Бидон ки ғазаби муфрат , аз мӯҳликоти азимау офот ҷисмӣааст ва басо бошад ки ба амре мўдӣ шавад ки боиси ҳалоки абаду шақоват сармад гардад , чун қатли нафас , ё қатъи узв ва аз ин ҷиҳатаст ки гуфтаанд : « ғазаб ҷунунӣаст ки дафъӣ ориз мегардад » ва басо бошад ки шиддати ғазаб , мӯҷиби марг мФоҷот гардад .

Ва баъзе аз ҳукамо гуфтаанд ки « киштӣ ки ба гирдоб афтода бошад ва мавҷҳои азими онро фурӯ гирифта бошад ва бодҳои шадиди онро ба ҳар тарафи афканд ба халосу наҷот наздиктараст аз касе ки шуълаи ғазабаш ба илтиҳоб омада бошад » .

Ва дар ахбору осор , мазаммати шадид дар хусӯси ғазаби ворид шудааст ҳазрати расӯли слии аллоҳи алайҳу ?ала ва силам фармуданд ки « ғазаби имонро фосид мегирданд чунонкии сиркаи асалро фосид мекунад » ва аз ҳазрати эмоми Муҳамади боқири алайҳи ассалом Марвӣаст ки « ин ғазаби оташи пора Эйаст аз шайтон , ки дар ботини фарзанд одамаст ва чун касе аз шумо ғзбнок гардид чашмҳои ӯ сурх мегардаду бод дар рагҳои ӯ меуфтаду шайтони дохил ӯ мешавад » ва аз ҳазрати эмоми ҷаъфари содиқи алайҳи ассалом Марвӣаст ки « ғазаб , калид ҳар бадӣ ва шарӣаст »у боз аз он ҳазрат Марвӣаст ки « ғазаб , дили марди доноро ҳалок мекунад » ва низ он ҳазрат фармӯдааст ки « касе ки қувваи ғзбиаҳи худро молик набошад ақли худро низ молик нест » ва махфӣ намонад ки илова бар инки худ ғазаб аз мӯҳликоти азима ва аз сифот хабисааст , лавозиму осорӣ чанд низ бар он мутараттиб мешавад ки ҳамаи онҳо мӯҳлик ва қабеҳаст , монанди : фӯҳшу дашному изҳори бадии мусалламину шамотати эшону сари эшонро фош кардану пардаи эшонро даридану схриаҳу астҳзоء ба эшон кардану ғайри инҳо аз умӯрӣ ки аз уқало содир наме гардад

Ва аз ҷумлаи лавозими ғазаб онаст ки албата баъд аз таскини ноираҳи он , одамии пушаймону афсурда хотир мегардаду ғзбноку ғамноку шикаста дил мешаваду боиси душмании дӯстону шамотати душманон ,у шодии эшону схриаҳу истеҳзои арозилу авбош ,у тأлми дилу тағайюри мизоҷ ,у беморӣ тан мегардаду аҷаб инаст ки баъзе чунон таваҳҳум мекунанд ки шиддати ғазаб аз мардонагӣаст , бо вуҷӯди инки афъолӣ ки аз ғзбнок сар мезанад афъоли атфол ва девонагонаст на кирдори уқалоу мардон . Ҳамчунон ки мушоҳида мешавад касе ки шиддати ғазаб бар ӯ муставле шуд ҳаракоти қабеҳау афъоли ношоиста , аз дашному ҳарзаи гўӣӣ ва суханҳои ракик аз ӯ сар мезанад ва басо бошад ки дашном ба моҳу хуршеду абру боду борону дарахту ҷамод ва ҳайвон медиҳад ва мерасад ба ҷоӣӣ ки косау кӯзаи худро мешаканд ва бо ҳайвоноту ҷамодот ба сухан дарме ояд ва чун даст ӯ аз ҳамаи ҷо кӯтоҳ шавад ҷомаи худро май дард ва бар сару сӯрат худ мезанад ва худу падару модари худро дашном медиҳад ва гоҳе чун мисатону мадҳушон ба ҳар тараф давидан мегирад ва басо бошад ки биҳуш мешавад ва ба замин меуфтад оре :

Ва чигуна амсоли ин афъоли нишонаи мардӣ ва ширдилӣасту ҳоли инки пайғамбари худои слии аллоҳи алайҳу ?ала ва силам фармуданд ки « шуҷоъ , касеаст ки дар ҳолати ғазаби худро тавонад нигоҳ дошт » .