Зиди схт , ризоаст ва он иборатаст аз тарки эътирози илоҳӣа дар ботину зоҳир , қўло ва феълану соҳиби мартабаи ризои пайваста дар лиззату баҳҷату сарвар ва роҳатаст , зеро тафовутӣ нест дар назд ӯ миёни фақру Гана , роҳату ъно , бақоу фано , иззату зиллат , маразу сиҳҳат ,у мӯату ҳаёт ва ҳеҷ як аз инҳо бар дайгарӣ дар назар ӯ тарҷеҳ надорад ва ҳеҷ кадом бар дил ӯ гарон нест , зеро ки ҳамаро содир аз худоӣ таъолӣ медонад ба воситаи муҳаббати ҳақ ки бар дил ӯ русух намӯда бар ҳамаи афъол ӯ ошиқасту ончӣ аз ӯ мерасад бар табъ ӯ мувофиқаст ва мегуяд :

Ошиқам бар лутф ва бар қаҳраш ба ҷад

Бӯи алъҷби ман ошиқи ин ҳар ду зид

Нохуш ӯ хуш буд бар ҷони ман

Ҷони фидои ёри дили ранҷони ман

Мо сар накашем аз қадами ёри сафойӣ

Теғ ояд агар дар қадам ӯ басари мо

Дар осор воридаст ки « яке аз арбоби ризо , син ӯ ба ҳафтод сол расед ва дар ин муддат нагуфт ки коши фалони чиз будӣ ва фалон набӯдӣ » яке аз бузургонро гуфтанд ки « аз осори ризо дар худ чаҳ май ёбӣ ? гуфт : дар ман бӯе аз ризо нест ва бо вуҷӯди ин , ҳаргоҳи худои тани марои пул ҷаҳаннам созаду халқи аввалин ва охиринро аз он бигузаранду ҳамаро дохил биҳишт кунаду маро ба ҷаҳаннами афканду ҷаҳаннамро аз ман пргрдонд , ба ҳукм ӯ розӣам ва ба қисмат ӯ хушнӯдаму ҳаргиз ба хотирам намегузарад ки кош чунин набӯдӣ ва чаро насиби ман ин шуду қисмати дигарон он ? » .

Ва соҳиби ин мартаба , ҳар чизеро ба чашм ризо менигарад ва ҳар амреро ба назар муҳаббат мебинад ва дар ҳар мавҷӯдии нури раҳмати илоҳӣаро мушоҳида мекунаду сари ҳикмати азлиаҳро мулоҳиза май намояди пас ҳар чаҳ мешавад дар сарои вуҷӯд , мувофиқи муроди матлаб ӯаст ва ҳар чаҳ дар корхона ҳастӣ рӯ медиҳад бар вифқи ҳаво ва хоҳиш ӯст ва аз ӣнҷо маълум мешавад ки мақоми ризои афзали мақомоти дайн ,у ашрафи манозил муқаррабинаст аъзами дарҳои шаҳристони раҳмат ,у аўсъи роҳҳои иқлӣм саодатаст ҳазрати расӯли слии аллоҳи алайҳу ?алау силам аз тайифае аз асҳоб худ пурсед ки « шумо чаҳ навъ касон ҳастед ? арз карданд : мўмноним фармуд : чаҳ чизаст аломати имони шумо ? гуфтанд : собирем дар вақти бало ва шокирем дар ҳангоми неъмату рифоҳ ва розӣ ҳастем ба мавориди қазо ҳазрат фармуд : мўмнонид ба худои каъбаи қисм » ва дар ҳадис дигараст ки фармуд : « эшон ҳукамоӣ уламо ҳастанд , ки аз вуфӯри дониш , наздик ба инаст ки анбиё бошанд » ва низ аз он ҳазрат Марвӣаст ки « чун худои бандаеро дӯст дорад ӯро дар дунё мубтало мегирданд , пас агар сабр кард ӯро бар мегузинад ва агар розӣ ва хушнӯд шуд ӯро ба мартабаи асФё май расонад » ва фармуд ки « чун рӯз қиёмат шавад тайифае аз уммати марои худои таъолии болу пар каромат фармоед то аз қабрҳои худ ба биҳишт парвоз кунанд ва дар онҷо ба наҳвӣ ки дилхоҳ эшонаст айшу тнъми намоянди малоика ба эшон гӯйанд : оё шумо мавқифи ҳисобро дидед ? гӯйанд : аз мо ҳисобӣ нахостанд боз гӯйанд : оё аз сирот гузаштеду ҷаҳаннамро мулоҳиза намудед ? гӯйанд : мо ҳеҷ чиз надидем малоика гӯйанд : шумо чаҳ тайифаед ? эшон гӯйанд : мо аз уммат Муҳамадем слии аллоҳи алайҳу ?алау силами малоикаи пурсанад ки амали шумо дар дунё чаҳ бӯдааст ? гӯйанд : дар мо ду хислат буд ки худо ба фазлу раҳмати худ моро ба ин мартабаи расонид : яке онкӣ чун дар хилват будем аз худо шарм доштем ки маъсият ӯро муртакиб шавему дигари онкӣ ба ҳар чаҳ аз барои мо қисмат карда буд розӣ будем малоика гӯйанд : пас сазовори ин мартаба ҳастед » Мӯсои бен умрони алайҳи ассалом ба парвардгор арз кард ки « бори худоёи маро ба амре роҳ намой ки дар он ризоӣ ту бошад фармуд : ризои ман дар онаст ки ту розӣ ба қазои ман шӯй » Марвӣаст ки « банӣ Исроил ба Мӯсои алайҳ ассалом гуфтанд ки аз худо суол кун чикораст ки чун мо онро ба ҷои овареми худо аз мо розӣ мегардад ? Мӯсо арз кард ки парвардгоро шунидӣ ончиро банӣ Исроил гуфтанд ? хитоб расед ки эй Мӯсо бигӯ ба эшон аз ман розӣ шавед то ман низ аз шумо розӣ шавам » аз ҳазрати сидолсоҷдини алайҳи ассалом Марвӣаст ки « сабру ризо , раъси ҳама тоъотаст , ва ҳар ки сабр кунад ва розӣ шавад аз худо дар ончӣ аз барои ӯ муқаддар кунад , худо аз барои ӯ муқаддар намекунад магари ончӣ хайр ӯст » ва аз ҳазрати эмоми ҷФъри содиқи алайҳи ассалом Марвӣаст ки фармуд : « шигифт дорам аз кори мардуми мусаллам ки худои ҳеҷ амре аз барои ӯ муқаддар намекунад магари инки хайр ӯст ва агар бадан ӯро пораи пора ба миқрози созанд хайр ӯст ва агар малики машриқу мағрибро ба ӯ ато фармойанд бози хайр ӯаст » ва фармуд ки « аз ҷумлаи чизҳое ки худо ба Мӯсои бен умрони алайҳи ассалом ваҳй фиристод ин буд ки эй Мӯсои ман ҳеҷ халқии маҳбӯбтар ба сӯии худам аз банда худ наёфаридаам , ман ӯро ба балоҳо гирифтор май созам ба ҷиҳати инки хайр ӯ дар онҳост ва агар неъмати дунёро аз ӯ боз май гирами хайри онро дар он медонам ва ман ба ончии салоҳ ӯаст доно ҳастам пас бояд ӯ бар балои ман сабр кунад ва неъматҳои марои шукри намояд ва ба қазои ман розӣ шавад , то ман ӯро дар назд худ аз зумра садиқин бинивисам » ва ба он ҳазрат арз карданд ки « ба чаҳ чизи муъмин шинохта мешавад ? фармуд : таслиму ризо дар ончӣ бар ӯ ворид мешавад аз шодӣу андӯҳ » ва ҳамчунон ки аз баъзе аз ахбори мазкӯра мстФод мешавад маълум шуд ки аз самароти мартабаи ризо онаст ки мӯҷиби ризои худои таъолӣ аз банда мешавад ва он аъзами саодати ду ҷаҳонӣаст ва ҳеҷ неъматӣ дар биҳишт аз он болотар нест , чунонкӣ худоӣ мефармоед : «у мсокни тайибаи фии ҷиноти адану ризвони ман аллоҳи Акбар » ва дар баъзе аз аҳодӣс воридаст ки « худои таъолӣ дар биҳишт бар муминин таҷаллӣ мекунад ва мефармоед : суол кунед аз ман ончӣ мехоҳед мегӯйанд : парвардгорои ризои туро металабем » ва аз инки дар биҳишти баъд аз таҷаллии нури илоҳӣ ки мо фавқи ҷамеъ маротибаст ризои илоҳиро талабидаанд маълум мешавад мартабаи ризои афзали ҷамеъ маротибаст ва дар тафсири қавли худои таъолӣ ки фармӯдааст : «у лдинои мазид » ворид шудааст ки дар вақти мазиди се тӯҳфа аз ҷониби парвардгор аз барои аҳл биҳишт мерасад ки дар биҳишт мисли ва монанди онҳо нест :

Якеро ҳадя эй аз ҷониби ҳақ ки мисли он дар назд эшон дар биҳишт чизе нест ва инаст қавли худо ки мефармоед : « Флои тааллуми нафаси мо ахФии ?лаами ман қурраи аъин » яъне « ҳеҷ кас намедонад чаҳ чизҳо аз барои эшон захира шудааст ки дидаҳоро равшан мекунад » дувуми салом аз ҷониби худо бар эшон , ки илова бар ҳадя мешавад ва инаст ки худоӣ мефармоед : « саломи қўлои ман раби раҳим » сеюм инки худоӣ ба эшон хитоб мекунад ки ман аз шумо розӣам ва ин аз ҳадяу салом афзаласт ва инаст қавли худои таъолӣ ки «у ризвони ман аллоҳи Акбар » яъне « ризои худо болотараст аз неъматӣ ки доранд » .