Гўӣим ки фарқи миёни мӯъҷизи паёмбарону миёни саҳар беш аз онаст ки тафовути миёни ёқӯти сурху миёни суфол , ҳар чанд пайдо кардани сӯии нодон ҳар ду корӣаст ки дигари мардумон аз он оҷиз оянд . Аммо маънии мӯъҷиз рафтани қӯт офаридагораст аз роҳи пайғамбари андари чизҳои табиӣ , ки чун қӣти илоҳӣ бар нафас паёмбар гузарад ва бар ӯ бар чизҳои табиӣ айшӣ кунад бар муроди паёмбарони он вақти андарони чизи табиӣ асар кунад , чунонк маърӯфаст ки расӯли Мустафои слии аллоҳи алайҳу илоҳи мари дарахти хурморо сӯй хеш хонд , он дарахт ҳамчунонк андар замин бирафт то пеш ӯ алайҳи ассалом . Ва бози бФрмон ӯ бозгашт аз пеш ӯ . Ва хирадмандро азин шигифтӣ набояд доштан , аз баҳри онк то ҷумлаи қӯти офариниши андари як ҷисм ҷамъ нашавад он каси пайғамбари ншўдўи мисоли ин ҳоли андар матбӯот пайдост , чунонк агар сад соли меҳр бар чӯбии ҳамеи тобади он чӯб сӯхта нашавад бқўти офтоби влкн чун офтоби андар булӯр гузарад то аз обинаҳи жўФи рӯе боз уфтад дар вақти он чӯб ки баробар он бошад оташ гирад , ва чун дар аҷсоми муаллиф чизе ёфтем ки фурӯғи меҳри бмёнҷӣ ӯ чунин феъл ки ҳаргиз аз зот ӯ бе он миёнҷии он феъл наёмада буд падед оварад , раво бошад ки офаридагори олами бмёнҷии он нафаси шариф ки ӯро мари салоҳи ин санъати азими хеш падед оварда буд чизе кард ки бе он миёнҷӣ накарда буд ҳамчунин низ андар тилисмот ёфтааст мисоли ин ки мардуми бмёнҷии сӯратӣ ки бикунад бар мисоли газанда ӣӣ ё хазнда ӣӣ аз пашшау мӯру каждуму ҷузи он бўқтии маълуми ҳамеи зарару ранҷи он газанда аз аҳли он замин боз тавонад доштан , ки онкас бе он миёнҷии ҳаргизи ранҷи он ҷонвар аз нафаси хеши бози натавонади доштан , бдончи эзади субҳонаи мари расӯлро алайҳи ассаломи падеди оўрдтои бмёнҷӣ ӯ сонеъи андари олами халқи олам падед оварад азуи ҷлти қудратаи раҳматии азим буд бар халқ . Ва нгўӣим ки қудрати сонеъи ҳакими оҷиз буд аз нигоҳ дошт халқ аз фасод ,у локини гўӣим ки чун салоҳи андари халқ бар расӯли хеш падед оварад донем ки ҳикмати андарин буд , пас чаҳ шигифт бояд донистан агар бмёнҷии нафаси шарифи паямбари офаридагори олам аз баҳри салоҳи халқи чизе падед оварад ки пеш аз он бемиёнҷӣ ӯ он чиз падед наёварда буд .

Ва аммо фарқи миёни мӯъҷизу саҳар ва соҳир онаст ки онч паёмбар кунад ҳеҷ каси он натавонад кардан , аз баҳри онки ҳеҷ нафасии он хосият нест аз рӯҳи алқудс ки андари нафас паёмбар бошад , ва ҳеҷ кас биҷаҳаду омухтани мари он мӯъҷизро натавонад пазируфтан , ва на пайғомбари мӯъҷизи мар касеро туанд омухтан бар мисоли санъатӣ ки мардум кунад андари оҳангарӣ ва даргарӣу ҷузи он , ки мумкин нест ки ҳеҷ ҷонвар ки андрўи нафас нотиқа нест он санъат аз мардуми биомузад ёмрдм битавонад ки мари хирсро ё бузинаро даргарӣ биомузад , бсбби даври мондани хирс аз нафаси нотиқа . Пас ҳам чунин ҳар касе ки андрў аз рӯҳи алқудс баҳра набошад мӯъҷиз аз паёмбари натавонади омухтан , ҳамчунонк офтоби андари санги тобад аз акси санги оташи падеди натавонад овардан . Ва саҳар соҳир онаст ки чун он саҳар касе дигари бидонад кардан ва касе ки ранҷи баради андари соҳирии азуи натавонади омухтан ва соҳир битавонад ки он сабки дастӣу сохтани хосияти чизҳо мар касе дигарро биомузад , аз баҳри онки миёни нафаси соҳири вмёни нафасҳои дигар мҷонстаст ,у андари саҳари соҳир чизе нест дигар ки андари мардумон дигар нест , ва низ ки соҳири он соҳирӣ биёмухтааст аз дайгарӣ , ва ҳар чизе ки мардумии он биомузади ночораи мардумӣ азу битавонад омухтан . Ва паёмбарӣ ки мардумӣ натавон гирифтан касе аз паёмбари паёмбарии натавонади омухтан ки он эзадӣаст , ва низ мӯъҷизи паёмбарон бар ҳар чаҳ ӯ хоҳад раванда бошад , аз баҳри онки қӯти офаридагори ҳамаи чизҳо азуи ҳамеи бъкс боз ояд , пас ҳар чаҳ хоҳад битавонад кардани андар ҳар чаҳ хоҳаду феъли мшъбзи ҷузи андари чизҳои ки табъи он сохта бошад наравад , бар ихтиёр касе дигари мшъбзии натавонад кардан , блак чизҳои кунад ки онро сохтаст ва бар он густох гашта .

Пас феъли мшъбзи маҳдӯд ва мутаноҳӣаст вмъҷзи пайғамбарони номаҳдӯд ва номутаноҳӣаст . Ва фарқи азими андарин ду миён ,у ассалом .