Чун фазилати сифати рҷоءро донистӣу мавқеи онро шинохтӣ , бидон ки касе ки муҳтоҷ ба ин сифат бошад тариқаи таҳсили он , инаст ки : ибтидо дар ончии гуфтем аз асбоби умедворӣ таъаммул кунад , ва онҳоро бар дили худ нақш кунад ва такрор кунад ,у пайвастаи мутазаккир онҳо бӯда бошад .

Сипас мулоҳизаи намояди неъматҳои фаровон ва кароматҳои бепоёнро ки дар дунё ба бандагон худ намӯда , ҳатто инки ҳар чизе ки аз барои эшон зарурӣаст омода карда , агар чаҳ чизе бошад ки гоҳе нодаро ба эҳтиёҷ шавад дар умӯри дунёии эшон .

Пас ҳаргоҳи анояти илоҳӣа дар хусӯси таҳияи асбоби дунявӣа ва офаридани ончии вуҷӯди он зарурӣ ё беҳтараст , кӯтоҳӣ накарда бошад дар хонаи дунё , ки ҳқиқаҳи манзили бало ва меҳнатаст на хонаи сарвару роҳату розӣ нашуда бошад ки дар онҷои муҳтоҷ ба чизе бошанд ки набошад , балки ончии масрафи зинату ҷамол эшон мешавад низ халқ карда бошад чигуна худро розӣ хоҳад кард ки дар хонаи охират ки маҳали файзу неъмат ,у хонаи эҳсон ва роҳатаст эшонро мӯҳмал ва маъаттал гузорад , балки гирифтори азоби абаду уқоб мухиллад созад .

Бо вуҷӯди инки худ фармӯдааст : « сабқати раҳматии ғазабӣ » яъне « раҳмати ман бар ғазабами сабқат гирифтааст » .

Дар дунё бо вуҷӯди иштиғол ба маосӣу лаҳву лаъиб , неъматро боз нагирифт чигуна дар охират ки даст аз ҳамаи ҷои кӯтоҳ ,у биҷузи даргоҳ ӯ паноҳӣ нест одамиро во мегузорад ? балӣ :

Ва болотарин чизе ки боиси умедворӣ бандагонаст , онаст ки худованди олами хайр маҳзаст ва ҳеҷ шарӣ дар ӯ нест ,у файёзи алии алотлоқ ва бахшанда мутлақ , халқро офарид то бар эшон ҷӯад ва эҳсон кунад ,у фазлу карами худро зоҳир созад пас албата касоне ки ба ваҳдоният ӯ қойилу тасдиқи пайғамбар ӯро намӯдаанд бар эшон раҳм хоҳад кард ва эшонро дар азоби доимӣ ӯ нахоҳад гузошт .