Чун вуҷуби амр ба маърӯфу одобу шароити онро маълум кардӣ , бидон ки мункирот , яъне аъмоли ношоиста ки шомили ҳаром ва макрӯҳаст бисёрасту ончӣ дар амсли ин рӯзгор дар миёни мардуми шойиъ шудау русуми эшон бар онҳо ҷорӣ гашта бешумор ,у аҳсоءи онҳо ба тариқи тафсил мумкин несту муҷмали онҳо низ бисёраст аз он ҷумла аъмолӣаст ки ғолиб онаст ки дар масоҷид мебошад , мисли ихлол ба воҷиботи намоз ва баъзе афъоли он , чун тарки тумаънина дар рукӯъу суҷуду таъхири намоз аз вақти ону наҷосоти дохили масҷиди намӯдан ва дар онҷои сухани дунёи гуфтану хариду фуруш кардану девонагону атфол дар онҷои бозӣ кардану Гана кардан дар қуръону ғалати хондани ону ҳозир шудани занону назар кардан эшон ба мардону назар кардани мардон ба эшону дохил шудани ҷанбу ҳоиз дар ону Гана кардан муаззинин ва таъзия хонону соири хонандагону пеш аз вақти азони гуфтану ҳадиси дурӯғ дар мавъиза ё таъзияи нақл кардану фатво додани ғайри аҳл ва дар ваъзу нақли ҳадиси риё кардану қасди хўднмоӣӣ кардан ,у амсоли инҳоу ҳамаи инҳо афъол ношоистааст ки баъзе аз онҳо ҳаром ва баъзе макрӯҳаст .

Ва ҳар ки бар ҳароми онҳо матлаъ шуд наҳй аз он бар ӯ воҷиб , ва ҳар ки бар макрӯҳи онҳо матлаъ гардид наҳй аз он бар ӯ мустаҳабаст ва аз он ҷумла , аъмол ношоистӣаст ки бештар дар бозорҳо рӯй диҳад , чун : дурӯғи гуфтан дар муомилоту пинҳон кардани айби матоъу қисми дурӯғу низо кардану фӯҳшу дашному таъну лаън ва кам фурӯшӣу муомилоти фосидау дохил шудан дар хариду фуруши бародари муъмини худу рибо хӯрдан ,у ғайри инҳо .

Ва аз он ҷумла , афъоли мункира Эйаст ки дар кӯчаҳо ва « шўоръаст , чун : сутунҳо дар миёни роҳ гузордану даккау тахтгоҳи сохтан , ки боиси танагӣ роҳ шавад , ё муттасил ба малик ғайр кунаду роҳ бар мардуми танг кардан ба гузордан тибқҳои атъима ё ҳемау чорпо бастану бори ҳемау хору хасу наҷосати бурдан ба навъе ки мардум мтأзӣ шаванд , магари инки дигар роҳӣ набошаду чорпоёнро зиёда аз қадари тоқати боркрдн ва дар миёни роҳи забҳ кардан ,у хӯну саргин дар онҷои рехтану хокрўбаҳу хокистару амсоли он афкандану оби Пошидан , ба навъе ки мӯҷиби лағзиш по бошаду новдон дар кӯчаҳои танг гузордан , ки зарари он ба мора расаду саги газанда бар дар хонаҳоӣ ки бар сар роҳ бошад бастан ,у амсоли инҳо .

Ва ҳамчунин маосӣ эй ки дар ҳаммомҳо ва корвонсароҳо ва маҷлисҳоу мадрисаҳо ва робитҳоу дафтархонаҳоу ғайр инҳо ёфт мешавад , аз : кизбу ғайбату риёу исроф ва худ нмоӣӣу сухани лағв ва мисли инҳоу ҳамаи мункиротро ҳар ки матлаъ шуд бояд дар мақоми дафъу манъ он барояду амсоли инҳо ки зикр шуд , аз маосӣ ҷузъӣааст .

Ва аммо гуноҳони азима , чун : бидъат дар дайн ,у зулм бар мусалламин ,у қатлу зиноу ливоту шурби хамру Ганау созу назар ба номаҳрам ва хӯрдани моли ҳаром ,у намоз дар макони ғасбӣ ,у вузӯу ғусл дар оби ҳаром ,у тасарруф дар моли вақф ,у ғасби мавқӯфот ,у муомила бо зулма ,у ҷоҳил бӯдан ба усӯли дайну масоили ибодоту ғайри инҳо беҳад ва ниҳоятасту аҳсои онҳо мумкин нест , хусусан дар амсоли ин замони пас агар аз барои муъмини дайни дорӣ муяссар шавад ки баъзе аз инҳоро дафъ кунад , аз барои ӯ ҷоиз нест ки дар хона худ биншинад ва аз мардум канора ҷӯяд , балки бар ӯ воҷибаст ки берун ояду доман бар миёни бандаду дайни худоро аъонт кунад балки аз барои ҳар мусалламии сазовор онаст ки ибтидо аз худ шурӯ кунад ва худро ба салоҳ овараду мувозибат бар тоъоти намояду муҳаррамотро тарк кунад , баъд аз он , ба аҳлу авлоду ақорбу хуишони худ пардозад ва эшонро иршод кунад , ва аз аъмоли ношоиста боз дорад ва чун аз эшон фориғ шуд таъаддӣ ба ҳамсоягону аҳли маҳалла худ кунад ва аз эшон ба аҳли шаҳри худ ва ҳамчунин то ба ҳар ҷой аз олам ки даст ӯ бирасаду чунончӣ касе бо вуҷӯди қудрат дар яке аз инҳо , эҳмол ва мусомиҳа кунад бояд мустаъиди муохзаи парвардгор дар мавқиф қиёмат бошад .