Ҳамчунон ки ишора ба он шуд : зиди қаҳру даврӣ аз бародарони муъмин , оштӣу улфат бо эшонаст ва ин аз авсофи Ҷамилау аъмол фозилаасту савоби он беҳад ,у фоидаи он бениҳоятаст .

Аз ҳазрати рисолати мأби слии аллоҳи алайҳу ?алау силам Марвӣаст ки « Ҷабраил хабар дод маро ки худои фириштае бар замин фурӯ фиристод , он фиришта мерафт , то ба дар хона Эй расед , ки мардии истодаи изни дохил шудан май талабад фиришта гуфт : бо соҳибхона чаҳ кори дорӣ ? гуфт : бародари мусулмон манаст , барои худо ба дидан ӯ омадаам фиришта гуфт : кори дигари надорӣ ? гуфт : на пас он фиришта ба ӯ гуфт : ба дурустӣ ки ман фиристода худоем ба сӯии туу худои туро салом май расонад , ва мегуяд : биҳишт аз барои ту воҷиб шуд ва гуфт : худоӣ мегуяд ки ҳар мусулмонӣ ки зиёрат мусулмонӣ кунад , на онаст ки ӯро зиёрат карда , балки маро зиёрат кардаасту савоб ӯ бар ман биҳиштаст » ва аз ҳазрати эмоми Муҳамади боқири алайҳи ассалом Марвӣаст ки « чун муъмин аз манзили худ берун меояд , ки бародари худро зиёрат кунад , пас худои таъолии фириштае ба ӯ муваккил мегирданд , ки болӣ аз болҳои худро дар зери қадам ӯ май афканду боли дигарро соябон ӯ мекунад ва чун ба манзили бародари муъмин дохил мешавад , худои таъолӣ Нидо мефармоед ки эй бандаи таъзимкунанда ҳақи ман ,у пайравикунанда осори пайғамбари ман лозимаст бар ман ки таъзим ту кунам аз ман суол кун то ато намоям бихон маро то иҷобати туро фармоем , сокити шӯ то бе талаби ҳоҷати ту бароварами пас чун муроҷиат кунад , он фириштаи мушояат ӯ кунад ва ҳамчунон боли худро соябон ӯ месозад , то ба манзили худ дохил шавад баъд аз он , худои таъолӣ Нидо фармоед ки ба таҳқиқ воҷиб гардонидам барои ту биҳишти худро ва туро изн шафоат додам аз барои бандагони худ » ва низ Марвӣаст ки « ҳар муъминӣ ки аз манзил худ барояд , ки зиёрати бародари муъмин худ кунад ,у ориф ба ҳақ ӯ бошад , худои таъолӣ барои ҳар қадамии ҳасанае аз барои ӯ менависаду сиӣаҳ эй ӯро маҳв мекунаду дараҷа ӯро баланд мегирданд ва чун дар хонаро бикӯбад , дарҳои осмон аз барои ӯ гушӯда мешавад ва чун бо ҳам мулоқот кунанду мусофаҳаи намоянд ,у даст ба гардан якдигар кунанд , худои таъолии мутаваҷҷеҳ эшон гардад , ва ба эшон бар малоика мубоҳот кунад ва фармоед : назар кунед ба ин ду бандаи ман ки зиёрат якдигар намуданд , ва дар роҳи ман бо ҳам дӯстӣ карданд бар ман лозимаст ки эшонро азоб накунам ба оташ , баъд аз ин , пас чун бозгардад , ба адади нафасҳо ва қадамҳо ва суханҳои ӯ малоикаи мушояат ӯ кунанд ва ӯро аз шдоӣди дунёу азоби охирати муҳофизати намоянд , то мисли он шаб аз соли ояндаи пас агар дар аснои он соли бимирад аз ҳисоби рӯзи қиёмат муъоф бошад » ва аз ҳазрати эмоми ҷаъфари содиқи алайҳи ассалом Марвӣаст ки « ҳар ки ба дидани бародари муъмин худ баравад , худоӣ таъолӣ мефармоед ки маро дидан кардӣу савоби ту бар манаст .

Ва розӣ намешавам аз барои ту савобиро камтар аз биҳишт » ва фармуд ки « зиёрати бародари муъмин аз барои худо беҳтараст аз озод кардан даҳ бандаи муъмин ва ҳар ки як бандаи муъминро озод кунад , ба ҳар узвӣ аз бадан ӯ ҳамон узв ӯ аз оташ маҳфӯз мегардад » ва аз ҳазрати расӯли слии аллоҳи алайҳу ?алау силам Марвӣаст ки « ду нафар ки якдигарро мулоқот кунанд , мисли ду дастанд ки якдигарро мешӯйанд ҳеҷ ду нафари муъминии якдигарро мулоқот намекунанд , магари инки ба восита ҳар кадом , худои хайрӣ ба он дигар май расонад »у ахбор ба ин мазмун аз ҳад афзӯнасту сар дар таъкӣд дар зиёрати бародарони муъмини якдигарро онаст ки мулоқоти эшон бо якдигар , боиси рафъи нохушӣу адоват ,у ҳусӯли улфат ва муҳаббат мегардад ва ин аъзами асбоби ислоҳи амри дунё ва охиратаст , зеро ҳусӯли ваҳшати миёни ду нафар , мӯҷиби фурсати шайтону шодӣ ӯасту сабаби гирифтагии хотиру машғӯл шудани дил ва бозмондан аз ислоҳ худ мешавад ва чун улфату муҳаббат дар миёни бародарон динӣ бӯда бошад , бисёре аз асбоби фароғати ҳосил ,у гирифтории хотир зоил мешавад ва аз инаст ки худои таъолӣ дар мақоми имтинон бар муминин мефармоед : « луи أнФқти мо фии аларзи ҷмиъои мо أлФти байни қлўбҳму локини аллоҳи أлФи бинҳм » яъне « ту ҳар гоҳи ончӣ дар рӯй заминаст , ҳамаро сарф мекардӣ ки улфати миёни дилҳои бандагон ман биндозӣ наметавонистӣ ,у лекини худои худ улфати афканди миёни эшон » ва ба ин сабаб , амр шудааст ба салом кардан бар якдигару мусофаҳаи намӯдану мъонқаҳ кардан .

Ҳазрати расӯли слии аллоҳи алайҳу ?ала ва силам фармуд ки « сазовортарин мардум ба худоу пайғамбар касеаст ки ибтидо ба салом кунад » ва аз ҳазрати эмоми Муҳамади боқири алайҳи ассалом Марвӣаст ки « худо дӯст дорад фош кардани саломро » .

Ва фармуд ки « аз ҷумлаи тавозуъу фурӯтанӣ онаст ки ба ҳар ки мулоқот кунӣ бар ӯ саломи нмоӣӣ » ва аз ҳазрати эмоми содиқи алайҳи ассалом Марвӣаст ки « бо якдигар мусофаҳа кунед ки мусофаҳаи кӣнаро аз дилҳо май барад » ва фармуд ки « мусофаҳа кардан бо муъмин , афзаласт аз мусофаҳа кардан бо малоика » ва низ Марвӣаст ки « чун ду муъмин бо якдигар мулоқот кунанду мусофаҳаи намоянд , худои таъолии дасти худро дар миёни дастҳои эшон дохил мекунад , ва бо онкии муҳаббат ба бародари муъмини худ бештар дорад мусофаҳа мекунад »у ҳазрати пайғамбари слии аллоҳи алайҳу ?ала ва силам фармуд ки « чун яке аз шумо бародари худро мулоқоти намояд , бар ӯ салом кунад ва бо ӯ мусофаҳа кунад » ва аз ҳазрати эмоми ҷаъфари содиқи алайҳи ассалом Марвӣаст ки « чун ду муъмин бо якдигар мъонқаҳ кунанд ,у даст дар гардани якдигари намоянди раҳмати илоҳии эшонро фурӯ мегирад ва чун ҳамдигарро дар оғӯши кашанд , ва аз он , ғайр аз ризоӣ худо нахоҳанд ,у манзурашони ғаразӣ аз ағроз дунявӣа набошад , аз ҷониби раби алъзаҳ ба эшон хитоб расад ки гуноҳони шумо омирзида шуд , амалро аз саргерӣад » ва ба ин сабабаст ки амр ба меҳмонӣ кардан ,у иёдати марӣз ,у ташйиъи ҷиноза ,у таъзияти аҳли маъсият ,у амсоли инҳо шуда .

Ва аз ин ахбор мстФод мешавад ки иҳтимоми ҳазрати борӣ ба улфату дӯстии миёни бандагони худ то чаҳ қадараст ва аз барои ҳифзи ин сифат , чаҳ суннатҳо суннӣа қарор дода ва чаҳ қоидаҳо вазъи фармӯда ва дар ин замон , аксари суннатҳо матрӯку фаромӯш шудау тариқаи ҷоҳилият дар миёни мардум шуюъ ёфта аз осори набувват , биҷузи расмӣ , ва аз тариқаи шариъат , биҷуз исмӣ намонда шайтони сифотӣ чанд ҳам расидаанд ки ба ҷиҳати пешрафти ғаразҳои фосидаи ду рӯзаи дунёии худ , нифоқу адовати миёни бандагон худо меафкананду ончиро ки парвардгори эшон ин ҳамаи иҳтимом ба он дорад , пушт по мезананд ба дидани якдигар наме раванд , магар аз рӯй рибоу нифоқ ,у мабнӣ бар ағрози фосидау ҳамдигарро пурсиш , намекунанд , магар аз роҳи фасод ва ниятҳои ботилаи саломро яке аз ъломот пастӣ мешимуранд , ва аз ҳар касе таваққуъ салом мекунанду мусофаҳаро шева « балҳо » медонанд .