Пас эй ҷони бародар аз ин душман мутмаин машав ва гумон макун ки дилии аздсти он фориғаст , балки монанди хӯн дар бадани инсони ҷорӣу сайёл ,у ҳамаи онро , монанди ҳаво дар қадаҳи фурӯи гирифта ва агар хоҳии қадаҳиро аз ҳавои холии намое наме туоне то онро аз чизи дигар пар насозӣ , балки қадре ки аз оби Маслан пар гардад , аз ҳаво холӣ мешавад пас зарфи дил низ чунинаст агар онро машғӯл ба ёди худоу фикри амре аз умӯр динӣа кардӣ мумкинаст ки омад ва шуд шайтони лъин аз он кам шаваду ало ҳар лаҳза ки аз худо ғофил монад дар он дами шайтон бо васвасааш дар онҷо ҳозир мешавад , ҳамчунон ки худованди мутаъол дар китоби Карими тасреҳ ба он фармӯда ки « вмни иъши ани зикри алрҳмٰни нақизи ?лаи шитонои Фҳўи ?лаи қарин » яъне « ҳар ки аз ёди худованди рҳмн боз мемонад бронгизоними шайтонро ки қарин ва ҳамнишин ӯ бошад »у расӯли худои слии аллоҳи алайҳу ?ала ва силам фармуд « ани аллоҳи ибғзи алшоби алФорғ » яъне « худованд душман дорад ҷавониро ки бекор бошад » зеро ки касе ки машғӯли амал мубоҳӣ набошад ки дил ӯро машғӯл созад ломҳолаҳи шайтон фурсат намӯда дохили хона дилаш мегардад ва дар онҷо ошиёна месозаду тўолд ва таносул мекунад ва аз иҷтимои насл ӯ низ наслҳои дигари мутаваллид ва ҳамчунин إлии ғайри алнҳоиаҳ .

Пас алоҷ нест дар дафъи всоўси шайтонӣау хавотири нафсонӣаи магари қатъи ҳамаи алойиқи зоҳирӣау ботинӣа ,у тарки ҷоҳу молу аҳлу аёл ,у фирор аз ёру рафиқу дӯсту шафиқ , ва дар кунҷи тнҳоӣии нишастан ва дар ба рӯй ошноу бегона бастан ,у ҳамаи ҳамӯамро яке кардан ва ҳамин ҳам кифоят намекунад , то одамиро басиратӣ ҳосил набошаду қувваи фикр дар осори аҷоиби сунъи раб Алъоламин надошта бошад ва дар ботини сайр дар малакӯти осмону замин натавонад кард то инки ба иштиғол ба ин афкор , дилро аз дасти шайтони нобакор халос созад ва касе ки ин басирату қувва аз барои ӯ набошад бояд худро машғӯл созаду баъд аз қатъи алойиқу гӯшаи нишинӣ ба авроду азкору муноҷот бо парвардгору намозу дуоу ибодату таловати қуръон бо ҳузури қалб , зеро ки зоҳириро бе ҳузури қалб дар дил асарӣ нест .

Ва аз ончии мзкўршд зоҳир шуд ки агар алоҷи қатъи всоўсу хавотири болмраҳ мумкин бошад намешавад магар бо ба ҷо овардан се амр :

Аввали онкии роҳҳои азимаи шайтонро дар дил ки рӣўси сифоти змимаҳ ,у усӯли маликот разилааст сад кунад , монанди шаҳвату ғазабу ҳирсу ҳасаду адовату аҷабу кибру тамаъу бухлу ҷубну муҳаббати дунёии дниаҳу бими фақру фоқау асабяту баддилӣ ба худоу халқу наҳви инҳо ки ҳар як аз инҳо дарӣ ҳаст васеъ аз барои шайтон ки чун онро мафтӯҳ дид дохил дил мешаваду машғӯл васваса мегардаду баъд аз сади онҳо роҳӣ нахоҳад ёфт магар гоҳе бар сиблати гузору убӯр , аз роҳҳои хФиаҳ дохил шавад .

Дувум : гушӯдан дарҳои малик ки аздоди сифот мазкӯрааст , аз ахлоқи фозилау авсофи шарифа ,у мулозимати вараъу тоъату мувозибат бар тақвоу ибодат .

Сеюм : иштиғол ба зикри худованди манон дар дилу забон чун ки баъд аз сади абвоби ъзмиаҳи шайтон , агар чаҳ салтанату тасарруфоти зоҳира аз мамлакати дил тамом мешаваду лекин аз роҳҳои пинҳонии гоҳи гоҳ бар сиблати гузору убӯр аз онҷо мегузараду чунончӣ ба ёди худои дафъи онро накунӣ гоҳ бошад ки ба тадриҷи роҳии васеъ ба ҷиҳати худ пайдо ва дар баъзе аз завоёии дили мأўӣ ва маскан кунад ва аз барои зикри худо дар дил ва худро бар он доштан агар чаҳ мадхалят бисёреаст дар дафъи хавотиру рафъи всоўс ,у лекини ҳаргоҳи сади роҳи шайтон нашуда бошаду ахлоқи змимаҳу алойиқи дунявӣаро аз худ дафъ накарда бошад чандон фоидае бар он мутараттиб намешавад , балки ҳар чаҳ ба ёди худои дафъ он мешавад зиёда аз он дохил мешавад , монанди ҳавзии азим ки аз наҳрҳои азими обии мутаъаффини дохил он шавад ва бо зарфӣ , оби онро беруни резӣ , зеро то сад роҳ накунӣ манъи обро натавонӣ карду ончӣ аз зарфии беруни резии азъоФи он аз наҳрҳо ворид мешавад то ҳавзро аз оби мутаъаффин мамлу созад .

Ва шайтонро ташбеҳ кардаанд ба сегӣ гурусна ,у сифоти змимаҳро ба ғизоҳои саг , аз гӯшту нону амсоли он ,у зикри худоро ба рондани саг аз дасту забон ва модоме ки ғизо ҳозираст саг аз дунболи ту даст бар намедорад ва агар ба рондани қадамӣ пас равад боз бар мегардад .

Ва ҳамчунин шайтони шабоҳат ба мараз дорад ,у сифоти разила чун ахлоти фосида ,у зикр , монанди ғизоҳои муқаввӣааст ва ғизоҳои муқаввӣ вақте баданро нофеъу маразро дофеъаст ки аз ахлот пок бошад .

Пас фоидаи зикри ҳангомӣ зоҳир мегардад ки дил аз шўоиби ҳавасу ҳавои пок ва аз анвори вараъу тақво тобнок бошад ҳамчунон ки худо мефармоед : « ин аллазӣнаи атқўои азои мсҳми тоӣФи ман алшитони тзкрўои Фозои ҳам мбсрўн » яъне « касоне ки муттақеу прҳизкорнд ҳаргоҳ бирасад эшонро васвасае аз шайтони ҳушёру мутазаккир худо мешаванд , пас ба воситаи тазаккур , дидаи басирати эшон бино ва аз чанги всоўс раҳо мегирданд » .