Ва донистӣ ки ҷамеъи рзоили мутаъаллиқ ба ин қувва ,у маншаи онҳо низ ду сифат хабисааст , ва ҳар кадоми мутазаммин сифотӣ чанданд ва он ду , яке « таҳаввур »асту дигар « ҷубн » .

Аммо таҳаввур : ки тарафи ифрот шуҷоатаст , иборатаст аз : эҳтироз накардан аз ончӣ бояд аз он бипарҳезад , ва андохтан худ ба мҳолкӣ ки уқалоу шръо мамнӯъ бошад ва шаккӣ нест ки ин сифат аз мӯҳликоти дунявӣа ва ухравӣаасту оёту ахбор дар вуҷуби муҳофизати худ аз ҳаду ҳаср мутаҷовизаст ва ҳамин қадар кофӣаст ки ҳақ субҳона мефармоед : «у лои тлқўои боидикми илои алтҳлкаҳ » яъне : « худро ба ҳалокат наяндозад »у ҳақ онаст ки ҳар ки соҳиби ин сифат бошад ва худро аз ончии ақл ҳукм кунад ба лузӯми муҳофизат аз он , нигоҳ надорад , аз шоибаҳи ҷунуну девонагӣ холӣ нест ва чигуна чунин набошаду ҳоли инки касе ки эҳтироз накунад аз музиъӣ ки занн ҳалокат бошад ва ҳалок шавад ба ҳукми шариъати муқаддасаи боиси қатли худ шудааст ва ба ҳалокат бошад ва ҳалок шавад ба ҳукми шариъати муқаддасаи боиси қатли худ шудааст ва ба ҳалокати абадӣау шақовати сармадӣа гирифтор гаштааст пас касе ки мубтало ба ин сифат бошад бояд аввали мафосиди онро дар дунёу охират ба назар оварад баъд аз он , ҳар корӣ ки мехоҳад бикунади ибтидо дар он таъаммул кунад агар ақлу шаръи таҷвизи онро кунад муртакиб шавад воло аз он иҷтиноби намояд ва басо бошад ки муолиҷаи ин сифат мавқуф бошад бар инки аз баъзе чизҳо ки эҳтироз аз он лозим нест эҳтироз кунад то ба ҳад васат боистад .

Ва аммо ҷубн : ки дар тарафи муқобили тафрит воқеъаст , онаст ки аз чизе ки набояд ҳазар кард эҳтирози намояд ва ин сифат дар ниҳояти хабосату мӯҷиб ҳалокатаст , одамӣ ба сабаби он залилу хор ,у зиндагонӣ ӯ талх ва ногувор мегардаду мардум дар ҷону мол ӯ тамаъ мекунанду зулмаи дасти тасаллут бар ӯ мегушойанду соҳиби он музтариб ва бесаботу Касалу роҳати дӯст , « роҳати талаб » мешавад ва ба ин ҷиҳат аз ҷамеъи съодот боз мемонаду анвоъи Фзоиҳу рсўоӣиро мутаҳаммил мешаваду фӯҳшу дашномро бар худ май писандаду номи некро бар бод медиҳад .

Ва аз ин ҷиҳати Сайиди русули слии аллоҳи алайҳу ?ала ва силам фармуданд ки « сазовор нест ки муъмини бахил ё ҷбон бошад » ва фармуданд « бори парвардгоро ! паноҳ май гирам ба ту аз бухлу паноҳ май гирам ба ту аз ҷубн »у кайфияти муолиҷаи он , дар баёни сифати хавф , ки аз лавозими сифати ҷубни ношӣ аз онаст , баён мешавад .

Ва зиди ин ду ҷинс , сифат шуҷоатаст ки иборатаст аз итоати қувваи ғзбиаҳ аз барои қувваи оқила , яъне натарсад аз ончӣ набояд тарсид ва ҳазар кунад аз ончӣ бояд аз он эҳтироз кунад ва ин сифат , ашрафи сифоти камолӣау афзали маликот нафсонӣааст ва касе ки ин сифатро надошта бошад ҳқиқто аз ҷумла занонаст ва аз мардӣ бенишон .

Аз ин ҷиҳат ки худои таъолӣ дар васфи некони асҳоби пайғамбари слии аллоҳи алайҳу ?ала ва силам мефармоед : « ашдоءи алии алкФор » яъне : « сахт ва шадиданд бар куффор » .

Ва ба ин сабаби амири муъминони алайҳи ассалом дар васф муъмин фармуданд : « дили муъмин аз санги муҳкам тараст » ва аз ҳазрати эмоми ҷаъфари содиқи алайҳи ассалом Марвӣаст ки « муъмин аз кӯҳи муҳкам тараст , зеро ки санг аз кӯҳ май резад ва аз дайни муъмини ҳеҷ фурӯ наме резад » .

Ва аммо анвоъи сифоти разилаи мутаъаллиқа ба қувваи ғзбиаҳ бисёраст .