Ва махфӣ намонад ки ғайбат кардани мунҳасир ба забон нест , балки ҳар навъе ки нақсӣ аз ғайрро бафаҳманд ғайбатаст , хоҳ ба қавл бошад , ё феъл , ё ишора , ё аимоء , ё рамз , ё навиштан .

Марвӣаст ки « занӣ бар Оиша ворид шуд чун берун рафт Оиша бо дасти худ ишора кард ки ин кӯтоҳаст ҳазрат фармуд ки ғайбат ӯро кардӣ » ва фарқӣ нест дар ҳурмати ғайбат , миёни кинояу тасреҳ балки басо бошад ки киноя бадтар бошаду ғайбат ба киноя , мисли инки гўӣӣ : алҳмди ллаҳ ки худои моро мубтало накард ба ҳамнишинии зулма ё ба ҳуби раёсат ё саъй дар таҳсили мол ё бигӯе : наузи биллоҳ аз бешармӣ , ё худои моро муҳофизат кунад аз бешармӣу ғараз аз инҳо киноя ба шахсе бошад ки муртакиби ин аъмол бошаду басо ки чун хоҳад ки ғайбат касеро кунад аз роҳи риёу ташаббуҳ ба слҳо , ибтидои мадҳ ӯро мекунаду мазаммати худро низ мекунад чунончӣ мегуяд : фалони шахс чаҳ бисёр хуби шахсе буду рӯзгор ӯро низ мисли мо кард ва аз дасти шайтон халосӣ наёфт .

Ва баъзе аз ғайбат кунандагон ҳастанд ки чун мехоҳанд ғайбати мусулмониро кунанд аз роҳи нифоқ , ғаму андӯҳи худро бар ҳоли он шахс изҳор мекунанду ҳоли инки дар дили худ , ҳеҷ андӯҳӣ надоранд , чунонкӣ мегӯйанд : оҳ , чаҳ қадар ғусса хӯрдам дилами сӯхт ба ҷиҳати фалони шахс ки беобрӯ шуд ё фалони амал аз ӯ срзд ё ба ӯ иҳонат расед худои амр ӯро ба ислоҳ оварад ва ин мунофиқ агар дӯст ӯ будӣу ғаму андӯҳ ӯро хӯрдӣ пас изҳор накардӣу дъоӣӣ ки ба ӯ мекунад дар хилват кардӣ пас изҳори ҳузну дуо аз хабосат ботин ӯсту шайтони лъин ӯро бозичаи худ қарор дода , бар ӯ амрро муштабаҳ карда ва бар риш ӯ механдаду ҳасанот ӯро ба бод медиҳад ва ӯ чунон пиндорад ки хуб мекунад ва намедонад ки тезбинони олами донишу бениш , аз аҳволу авзоъи бурун ӯ , аҳволи дарунашро дарак май намоянд .

Ва бисёранд ки ғайбати мусулмониро мекунанд ва баъзе аз ҳуззор намешунаванд баланд мегӯйанд субҳони аллоҳ аммо аҷаб нест чунин чизе то ӯ хуб мутаваҷҷеҳ шавад ва ин ҳар чаҳ мехоҳад бигӯед .