Ва тариқи муолиҷаи бадгумонӣ ба худоу халқ онаст ки баъд аз мулоҳизаи фасод ,у шарофати зидаш , « ки гумон нек бошад » ҳаргоҳи гумони бадӣ аз касе ба хотир ту бугзарад аътноӣӣ ба он накунӣу дили худро ба он шахс бад насозӣ ,у рафтори худро бо ӯ тафовут надиҳӣ ,у тафаққуду икрому эҳтиромӣ ки нисбат ба ӯ ба амал майоварӣ кам ннмоӣӣ .
Балки беҳтар онаст ки дар таъзиму дӯстӣ ӯ биФзоӣӣ ва дар хилват ӯро дуо кунӣ , то ба ин сабаби шайтон ба ғайз ояд ва аз хавфи зёдтии эҳтирому дуоӣ ба ӯ , дигари гумони бадро ба хотири ту ниФкнд .
Ва агар ба хтоӣӣу лағзишӣ аз шахсеи бархӯрдӣ бояд ӯро дар хилват насиҳат кунӣ , на инки ибтидо ба ғайбату бдгўӣӣ ӯ нмоӣӣ ва бояд аз хато кардан ӯ маҳзун бошӣ , ҳамчунон ки аз лағзиши худ маҳзун май шӯйу ғарази ту аз насиҳат ӯ халос кардан ӯ аз ҳалокат бошаду ҳаргоҳи чунин рафтори нмоӣӣ аз барои ту савоби ҳузн бар ?хитой ӯу савоби насиҳат кардан ӯу савоби наҷот ӯ ҳар се ҷамъ хоҳад шуд .