Ва бештари хавфӣ ки бар дили некону муттақин ғолибаст хавфи сӯъ хотимааст ки дилҳои орифин аз он пора порааст , зеро ки дар он вақти амр , саъб ва хатарнокаст ва болотарин ин ақсоми хавф собиқааст , ки хавф аз рӯз азал бошад аз ин ҷиҳати Абдуллоҳ Ансорӣ гуфта ки : мардум аз рӯз охир метарсанд ва ман аз рӯзи аввал .

Ва рӯзии ҳазрати расӯли слии аллоҳи алайҳу ?алау силам дар минбари дасти росташро баланд карданду кафи муборакро печида фармуданд : « эй мардум оё медонед ки дар кафи даст ман чист ? арз карданд ки худоу расӯлаш донотрнд фармуданд ки : номҳои аҳли биҳишт ва номҳои падарону қабӣлаҳои эшон то рӯзи қиёмат сипас дасти чапашро бардошта ва фармуданд ки : оё медонед дар кафи даст ман чист ? боз арз карданд ки : худоу расӯлаш донотрнд фармуданд ки : номҳои дӯзахён ва номҳои падарону қабӣлаҳои эшон то рӯзи қиёмат пас фармуданд ки ҳукм худосту ҳукми худо адласт ки « Фриқи фии алҷнаҳу Фриқи фии алсъир » яъне тайифае дар биҳиштанду тайифае дар дӯзах » ва дар ҳадисии дигар воридаст ки фармуданд ки : « бошад ки Саидро дар роҳи ашқиёи бибаранд то мардум бигӯянд ки мушобеҳ бо аҳл шақоватаст , балки аз худ эшонаст , ногоҳ саодат ӯро дарёбаду дохили зумра съдо гардад ва бошад ки шқиро дар роҳи аҳли саодати бибаранд то мардумон гӯйанд ки ин чаҳ мушобеҳ саъдаст , балки аз эшонаст , ногоҳ шақоват ӯро бигирад ба дурустӣ ки касеро ки худо аз аҳл шақоват навишт агар дар дунё ба қадари Фўоқи шутурӣ ки даст кашӣдан ба пистон ӯст боқӣ бимонад ки албата хотима ӯ ба саодат хатм нашавад .