Бидон ки аз барои марази ғайбат кардан ду навъ муолиҷааст : яке бар сиблати иҷмолу дайгарии тафсил .

Аммо муолиҷаи он бар сиблати иҷмол онаст ки дида басират бигушоеу соъатӣ дар оёти қуръонӣау аҳодӣси мутакассира ки дар боби мазаммати ин сифати хабисаи ворид шудаи татаббуъи намое ва аз ғазаби ҳақи субҳонау таъолӣу азоби рӯзи ҷазои ёдоварӣу баъд аз он , мафосиди дунявӣаи онро ба нзрдроўрӣ , зеро гоҳаст ки ғайбати он касеро ки мекунӣ ба ӯ бирасад ва ин маншаи буғзу адоват ӯ гардад ва дар мақоми иҳонат ё ғайбат ё азият ту барояд ва басо бошад ки амр ба ҷоӣӣ мунҷар шавад ки чора он натавон кард пас аз инҳо таъаммул кунӣ ки агар касе ғайбати туро дар назд ғайри бикунад чигуна озурдау хашмнок хоҳӣ шуду муқтазои шарафи зоту ниҷобати табъ онаст ки розӣ набошӣ дар ҳақи ғайр , ончӣ аз барои худ напасандӣу баъд аз ҳамаи инҳо мутаваҷҷеҳи забон худ бошӣу муроқиби аҳволи он « шӯй ки онро ба ғайбати нгшоӣӣ ва ҳар суханӣ ки хоҳии бгўӣии ибтидо дар он таъаммул кунӣ агар онро мутазаммин ғайбатӣ ёфтӣ худро аз он нигоҳдорӣ то одат кунӣ .