Пас тафаккур кун дар аҷоиби меъда ,у олотӣ ки аз барои аклу ҳазму табхи ғизо халқ карда , ва мулоҳиза кун , бар сари ҳулқуми табақотӣ қарор дода ки дар вақти фурӯи бурдани таом гушӯда мешаваду баъд аз балъи сар ба ҳам оварда ва фишурда мегардад , то ғизо аз даҳлези марӣ ба меъда ворид шаваду меъдаро чун диягии офарӣда , ва дар он ҳароратӣ халқ фармуд ки ба сабаби он ғизо пухта шавад , ва ба он ҳарорату ҳароратӣ ки аз ҷигару спрз [ тиҳол ]у сулбу пиҳи муҳӣт ба меъда аз атроф , ба меъда мерасад , ғизо дар меъда пухта мешавад , ва шабиҳ мегардад ба оби кашки ғализ , ва онро « килўс » мегӯйанд ва чун бояд софӣу холиси он ба ҷигар боло равад , ва дар онҷои баъд аз табхи дигари тақсим ба аъзо шавад , худованди ҳакими рءўФ дар самти меъдаи ргҳоӣии офарид , ки онҳоро « мосориқо » гӯйанд ,у латифи килўс аз даҳони мосориқои дохил онҳо мешавад ,у мосориқо муттасиласт ба раҳгии дигар ки онро боб алкбд гӯйанд , ки як тарафи он ба ҷигар нуфӯз кардааст , ва аз сари он рагҳои бисёр монанди мӯ муншаъиб гашта , ва дар аҷзои ҷигар мунташираст , ва онҳоро урӯқи лиФиаҳ [ мўирг ] хонанд пас холиси килўс ба мосориқо ва аз онҷо ба боби алкбд ва аз он ба урӯқи лиФиаҳ май резад ва аз онҷои ҷигари онро май макад ва ба худ ҷазб мекунад ва онро табх дигар медиҳад , ва аз ин табхи чаҳор чиз аз килўс ҳосил мешавад :

Яке монанди каф , ва он сафросту дайгарии зардӣ , ва он савдост , ва сеюм чун сифедаи тухм ва он блғмасту чаҳоруми софу холиси инҳо ва он хӯнӣаст обноки мунташир дар урӯқи лиФиаҳ .

Ва аз онҷо ки агар сафроу савдоу блғму обнокии махлӯт ба хӯн бошад , мизоҷи бадан фосид мешавад , холиқи ҳакими ду кулияу Зуҳрау спрзи офарид ва ҳар якро гарданӣ дод ки гардани худро ба сӯии ҷигар дароз кардаанд ,у гардани куллиятин [ ду кулия ] муттасиласт ба раҳгӣ ки аз « ҳдбаҳ » [ баромадагӣ ] ҷигари сар баровардааст , ва куллиятин ба василаи он гардан , он рутӯбату обнокиро ки ба хӯн мамзуҷаст ба ҷониби худ май кашанд ,у андаки хӯнӣ ки бояд ғизоӣ куллиятин шавад низ бо он рутӯбат ҷазб мекунад , ва чун он рутӯбат ба куллиятин расед хӯну чарбӣ ки бо он ҳаст куллиятин ба ҷиҳати ғизои худ забт ,у боқии онро ки об софаст ба масона дафъ мекунад ва аз онҷо ба махраҷи бўл май резад ва берун меояд .

Ва гардани Зуҳрау спрз дар ҷигар дохиласту Зуҳраи сафроро ба худ ҷазб мекунад ва май резад ба « амъоء » [ рӯда ] , ва чун сафро ҳдтӣ дорад амъоро мегазад ва онро май фишурд ва ба ҳаракат меоварад то дардӣ [ таҳ нишин ] клиўсро ки дар меъдаи монда буд аз махраҷи ғоит дафъ кунад ва он сафро низ бо он дардӣ дафъ мешавад ,у зардии ғоит ба ин сабабаст .

Ва спрз аз гардани худ савдоро ба сӯй худ мекашад ва дар спрзи туршӣу қабзӣ аз барои он ҳосил мешаваду спрз ҳар рӯз қадре аз онро ба даҳон меъда мефиристад то меъдаро аз гуруснагӣ огоҳ созаду хоҳиши ғизоро ба ҳаракат овараду баъд аз он бо дардии клиўс аз махраҷи ғоит дафъ мешавад .

Ва аммо хӯни соф , пас аз раҳгии азим ки аз ҳдўбаҳи кабиди рўӣидаҳ шуда ва аз барои он шуъаб бисёраст ва ҳар шуъба низ шуъабӣ дигар дорад ба аъзо боло меравад ва ба он қисматии муқарар тақсим мегардад ва аз он гӯшту устихону соири аъзоъ мткўн мешавад .

Ва аммо блғм дар ҷигар нзҷ меёбад ва хӯн мегардаду блғм ҳамчунон ки дар ҷигар ҳосил мешавад дар меъда аз табхи аввал низ мткўн мегардаду ҳамроҳи клиўс ба ҷигар меравад , ва мешавад ки баъзе аз он дар амъоء боқӣ бимонаду ҳадати сафрои онро пок карда бо ғоит берун меоварад ва баъзе аз он боқӣ бо оби даҳон дафъ мешавад ва гоҳе аз сар фурӯд меояд ва ба сурфа ва мисли он мндФъ мегардад .