Аммо зиди ин ду ҷинс ки ҳади эътидол онҳо бӯда бошад : пас донистӣ ки он ҳикматаст , ки иборатаст аз илм ба ҳақоиқи ашёъ ва шаккӣ нест ки сифати илм , афзали авсофи камол ,у ашрафи нъўти ҷамол аз барои нафас инсонӣаст , балки болотарин сифот рубубиятаст ва ба воситаи илм , инсон ба шарафи ҷавори раб Алъоламин мерасад , ва ба сабаби он дохили олами малоика муқаррабин мешавад , ҳаёти абадӣ аз барои инсон аз онасту саодати сармадӣ аз барои ин навъ , ба тавассути он ақлӣау нақлияи мттобқ ,у ҷамеъи аҳли милалу адён муттафиқанд бар инки бидӯни маърифату илми муҳаррами ҳарами инс парвардгор натавон шуд ,у қадам бар бисоти қурби ҳазрат офаридагор натавон ниҳод ва дар ҳикмати ҳуққаи собит ва мубинаст ки илму таҷаррудро даст дар гардан якдигараст ҳар қадар ки нафасро сифати илм зиёд мешавад таҷарруди он низ зиёд мегардаду шабаҳ Эй нест ки мартабаи таҷарруди болотарин мартаба Эйаст ки аз барои инсон мутасаввираст , зеро ки ба воситаи таҷарруд , шабоҳати аҳл « олами малакӯт » ,у мувофиқат ба суккони қудс « олами ҷабарут » ба ҳам май расонад .

Ва аз ҷумлаи улӯми маърифати худованди субҳона ва таъолӣаст , ки сабаби эҷоди олам « алавӣ » ва « суфло »аст ҳамчунон ки дар « ҳадиси қудсӣ » воридаст ки « канти кнзои мхФёи Фоҳббти ани аърФ , Фхлқти алхлқи лакии аърФ » яъне « ганҷӣ будам пинҳон , хостам ки шинохта шавам , пас махлуқотро халқ кардам то маро бишносанд » .

Илова бар инки илм , худ фӣ нафса лазизу маҳбӯбу марғӯб ва матлӯбаст , лиззату ибтиҳоҷӣ ки аз барои аҳли маърифат ҳосиласт ҳаргиз аз барои эшон муяссар нест ,у сарвару инбисотӣ ки аз фаҳмидани масъалае аз масоили илмия ҳам мерасад аз ҳеҷ як аз лаззоти ҷисмӣа ҳосил намешавад .

Ва аз ҷумлаи Фўоӣди илм дар дунё , иззату эътибор дар назд ахёру ашрор ,у шарафу эҳтиром дар назд ҷамеъи тавоиф аномаст ҳукми уламо дар назд подшоҳони зўии алоқтдор , матоъ ,у ақволи эшон дар пеши салотини комкори лозими алотбоъу ҳакими мутлақи ҷли шаъна ба ҳикмати комилаи худ « тбоъи ҷамеъи хосу омро « мҷбўл » фармӯдааст бар таъзими аҳли илму эҳтироми эшону итоату инқиёдашон , балки соири ҳайвонот аз бҳоему сбоъ ки мутӣъи инсону мусаххар дар таҳти қудрат эшон анд нест магар ба ончии махсӯс ба онаст аз қувваи идроку тамиз ва агар ба дидаи таҳқиқ назар кунӣ ва аз аҳволи афроди мардуми тафаҳҳуси нмоӣӣ май бинӣ ки ҳар ки бар дайгарии тафаввуқ ва зёдтӣ дорад хоҳ дар ҷоҳу мансабу хоҳ дар молу давлат ё ғайри инҳо , сабаби ихтисос ӯ ба зёдтии идрок ва тамизӣаст ки дар ӯст агар чаҳ аз бобати макру ҳилау шайтанат ва худъа бошад .