Ва махфӣ намонад ки он зикрӣ ки дофеъи всоўси шайтонӣау монеъ хўотрнФсониаҳаст зикр қалбӣаст ки машғӯли сохтан диласт ба ёди худо ,у тазаккури қудрату азимат ,у тнзаҳу тақаддусу ҷалолу ҷамол ӯ ,у тафаккур дар саноеъу аҷоиби махлуқоти осмону замину соири умӯри мутаъаллиқа ба дайну ҳаргоҳ бо он зикри забонӣ низ ҷамъ шавад фоидаи он атум , ва дар дафъи шаётин адхл аст

Аммо зикри забонӣ танҳо агар чаҳ холӣ аз савоб несту лекини муқобила бо ҷанд шаётину мудофиаи всоўси он лъин натавонад кард ва агар васвасаи шайтон ба зикри забон рафъ шудӣ ҳар касеро дар намози ҳузури қалби ҳосил будӣу хаёлоти фосидау всоўси ботила ба хотир ӯ наомадӣ , зеро ки миннатҳои ҳар зикру ибодатӣ дар намозаст , бо вуҷӯди инки ҳар ки мулоҳизаи ҳоли худро намояд меёбад ки афкори радия дар ҳоли намози бештар , балки ончӣ аз фузули дунёи гумшуда дар намоз пайдо мешаваду ончии фаромӯш шуда дар он вақт ба хотир ме расад

Ва сар дар ин , онаст ки чун намози болотарин ибодоту муштамил бар саҷдааст ки шайтон ба воситаи тарки он матруду мардӯд шуда , дар он вақти адовату ҳасади шайтон ба ҳаяҷон меояду лашкари он атрофи дилро фурӯ мегирад ва аз чапу рости ҳуҷум , ва аз пеш ва пас ҳамла мекунанду ҳуҷрау бозору дукону анбору муҳосибаи шуракоу ҷавоби хсмоءро бар дили илқоъ ва арз мекунанд ки мабодои чунин ибодатӣ аз ӯ ба дараҷаи қабулу вусӯл ,у саҷдае ки мӯҷиби лаън ӯ шуд аз ӯ мақбул гардаду лекин ҳамчунон ки мазкӯр шуд чунон нест ки зикри забонӣ мутлақан бесамар ва онро аз барои зокир асар набошад , балки бар он савоб мутараттиб мешавад .