Сифати даҳум дар садади интиқом бӯданасту мазаммати он , яъне касе ки бадӣ бо ӯ кунад ӯ низ дар садади бадӣ кардан ба мисли ончӣ ӯ кардааст ё болотар барояд , агар чаҳ шръо ҳаром бошад , монанди : мукофоти ғайбат ба ғайбат ,у фӯҳш ба фӯҳш ,у бӯҳтон ба бӯҳтон ва ҳамчунин ғайри инҳо аз афъоли муҳаррама ва шаккӣ нест дар ҳурмат он нест расӯли худои слии аллоҳи алайҳу ?ала ва силам фармуданд ки « агар мардии туро сарзаниш кунад ба айбӣ ки дар ту ҳаст , ту сарзаниш макун ӯро ба ончӣ дар ӯст » ва низ фармуданд « ду нафар ки якдигарро дашном медиҳанд ду шайтонанд ки ҳамдигарро медаранд » « рӯзӣ дар маҷлиси ҳазрати расӯли слии аллоҳи алайҳу ?алау силами шахсе ба яке аз саҳоба дашном дод , ва ӯ сокит буд , баъд аз он , ӯ низ шурӯ кард ба талофии он ҳазрати бархестанд ва фармуданд ки фиришта аз ҷониби ту ҷавоб медод ва чун худ ба сухан омадӣ фиришта рафт ва шайтон омад , ва дар маҷлисӣ ки шайтон дар онаст ман наменишинам » пас бар марди дайндор лозимаст ки ҳаргоҳ аз касе нисбат ба ӯ зулмӣ содир шавад дар гуфтор ё кирдор , агар аз шариъати муқаддасаи ҷзоӣӣу интиқомӣ ба ҷиҳати он муқарараст ба он иктифо кунад ва аз он таъаддӣ накунад , агар чаҳ беҳтар онаст ки аз он низ чашми бипушад ва аз он шахс афв кунад ва агар дар шаръ , ҷзоءи муайянӣ ба ҷиҳат он нарасидааст , по аз доираи шаръ берун наниҳад ва агар суханӣ бигӯед , суханӣ бошад ки ҳаром набошад , мисли инки дар муқобил касе ки ӯро мазаммат кунад ё дашном диҳад ва монанди он аз чизҳоӣӣ ки дар шаръ мукофотӣ надорад ҳамин қадар гуяд ки эй беҳаё , вае бади халқ , вае беобрӯ , вае бешарм « агар ин сифотро дошта бошад » ё бигӯед худои ҷазои туро бидиҳад , ё худо аз ту интиқом кашад , ё ту кистӣ ки ман ҷавоби туро гӯям , ё эй ҷоҳил , вае аҳмақ ва ин дурӯғ нест , зеро ки ҳеҷ кас аз ҷаҳлу ҳмқ холӣ нест ҳамчунон ки Марвӣаст ки « мардуми ҳама дар шинохтани зоти худо аҳмақанд »у беҳтар инаст ки забон ба инҳо низ накушояду ҳаволаи онро ба раби алорбоби намояд , зеро ки баъд аз шурӯ дар ҷавоб , худро нигоҳдоштан мушкиласту аксари мардум дар вақти ғазаб аз забт худ оҷизанд балӣ агар мақомӣ бошад ки агар мутлақан мутаарриз нашавад ба беғайритӣ ва беҳамиятӣ мунҷар шавад , бо ҳаламу ҳавсилау мувофиқати шариъати муқаддаса , мукофоти намояд ва чун фии алҷмлаҳ мукофот намӯд зуд розӣ шавад .

Аз ҳазрати пайғамбари слии аллоҳи алайҳу ?алау силам Марвӣаст ки « банӣ одами табақот мухталифанд : баъзе дайр ба ғазаб меоянду зуди ғазаби эшон барме гардад ва баъзе зуд ба ғазаб меоянду зуд барме гирданду тайифае зуд ба ғазаб меоянду дайр розӣ мешаванду ҷамоатии дайр ба ғазаб меоянду дайр хушнӯд мешаванду беҳтарини ин тавоиф касоне ҳастанд ки дайр ғзбнок мешаванду зуд хушнӯд мегирданду бадтарӣни эшон , ононанд ки зуд ба ғазаб оянду дайр розӣ шаванд »

Ва бидон ки алоҷи тарки интиқом инаст ки таъаммул дар бадии оқибати он дар дунё ва охират кунаду бидонад ки агар интиқоми онро ба парвардгор ҳавола кунад албата мнтқми ҳақиқӣ аз ӯ интиқом кашад , ҳамчунон ки мукаррари мушоҳида шуда ва ба таҷрибаи расидау ахбору оёт бар он далолат доранд .

Балӣ :

Илова бар инки агар он шахсе ки бадӣ карда ӯро аз инсонияти фии алҷмлаҳи баҳра Эй ҳаст аз сукуту мукофот накардани бештари танбеҳ ва тأдиб мешавад ,у асари ?иламу шармсорӣу хиҷолат ӯ бештар аз интиқом туаст ва агар аз инсоният бебаҳра ва бенасибаст талофии ту низ чандон асарӣ дар ӯ намекунад , балки ҳар чаҳ нисбат ба ӯ гўӣии тафовутӣ дар ҳол ӯ ҳам намерасад ва ту бози муқобилау баробарӣ бо ӯ зойеъ ва бевақъ май гардии зиёдтар аз ончии он шахс бо ту карда балӣ :

Ва баъд аз ин таъаммул кунад дар фавойиди зиди интиқом ки афв карданаст чунонкӣ бияёд ва чун мукаррар чунин кунад аз барои ӯ малака ва одат шавад .