳии гашт , ва дар асфали соФлин бо онҳо дар ғулу занҷири хоҳӣ буд ҳамчунон ки дар ин дунё низ ба ин лиззатҳо паст гирифтор гаштае .

Ва туро мартабаи идроки баҳҷату сарвари маърифати парвардгор ,у муҳаббату инс ба ӯ несту мисоли ту чун фард « анин »аст ки идроки лиззати ҷимоъро нанамудаанд пас ҳамчунон ки фаҳмидани ин лиззат , махсӯси мардони саҳеҳ алмзоҷаст , ҳамчунин идроки лиззати маърифати худои махсӯс ба мардонеаст ки « лои тлҳиҳми туҷҷорау лои байъи ани зикри аллоҳ » яъне « машғӯл намесозад эшонро ҳеҷ гӯна доду ситадӣ аз ёди худо » .