Зиди сифати аҷала , « виқор »аст ва он иборатаст аз итмӣнони нафасу сукӯни он дар гуфтору кирдору ҳаракоту саканот , ҳам пеш аз онкии шурӯ дар яке аз онҳо кунад ва ҳам баъд аз он , то ҳар ҷузъӣ аз он корро ба мувофиқи фикру тадбир ба ҷо оварад

Ва таъаммули намӯдани пеш аз шурӯи роҳ « таваққуф » гӯйанду таъаммули баъд аз онро « тааннӣ » ва « аноӣт » номанд .

Пас виқор , шомили ин ҳар дуаст ва он натиҷаи қӯти нафас ва прдлӣаст , ва аз шроиФи сифот ,у фазойил маликотаст балки аз ахлоқи ҳасана , кам сифатӣаст ки ба шарофати ин сифат расад ва ба ин ҷиҳати анбёءу асФёу баргузидагони худоро ба ин сифат мадҳ мекунанд .

Ва дар мадҳи сарвар пайғамбарон мегӯйанд « соҳиби алўқору соҳиби алскинаҳ » .

Ва дар ахбор воридаст ки « муъмин албата муттасиф ба сифат виқораст ва дар назари мардуми ҳеҷ сифатии одамиро монанди ин сифат , шариф ва азиз намекунад » пас сазовори муъмин онаст ки пайвастаи шарофату некии ин сифатро дар назар дошта ва худро дар аъмолу афъолу ақвол бар он бидорад , то одату малака ӯ гардад .